Έτσι για να μη ξεχνιόμαστε σύντροφοι!!!.....Μύθοι των κομμουνιστών και αλήθειες τραγικές για τα "Δεκεμβριανά", τον άγριο Δεκέμβριο του 1944.

Τα γεγονότα που συνέβησαν το Δεκέμβριο του ‘44 αποτελούν –κατά τη γνώμη μου- την πιο αιματοβαμμένη και βάρβαρη στιγμή της Αθήνας που μόλις πριν λίγο είχε απελευθερωθεί, αρκεί να σκεφτούμε τον λίγο χρόνο  μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν και την ένταση και το πάθος με την οποία εκδηλώθηκαν.

1. Μερικοί χαρακτήρισαν αυτόν τον Δεκέμβριο «κόκκινο» -ίσως, απ’ το άδικο αίμα που χύθηκε, ίσως για να του προσδώσουν απόχρωση κομμουνιστική, ποιος ξέρει;;…..Άλλοι τον ονομάτισαν «μεγάλο», θεωρώντας μάλλον ότι οι κοντά είκοσι χιλιάδες νεκροί και σακατεμένοι μιας σφαγής είναι μεγαλείο…..κάποιοι άλλοι –πιο μέσα στα πράγματα- τον είπαν «επανάσταση». Ξεχάσανε όμως, ότι μια επανάσταση που έχει σκοπό την ανατροπή μιας κατάστασης για την επιβολή μιας άλλης παρόμοιας ή -στην περίπτωση μας- ακόμα χειρότερης –τότε τα Σταλινικά εγκλήματα δεν ήταν ακόμα γνωστά, τότε ο μόνος δολοφόνος και παράφρων ήταν ο Χίτλερ-, δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί η επανάσταση ρε σύντροφοι χρόνια τώρα, -εγώ τόχω καταλάβει από πιτσιρικάς- είναι μέσο κι όχι σκοπός…..Και νάστε σίγουροι ότι η ιστορική αναφορά εκείνων των ημερών σαν «Μάχη της Αθήνας», δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια αναφορά γεωγραφικού και στρατιωτικού χαρακτήρα…..Απλά πράγματα!!!,  έτσι για να ξηγηθούμε και να προχωρήσουμε.

2. Και είναι για μένα γεγονός αυτονόητο και  τρανά αποδεδειγμένο, το ότι όλα μα όλα όσα έχουν γραφτεί για τα «Δεκεμβριανά» -είτε από αριστερούς μαρξιστές ή όχι, είτε από δεξιούς καθεστωτικούς ή όχι- έχουν μέσα τους κυρίως υποκειμενισμό, σκοπιμότητα και προπαγάνδα…..Κοντολογίς χύθηκε –κι ακόμα χύνεται- πολύ μελάνι, γράφτηκαν και γράφονται πολλά για να ειπωθούν τελικά λίγα, ελάχιστα…..και να κρυφτούν τα περισσότερα απ’ τα δύσκολα γεγονότα της εποχής…..θλίψη; ντροπή;…..δεν γνωρίζω…..εκείνο που γνωρίζω  -και το γνωρίζω καλά- είναι το ότι ο υποκειμενισμός, ο φανατισμός των νικητών και η πίκρα των χαμένων, έδωσαν στα γεγονότα μια εικόνα αποσπασματική και –κυρίως- διαστρεβλωμένη, με απώτερο στόχο την χρησιμοποίησή τους σαν εργαλεία σκοπιμοτήτων ή πολιτικών χειρισμών.....όμως όλοι επιδίωξαν  –κυρίως- την αποσιώπηση!!!

3. Προσωπικά δε νομίζω πως υπάρχει κάποιο κλειδί –μόνο το «κλειδί της ιστορίας» του Πάπυρου υπάρχει- που ν’ ανοίγει διάπλατα  πόρτες της καθαρής, της χωρίς παρέκκλιση ιστορίας, ώστε να προσφέρει την απόλυτη γνώση των απελευθερωτικών ή κυρίως των κοινωνικών αγώνων…..Είναι όμως καθήκον όλων μας να κάνουμε τον αγώνα το καλό ώστε –ταπεινά και μακριά από φανατισμούς- να συμβάλλουμε στην κατεύθυνση του –κατά τη γνώμη μας- ξεκαθαρίσματος κάποιων δεδομένων έτσι ώστε να διατυπωθούν επιτέλους κάποια συμπεράσματα που θα βοηθήσουν στη γνώση και στην κατανόηση των συλλογικών και των ατομικών προσπαθειών για ένα αύριο καλύτερο…..κι αυτό κατά τη γνώμη μου είναι ιστορία!!!

4. Και σύμφωνα μ’ αυτή μου τη τοποθέτηση είναι δεδομένο, το ότι πίσω απ’ αυτά υπάρχει μια πραγματικότητα…..μια πραγματικότητα που –είναι αλήθεια- μέχρι σήμερα οδηγεί στην ασάφεια…..μια πραγματικότητα που αποδεικνύει ότι όλα τα αντιφατικά που γράφονται και λέγονται μέχρι σήμερα για τα «Δεκεμβριανά» θέλουν να συγκαλύψουν ένα τεράστιο έγκλημα…..το έγκλημα της βίαιας κατάληψης της εξουσίας απ' τους κομμουνιστές  παρά τα συμφωνηθέντα!!!.....Ένα έγκλημα που έγινε απ’ αυτούς που πίστεψαν στους κομμουνιστές και στην απελευθέρωσή τους, εξαπατήθηκαν και σύρθηκαν με δόλο στη σφαγή των «Δεκεμβριανών» και στα και μετέπειτα αίσχη…..Ένα έγκλημα που έγινε από κείνους που μεθόδευσαν αυτή τη σφαγή ξέροντας καλά πως δεν υπήρχε –έστω μία- πιθανότητα επιτυχίας στον αγώνα τους. 

Η έδρα του Συντάγματος Μακρυγιάννη, σήμερα

5. Ένας καλός πρώτος προβληματισμός για τα γεγονότα που εξιστορούμε είναι το τι θα γινόταν αν το ΚΚΕ δεν έπαιρνε τα όπλα, αλλ’ ακολουθούσε πολιτικό αγώνα…..Ένας απ’ τους «καλά γνωρίζοντες» την εποχή -ο πολιτικός και κυρίως ιστορικός Ευάγγελος Αβέρωφ (1)- γράφει τα παρακάτω, («Φωτιά και Τσεκούρι, Ελλάς 1946-49 και τα προηγηθέντα», Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, Αθήνα 2010 πρώτη μονοτονική έκδοση) «....Το Κόμμα μπορούσε πράγματι, αν παραιτείτο της τραγικής εξεγέρσεως του Δεκεμβρίου του 1944, να καταλάβει μια θέση εξέχουσα και ίσως δεσπόζουσα στην πολιτική ζωή της χώρας. Κατά το τέλος του 1944 βρισκόταν στην κυβέρνηση. Είχε αποκτήσει συμμάχους σε όλες τις τάξεις του πληθυσμού. Οι πλείστοι από αυτούς, αν και ακόμη διατηρούσαν αμφιβολίες απέναντι του ήταν του λοιπού τόσον εκτεθειμένοι ώστε θα συνοδοιπορούσαν κατ' ανάγκην μαζί του. Εξάλλου το ΚΚΕ είχε εισχωρήσει παντού και οι αντίπαλοι του ήταν αδύνατοι και διηρημένοι. Η πολιτική διαδικασία τού προσέφερε πλεονεκτήματα σαφή, βέβαια, και με την πάροδο του χρόνου ίσως αποφασιστικά. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς το ΚΚΕ άφησε να του διαφύγουν όλες αυτές οι εξαιρετικές ευκαιρίες. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι το ΚΚΕ ακολουθούσε δύο αντίθετες γραμμές και δεν απεφάσιζε να ακολουθήσει τη μία ή την άλλη: Κυμαινόταν συνεχώς μεταξύ του αγώνος και του συμβιβασμού, μεταξύ της γραμμής της δυνάμεως και της γραμμής της πολιτικής. Χρησιμοποίησε τον αγώνα και τη δύναμη μόνο στον «τρίτο γύρο». Αν είχε νωρίτερα ακολουθήσει τη μία ή την άλλη γραμμή είναι πιθανόν ότι ο καταστρεπτικός γι' αυτόν «τρίτος γύρος» (2)  δεν θα χρειαζόταν.» 
6. Το ΕΑΜ σύντροφοι ήταν σίγουρα μια οργάνωση αντιστασιακή στην οποία –είναι γεγονός- εντάχθηκαν πολλοί  πατριώτες –όχι απαραίτητα κομμουνιστές-  με σκοπό να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδας…..Όμως –είναι κι αυτό γεγονός- το ΚΚΕ το έλεγχε και το επόπτευε ασφυκτικά…..κι όχι μόνο αυτό!!! χρησιμοποίησε αδιάντροπα και ασύστολα το στρατιωτικό του σκέλος, τον ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), κυρίως για νάχει έτοιμο στρατό μετά την απελευθέρωση –είναι πλέον πασίγνωστες οι ντροπές του, όταν άφηνε τους Γερμανούς να υποχωρούν ατουφέκιστοι το 1944-, αλλά και για να διαλύει με κάθε τρόπο –έστω και δολοφονώντας- τις αντίθετες μ’ αυτό οργανώσεις…..απλά θυμηθείτε τι έγινε τη νύχτα της 16ης Ιουλίου 1944 με την ΕΚΚΑ του συνταγματάρχη Ψαρρού…..Ο Κρις Γουντχάουζ, μέλος και αρχηγός της Βρετανικής στρατιωτικής αποστολής στην  Αντίσταση και σίγουρα γνώστης των γεγονότων μιας και τα 'ζησε από πρώτο χέρι, γράφει σχετικά (ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΟΣ, Η Ελληνική Αντίσταση και η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων, Εξάντας, Αθήνα 2001), «Για τους ηγέτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ -όχι όμως  και για πολλούς από τους  οπαδούς τους, των οποίων ήταν εύκολο να εκμεταλλευθούν τον ενθουσιασμό- η πάλη κατά των Γερμανών ήταν δευτερεύουσα μέριμνα, η οποία αναλαμβανόταν μόνο για σκοπούς που εξυπηρετούσαν τον αρχικό σκοπό της  κατακτήσεως  της  πολιτικής  εξουσίας».

(1). Τρίκαλα Οκτώβριος 1910 – Αθήνα 2 Ιανουαρίου 1990…..Πτυχιούχος της Νομικής και διδάκτωρ Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Λωζάνης.....Από το 1946 βουλευτής Ιωαννίνων, διατέλεσε υπουργός Εφοδιασμού, Εθνικής Οικονομίας, Εμπορίου, Γεωργίας και Εθνικής Άμυνας…..Το 1981 εκλέχτηκε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και το 1984 πρώτος επίτιμος πρόεδρός της…..Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς διασκέψεις…..Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο υπηρέτησε σε ομάδες δολιοφθορών, ανακλήθηκε το 1941 και διορίστηκε Νομάρχης Κέρκυρας…..Τον Μάιο του ίδιου χρόνου ίδρυσε στη Λάρισα την «Φιλική Εταιρεία», με στόχο την αποτροπή της ίδρυσης του «Πριγκιπάτου της Πίνδου»…..Συνελήφθη το 1942 και μεταφέρθηκε στην Ιταλία…..απέδρασε το 1943 και συνέχισε τη δράση του μέχρι το τέλος του πολέμου…..Από τα έργα του ξεχωρίζω σε σημείο που να υποστηρίζω ότι πρέπει να τα διαβάσουν όλοι οι σύντροφοι και φίλοι, την τριλογία «Η φωνή της Γης» (1964), «Γη της οδύνης» (1966) και «Γη Δελφύς»(1968) που αναφέρεται στο Πριγκιπάτο της Πίνδου και στο Συμμοριτοπόλεμο και «Φωτιά και Τσεκούρι - Ελλάς 1944-1949».

(2). Ο συγγραφέας με τον όρο «τρίτος γύρος» αναφέρεται στο συμμοριτοπόλεμο που ακολούθησε και που έληξε με ήττα του  ΚΚΕ που οδηγήθηκε στην παρανομία.

έχει κ συνέχεια το βράδυ