Ο ΜΠΑΓΑΣΑΚΟΣ

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ σύντροφοι ή μια πρώτη απόπειρα επικοινωνίας










Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σύντροφοι!!!.....κι ας κρατήσουμε στη μνήμη μας την 28η Οκτωβρίου 1940.....τότε που οι ψυχές στο δρόμο για τη λευτεριά συνάντησαν την ανδρεία.....τότε που το Έθνος μεγαλούργησε.

Εβδομήντα ένα  χρόνια πίσω σύντροφοι…..ίσως πατεράδες και παπούδες συντρόφων και φίλων να ζουν, νάχουν μνήμες ζωντανές!!!.....η Ελλάδα του ’40…..ένας κόσμος ονειρικός…..σκεφτείτε μωρέ  σύντροφοι, ντοκουμέντα, φωτογραφίες, κειμήλια, ονόματα ηρώων, άγνωστοι ήρωες που ίσως ακόμα ζουν…..δίπλα μας, δικά μας!!!.....κι όμως σιγά-σιγά αυτός ο ονειρόκοσμος κλείνει, χάνεται…..ο μύθος και το άρωμα του «ΟΧΙ» και του Έπους που ακολούθησε  χάνεται μέσα στους θρύλους του ξεσηκωμού του ‘21, μέσα στη μαγεία του Μακεδονικού Αγώνα, μέσα στην μακρινή αρχαία αντήχηση απ’ τους εμβολισμούς των πλοίων στη Σαλαμίνα και τις κλαγγές των όπλων στο Μαραθώνα.
Υψώνω τη Σημαία μου στο μπαλκόνι…..σκέφτομαι το πρώτο επίσημο ανακοινωθέν…..«Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της  Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους.» 

Η αφίσα του ΓΕΣ για την
επέτειο του ΟΧΙ το 2011
Ο γιός μου θα παρελάσει, ο φίλος μου ο Θοδωρής σε ίδια διατεταγμένη υπηρεσία …..και μόνο που το σκέφτομαι.....τρελλαίνομαι!!!.....ανατριχιάζω!!!
Όλοι οι Έλληνες  περηφανεύονται…..ολονών οι ψυχές εμψυχώνονται, φλογίζονται, γίνονται αγωνίστριες, επαναστάτριες!!!
Και ξαφνικά μια φωνή χυδαία μου τα καταστρέφει όλα, «Μαζ τα  φάγαμε αδελφέ» μου λέει και μ’ επαναφέρει στο σήμερα.
«Όχι ρε κουφάλες δε τα φάγαμε μαζί» θέλω να φωνάξω ενώ παράλληλα μου γεννιέται έντονη η επιθυμία –αν γίνεται- να ξυπνήσω έστω για λίγο στο πρωινό της 28ης Οκτωβρίου του 1940…..τότε που όλοι ήταν ενωμένοι, τότε που γραφόταν ιστορία, τότε που μεγαλουργούσαμε!!!
Σήμερα, οι άρχοντες προσπαθούν να με κάνουν να νοιώσω περηφάνεια με κουρέματα, μέτρα και νέα μέτρα και προπάντων πολλά «θα».....και οι συνάνθρωποι μας πεινάνε.....και οι συνάνθρωποι μας χάνουν σιγά-σιγά το αναφαίρετο δικαίωμα της ζωής με αξιοπρέπεια!!! 
Τότε ένας άνθρωπος μόνος του, ένωσε έναν ολόκληρο λαό!!!
Κι επειδή αγαπημένοι μου σύντροφοι, αυτός ο εξάμηνος  αγώνας της πατρίδας μας εναντίον των Ιταλών εισβολέων -το έπος του '40- αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις ενδοξότερες σελίδες της ιστορίας μας…..αλλά κι επειδή έχει και ιστορική σημασία ευρύτερη, γιατί τελικά επηρέασε πολλαπλά την εξέλιξη του Β΄ ΠΠ και συνέβαλε αποφασιστικά στην έκβασή του…..αξίζει το κόπο πιστεύω να θυμηθούμε, να αναπολήσουμε, να γιορτάσουμε  και -γιατί όχι:- να διδαχθούμε απ’ αυτόν…..με λίγες κουβέντες, παρεούλα.
Ξεκινάμε λοιπόν!!!.....σήμερα 28 Οκτωβρίου με μια επίσκεψη στο Πολεμικό μουσείο της Αθήνας και πάντα  «παρέα» με το ζωγράφο του Έπους, τον Αλέξανδρο Αλεξανδράκη, προσπαθώντας να ματαφερθούμε -έστω για λίγο- στις μαγευτικές εκείνες μέρες του '40. 
1. Είναι αλήθεια το ότι για την ιστορία ο Ελληνοιταλικός πόλεμος ήταν απλά ένας  παράπλευρος πόλεμος μιας μεγάλης ευρωπαϊκής σύγκρουσης, η οποία τότε (Οκτώβριος του 1940) ακόμα δεν είχε γίνει παγκόσμια…..και είναι επίσης αλήθεια ότι όχι μόνο αποτελούσε ένα δευτερεύον μέτωπο αυτής της σύγκρουσης, αλλά ότι κι έγινε για συμφέροντα αλλότρια…..αφενός Ιταλικά, με τον Μουσολίνι που προσπαθούσε απελπισμένα να κερδίσει μία εύκολη επιτυχία, ώστε  ν’ αναδείξει τη χώρα του δύναμη ρυθμιστική στα νότια Βαλκάνια…..και αφετέρου Βρετανικά με το Τσόρτσιλ να επιθυμεί φθορά καθήλωση και ήττα των Ιταλών, μιας Ιταλίας που τότε απειλούσε τις Βρετανικές  θέσεις στην ανατολική Μεσόγειο και στην Αίγυπτο. 
2. Ιστορική αφετηρία αυτού του πολέμου αποτελεί –κατά τη γνώμη μου την πολύ ταπεινή-  η άνοιξη του 1939, όταν οι Ιταλοί κατέλαβαν την Αλβανία, όταν έγιναν σαφή τα επεκτατικά τους σχέδια, όταν η πολιτική και στρατιωτική ισορροπία στα Βαλκάνια διαταράχθηκε. 
Το καταδρομικό «ΕΛΛΗ» που τορπιλίστηκε απ’ 
 τους Ιταλούς τον Δεκαπενταύγουστο του ’40.
 Είναι γνωστές σήμερα οι οδηγίες του Μεταξά
 –αν και γνώριζε- στον τύπο να μην γίνει καμία
 αναφορά, για να μη διαταραχθεί η ουδετερότητα
3. Και η Ελλάδα που βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο των γεγονότων, στο χώρο δηλαδή τον οποίο λιγουρευόταν η Ιταλική επεκτατική πολιτική, αν και ήταν  σταθερά αποφασισμένη να παραμείνει ουδέτερη ήταν και αποφασισμένη να παραμείνει κι ελεύθερη…..και σίγουρα  δε δίστασε στιγμή  ν’ αντιταχθεί σ' αυτήν…..και είναι σήμερα απόλυτα ιστορικά εξακριβωμένο ότι σόλο το πριν τον πόλεμο διάστημα στο οποίο εκδηλώθηκαν οι απειλές, οι προκλήσεις και οι πράξεις βίας της Ιταλίας εναντίον της, η Ελλάδα κάτω από μια μάσκα φαινομενικής ηρεμίας, κατέβαλε συνεχείς προσπάθειες ν' αποφύγει τον πόλεμο –είναι επίσης γνωστές οι προσπάθειες του Μεταξά για μεσολάβηση της Γερμανίας ώστε να ανατραπούν στη ρίζα τους οι Ιταλικές προθέσεις- όμως  παράλληλα προετοιμαζόταν λάμβανε όλα τ’ απαραίτητα στρατιωτικά μέτρα και σφυρηλατούσε με κάθε μέσον το εθνικό φρόνημα.
4. Και είναι ξεκάθαρο σήμερα για κάθε καλόπιστο ιστορικό ερευνητή το ότι αυτή η ουδετερότητα της Ελλάδας απέναντι στους Ιταλούς αλλά και στους Άγγλους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια επίσημη κάλυψη για την προετοιμασία της συμμετοχής της στον πόλεμο, σίγουρα στο πλευρό των συμμάχων…..και είναι αλήθεια ότι τα κατάφερε και παρά την αιφνιδιαστική Ιταλική επίθεση, ισορρόπησε γρήγορα την κατάσταση και πήρε και πρωτοβουλία…..αντεπιτέθηκε!!! 
5. Ο Μεταξάς, ο Κυβερνήτης, ο Αρχηγός…..πίστευε απόλυτα ότι η κατοχύρωση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας δεν ήταν δυνατόν να διασφαλιστεί χωρίς τη στήριξη των Βρετανών…..κι αν και δεν κατάφερε να εξασφαλίσει μια σταθερή εγγύηση για την ασφάλεια της χώρας από τους Βρετανούς, εξακολούθησε την πολιτική της συνεργασίας μαζί τους γιατί τους θεωρούσε νικητές και προσπαθούσε να εξασφαλίσει μια θέση στο τραπέζι των νικητών αυτής της αναμέτρησης.
6. Οι Βρετανοί…..απρόθυμοι να βοηθήσουν γιατί θεωρούσαν την Τουρκία πολύ πιο σημαντική πιθανή σύμμαχο…..υπόγραψαν και σύμφωνο γι’ αυτό, το 1939…..ήταν προσηλωμένοι στη Βόρεια Αφρική κι όσο οι Ιταλοί δεν απειλούσαν την Τουρκία και τα στενά δεν έβρισκαν λόγο να εμπλακούν δυναμικά στην Ελλάδα.
7. Το τελεσίγραφο που επέδωσε στον Μεταξά ο Ιταλός πρεσβευτής απαιτούσε να επιτραπεί στους Ιταλούς να καταλάβουν διάφορες αόριστες στρατηγικές θέσεις…..το «Λοιπόν, αυτό είναι πόλεμος»  του Μεταξά που ο Ελληνικός λαός κι η ιστορία το μετέφρασαν ως    «ΟΧΙ» απηχούσε στη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων και ήταν απόφαση σκέψης σοβαρής, επίπονης και μακροχρόνιας που στηρίχθηκε στην ορθολογιστική εκτίμηση των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της χώρας.
8. Μια άλλη αλήθεια της αναδρομής μας είναι το ότι το «ΟΧΙ» του Μεταξά κι όσα επακολούθησαν προκάλεσαν μεγάλη έκπληξη στον κόσμο και ιδιαίτερα στους Ιταλούς…..Είναι επίσης αλήθεια ότι το θάρρος η αξιοσύνη και η λεβεντιά των Ελλήνων άσκησαν τεράστια επίδραση στη ψυχολογία των λαών κι αυτό από μόνο του αποτελεί ένα απ’ τα πιο σημαντικά γεγονότα της ιστορίας του Β’ ΠΠ…..κι αυτή είναι κυρίως η σημασία του Ελληνοιταλικού πολέμου σήμερα…..Ο αντίκτυπος που είχε στον κόσμο το παράδειγμα μιας φτωχής χώρας που πολεμούσε με μια υπερδύναμη της εποχής για την τιμή, την αξιοπρέπειά και την ελευθερία της.
9. Και θα ήταν ανεπίτρεπτη από μέρους μου παράλειψη να μην αναφερθώ στον ενθουσιασμό και τον πόθο που διακατείχε τους Έλληνες στο κάλεσμα της πατρίδας να πολεμήσουν…..ποτέ μα ποτέ πριν οι Έλληνες δεν έσπευσαν στο μέτωπο με τέτοιο ενθουσιασμό…..με το χαμόγελο στα χείλη…..με ηθικό υψηλό…..σαν  πανηγύρι σύντροφοι!!! 
10. Οι πρώτες Ελληνικές επιτυχίες τον Νοέμβριο του 1940 ανάγκασαν τους Βρετανούς ν’ αλλάξουν πολιτική και να προσανατολιστούν στην ενίσχυση του Ελληνικού μετώπου, όχι από φιλελληνισμό αλλά με σκοπό την χρησιμοποίησή της Ελλάδας σαν πολεμική βάση απ’ όπου και τους Ιταλού θα χτυπούσαν, αλλά και τους Ρουμάνους, τα πετρέλαια των οποίων κατείχε κι εκμεταλλευόταν η Γερμανία…..να!!! κάπως έτσι ξεκίνησε η ιδέα της δημιουργίας Βαλκανικού μετώπου εναντίον του Άξονα…..όμως η Ελληνική ηγεσία επιθυμούσε την υποστήριξη της Βρετανίας κυρίως για την αντιμετώπιση των Ιταλών. Για τους Γερμανούς…..αργότερα!!! αν και εφόσον μας επιτίθεντο, βλέπανε!!!.....Οι ίδιες Ελληνικές νίκες είχαν σοβαρές επιπτώσεις και στο Ιταλικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα το ξήλωμα και τις παραιτήσεις στρατηγών…..Είναι αλήθεια ότι ο Μουσολίνι προσπάθησε να επιρρίψει την ευθύνη αυτής της αποτυχίας στους στρατηγούς του (διαβάστε το ενδιαφέρον αφιέρωμα της «ΕΥΡΩΠΗΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ» εδώ)…..Όμως, ό,τι κι αν ακούγεται το γεγονός είναι ότι οι Ιταλοί πολέμησαν το ίδιο γενναία με μας, διεκδικώντας με πείσμα κάθε σπιθαμή Ελληνικού εδάφους κι αν τελικά υπέκυψαν, υπέκυψαν γιατί δεν είχαν όραμα και δε διέθεταν πίστη στο δίκιο του αγώνα τους.
11. Ο καιρός σύντροφοι, αξίζει πιστέψτε με κι αυτός την αναφορά του…..γιατί στις δύσκολες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στο μέτωπο το 1940 ο μεγαλύτερος εχθρός δεν ήταν ο αντίπαλος, αλλά ο χειμώνας και το κρύο, το πολύ κρύο, που δοκίμαζε την θέληση και την αντοχή των αντιμαχόμενων…..κι οι φαντάροι μας τα κατάφεραν μόνο με το ηθικό τους…..κι αντιμετώπισαν  αυτή τη σκληρή δοκιμασία με καρτερία και υπομονή…..κι ας έλειπαν και τα φαγητά κι ας έλειπαν και τα ρούχα!!!
12. Και σήμερα 28 Οκτωβρίου 2011 μπορούμε απερίφραστα να συμπεράνουμε ότι ο Ελληνοιταλικός πόλεμος τον χειμώνα του 1940 -μια περίοδος που η ιστορία ονόμασε Α' φάση του πολέμου- έχει τα παρακάτω ηρωικά χαρακτηριστικά για τους φαντάρους μας,
- Για πρώτη φορά ο Ελληνικός στρατός αντιμετώπισε στρατό μεγάλης ευρωπαϊκής δύναμης της εποχής…..στρατό εφοδιασμένο με σύγχρονα μέσα και ισχυρή αεροπορία, εναντίον του οποίου η Ελληνική άμυνα φάνταζε ανύπαρκτη.
- Στον Ελληνοιταλικό πόλεμο, εκτός από τις λίγες μονάδες του στρατού μας  που είχαν «γεμίσει» επιστρατευόμενες πριν την έναρξη του…..πολέμησαν  και πολλές άλλες μονάδες που επιστρατεύτηκαν μετά την κήρυξη του και μεταφέρθηκαν γρήγορα-γρήγορα στο μέτωπο, ύστερα από πορείες νυκτερινές και δύσκολες, και μάλιστα για απίστευτες αποστάσεις. Οι Ιταλοί αντίθετα, είχαν επιστρατευτεί και συμπληρωθεί σε προσωπικό και υλικό πολύ πριν.
- Στην Πίνδο –το κύριο ,ευτυχώς, μέτωπο του αγώνα- ο στρατός μας αντιμετώπισε εξαιρετικές δυσχέρειες ανεφοδιασμού σε πυρομαχικά και τρόφιμα…..φορτηγά κι αυτοκίνητα ανεφοδιασμού μπορούσαν να φτάσουν σε συγκεκριμένες περιοχές, μακριά απ’ το μέτωπο…..κι ήρθαν κι οι βροχές του Νοεμβρίου…..κι οι δρόμοι κλείσαν ολοσχερώς…..και τότε, χωρικοί, γυναίκες και παιδιά, έρχονταν αυθόρμητα και μετέφεραν τα εφόδια στους ώμους μέσ’ από δύσβατα μονοπάτια και κάτω από έναν απόλυτα διαολεμένο καιρό…..κι έδωσαν στους φαντάρους μας κι άλλο κουράγιο και τους δίδαξαν με τον καλύτερο τρόπο τον πατριωτισμό και την αντίληψη του καθήκοντος…..μεγάλες στιγμές σύντροφοι!!! 
Μόλις άκουσα στο ραδιόφωνο ότι τελικά οι διαμαρτυρίες των πολιτών ματαίωσαν για πρώτη φορά στην ιστορία μας τη στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και ξαναγύρισα απότομα στο σήμερα…..άκουσα επίσης ότι ενοχλήθηκε, δυσαρεστήθηκε κι αποχώρησε –όχι θα καθόταν- ο  Πρόεδρος της Δημοκρατίας που δέχθηκε –είναι γεγονός- τις έντονες διαμαρτυρίες των πολιτών......Μετά, η  αστυνομία αποχώρησε κι αυτή –ποιόν να προσέχει;….. Το λαό;…..οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες έκαναν κατάληψη στην εξέδρα των επισήμων, κρέμασαν ένα πανό «η οργή μας θα σας πνίξει» και τραγούδησαν –με συγκινητικό πάθος όπως έμαθα- τον Εθνικό μας Ύμνο…..ο στρατός αποχώρησε…..και τελικά παρέλασαν οι Μακεδονομάχοι, οι διασώστες, και πολιτιστικοί σύλλογοι που καταχειροκροτήθηκαν απ’ όλο τον κόσμο.
Κι εγώ θέλω διαμαρτυρόμενος να πω τα εξής,
Αγαπημένοι μου σύντροφοι, ο κόσμος, ο λαός, οι πολίτες –έστω κι αν αμαυρώνουν χωρίς να το θέλουν μηνύματα και συμβολισμούς μιας ΜΕΓΑΛΗΣ γιορτής- έχει δίκιο!!!.....Ζούμε αγαπημένοι μου σύντροφοι –είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτό-  τις τελευταίες μέρες του πολιτικού βίου ενός καθεστώτος που αποτελεί την κύρια αιτία της κατάστασης πούχει φτάσει η πατρίδα μας…..ενός καθεστώτος  αστικής δημοκρατίας που  σε όλη του την πορεία μεταχειρίστηκε βάναυσα κι απάνθρωπα όρους και λόγια με σκοπό να περιορίσει την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ιδεολογία, να αφαιρέσει  την ελευθερία του λόγου και του αντίλογου και να επιβάλει σαν σύγχρονη Μεγάλη ιδέα την οικονομία των αγορών απέναντι στην εθνική μας κυριαρχία.....Η πολιτική μας ηγεσία –είναι σαφές, κι εγώ λυπάμαι που το γράφω-  εκφράζει συνέχεια και πεντακάθαρα την προτίμησή της στο δανεικό χρήμα –σίγουρα για να μακροημερεύσει- απορρίπτοντας την προστασία της Ελληνικής γης και την αυτοσυντήρηση του Έθνους μας. Η πολιτική μας ηγεσία σκοτώνει αδιάκριτα  ψυχές και Εθνικό πλούτο για να δημιουργήσει κι όχι να πολεμήσει την χρεοκοπία…..όμως σύντροφοι νάστε σίγουροι,  χρεοκοπημένη δεν είναι η πατρίδα μας…..στην ουσία χρεοκοπημένο είναι το καθεστώς, είναι οι κυβερνώντες που πλέον αποτελούν  απειλή για το Έθνος.
13. Όμως θα συνεχίσω σύντροφοι…..εξιστορώντας στιγμές απ’ τις επιχειρήσεις του Έπους που διεξήχθησαν από τις 14 Νοεμβρίου 1940 μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 1941, που η ιστορία ονόμασε  δεύτερη περίοδο του ελληνοϊταλικού πολέμου…..το άρωμα του ’40 με καθηλώνει!!! Στη δεύτερη περίοδο του Έπους λοιπόν, ο στρατός μας αφού αναχαίτισε την Ιταλική προέλαση αντεπιτέθηκε προσπαθώντας αρχικά να ανακαταλάβει εδάφη Ελληνικά…..κι αντεπιτέθηκε έχοντας απέναντι του έναν αντίπαλο με καλύτερο οπλισμό και αεροπορία…..και αντεπιτέθηκε παρά το δύσβατο του εδάφους, παρά τις μεγάλες δυσχέρειες του ανεφοδιασμού του και παρά τη δριμύτητα του καιρού…..και κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες…..και  τα αποτελέσματα των προσπαθειών του ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.
14. Η Ελληνική αντεπίθεση πέτυχε…..όμως –αν και υπήρξαν ευκαιρίες για  καλύτερα αποτελέσματα- ο στρατός μας δεν είχε τεθωρακισμένα  κι αυτοκίνητα…..κι αναγκαζόταν να κινείται με τα πόδια και στα βουνά…..και κουραζόταν…..και τα εφόδια φτάναν όλο και πιο δύσκολα. Οι Ιταλοί;…..αν και υποχωρούσαν συνεχώς είχαν όλα τα μέσα στη διάθεση τους και γρήγορα να το κάνουν κι όπου θέλουν να περιμένουν…..και πάντα σχετικά ξεκούραστοι.
15. Κι όμως σύντροφοι!!!..... Ο Ελληνικός στρατός με υψηλό φρόνημα και πνεύμα αυτοθυσίας, αψήφησε τις κακουχίες και τη μειονεκτική του θέση και κατόρθωσε μέσα σε ενάμισι μήνα όχι μόνο να διώξει τον εισβολέα, αλλά και να τον απωθήσει μέσα στη βόρεια Ήπειρο σε βάθος πολύ…..κοντά ογδόντα χιλιόμετρα. 
16. Θυμόμαστε την τρίτη περίοδο του Ελληνοιταλικού πολέμου -7  Ιανουαρίου έως 26  Μαρτίου 1941- όχι τόσο για την προσπάθεια των Ιταλών ν’ ανακαταλάβουν χαμένα εδάφη, όσο για την μεγάλη «Εαρινή» επίθεση που πραγματοποίησαν με προσδοκία να πετύχουν κάποιο σοβαρό πλήγμα εναντίον των Ελλήνων, να εξευμενίσουν και τον Ιταλικό λαό, αλλά και τους συμμάχους τους, τους Γερμανούς, και να διασκεδάσουν τις μέχρι τότε αποτυχίες τους.....Και είναι γεγονός το ότι ο  Μουσολίνι, γνωρίζοντας τα σχέδια επέμβασης των Γερμανών στην Ελλάδα –το μόνο που δε γνώριζε ήταν ο χρόνος που θα εκδηλωνόταν αυτή η ενέργεια-  διακατεχόταν απ’ την αγωνία, μήπως τον προλάβει ο σύμμαχος του και αναπόφευκτα οδηγηθεί η Ιταλία στην ιδιαίτερα ταπεινωτική θέση, να οφείλει στους Γερμανούς την απαλλαγή της απ’ το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει, εξαιτίας της οικτρής αποτυχίας της στο Αλβανικό μέτωπο.  

17. Η «Εαρινή» επίθεση ξεκίνησε το πρωί της 9ης Μαρτίου του 1941, με βασικό θεατή τον ίδιο τον –γεμάτο ελπίδες και προσδοκίες- Μουσολίνι…..Τελείωσε στις 25 του μήνα,  με τους Έλληνες να μην έχουν παραχωρήσει σπιθαμή εδάφους και τον Μουσολίνι φευγάτο, απογοητευμένο, αλλά κι αποφασισμένο να ξαναεπιτεθεί…..Όμως τον πρόλαβαν τα καταλυτικά γεγονότα, που ξεκίνησαν με την  προσχώρηση της Γιουγκοσλαβίας στους Συμμάχους και κατέληξαν στην Γερμανική επίθεση εναντίον της Ελλάδας…..Έτσι έσβησαν τα όνειρα του Μουσολίνι και των Ιταλών να παρουσιάσουν –έστω μια μικρή- επιτυχία εναντίον της Ελλάδας.



Έχει κ συνέχεια προσεχώς σήμερα

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Ένα μικρό λογοτεχνικό αφιέρωμα στο ΕΠΟΣ του '40.....Μέρος Ι, 2011.....Χρηστος Αγγελοματης, "Ο πόλεμος από την Αθήνα"

«προέλασις στρατιώτη» 


Είναι μεγάλη η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι συμπατριώτες μας, όταν θυμούνται στιγμές απ’ τα μεγαλειώδη γεγονότα του ’40, που επισφράγισαν με ανεξίτηλη δόξα την ιστορική πορεία του Έθνους μας. 
Η αφίσα του ΓΕΣ για το 2011
Το Ελληνικό Έθνος αισθάνεται περήφανο για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, που αποτέλεσε την αρχή μιας εκστρατείας που όλοι σήμερα την ονομάζουν «Έπος», που κάλυψε ένα ένδοξο μέρος της Ελληνικής ιστορίας και που περιέχει σε αφθονία τα δύο στοιχεία που συνθέτουν -σε γενικές γραμμές- την ιστορία…..τα γεγονότα και το άρωμα της εποχής. Και τα γεγονότα έχουν καταγραφεί από ιστορικούς, ώστε αφενός  να μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να «χωθούν» στα βιβλία για  γνώση και εξαγωγή συμπερασμάτων, αλλά και αφετέρου άλλοι μεταγενέστεροι ιστορικοί να μπορούν να τ’ αποκαταστήσουν έστω και αν έχουν περάσει χρόνια πολλά…..αιώνες. Το άρωμα όμως σύντροφοι, όπως κι όσο το αισθάνθηκαν οι πρωταγωνιστές -και στη δικιά μας περίπτωση ολόκληρος ο Ελληνικός λαός- την εποχή των γεγονότων, χάνεται απ’ τον άνεμο του χρόνου, ακόμη και γι αυτούς που τα έζησαν.
Κι είναι αλήθεια ότι το «Έπος του 40», ένα γεγονός ιστορικά απροσδόκητο για όλο το κόσμο, αδικήθηκε κατάφωρα από τα μετέπειτα γεγονότα…..την Κατοχή, την Αντίσταση, τις εκτελέσεις, τα Δεκεμβριανά του ’44, το Συμμοριτοπόλεμο, τη νίκη και την απαράδεκτη συμπεριφορά των νικητών…..γεγονότα γερά, γεγονότα δύσκολα που το σκέπασαν, το σφράγισαν βιαστικά και το κλεισαν στο αρχείο προτού καταλαγιάσει στις μνήμες των Ελλήνων και συνειδητοποιηθεί το μεγαλείο του…..άνοιξε αργότερα, πολύ αργότερα…..όμως άνοιξε γερά!!!, και μας έμαθε με το καλύτερο τρόπο ότι το πάθος για μια ελεύθερη Πατρίδα είναι το πρώτο καθήκον όλων των Ελλήνων.
Έτσι λοιπόν κι εγώ –μπαγάσας άλλωστε- με την ευκαιρία των ημερών –και στηριγμένος σε μια ιδέα του ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ, τεύχος 28, Οκτώβριος 2005- προτίμησα να τη θυμηθώ μ’ ένα μικρό λογοτεχνικό αφιέρωμα διανθισμένο με τις αφίσες του ΓΕΣ, αλλά και σκίτσα του ζωγράφου του Έπους Αλέξανδρου Αλεξανδράκη για να τονίσω –αλλά και να νοιώσω- το άρωμα της εποχής. Τα κείμενα είναι μικρά γραμμένα –από Έλληνες διανοούμενους- εκείνη την εποχή, όταν ο Έλληνας φαντάρος έγραφε σελίδες ανεξίτηλης δόξας και πρωτοφανούς ηρωισμού. 
«για το μέτωπο»
Καλή ανάγνωση σύντροφοι!!! 
O Xρήστος Aγγελομάτης γεννήθηκε το 1899 στη Σμύρνη. Πολύ νέος διηύθυνε στη Σμύρνη την εφημερίδα «Πρόοδος». Mετά τα γεγονότα του 1922 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου εργάστηκε σε διάφορες εφημερίδες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Εστία»…..Μετέφρασε απ’ τ’ Αγγλικά το «Το τριζόνι» του Ντίκενς, απ’ τα Ρώσικα το διήγημα  «Η αγωνία, μια σελίδα από τη ζωή ενός μυλωνά» του Γκόρκυ, πολλά ξένα θεατρικά έργα κι όλα τα σονέτα του Σαίξπηρ…..Εξέδωσε τ' «Άπαντα» του Κρυστάλλη…..Μερικά απ’ τα έργα του είναι, «Ο δημοτικισμός στο Βυζάντιο», «Ο αναγεννόμενος Φοίνιξ», «Χρονικό μεγάλης τραγωδίας (το έπος της Μικράς Ασίας),  «Ιστορία των Ελλήνων από του 1826 μέχρι του 1966». Πέθανε το 1979. 
Το «ηρώον» στην πλατεία Χαλανδρίου

Χρήστου Αγγελομάτη, «ο πόλεμος από την Αθήνα»

Ο πόλεμος είναι ένα πράγμα στο οποίο δεν καταφεύγουν οι τίμιοι λαοί για να διασκεδάσουν, ή να συντρίψουν και να υποδουλώσουν άλλα έθνη. Είναι ένα πράγμα, που αναλαμβάνουν για την τιμή και την ελευθερία τους, για την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία τους. Εμείς οι Έλληνες δεν τον θελήσαμε τον πόλεμο- μας τον επέβαλεν η ατιμία και η δολιότης και τον δεχθήκαμε  με χαρά και απόφαση, γιατί ήταν για την ελευθερία μας, γιατί ήταν για τον μικρό μας αυτόν τόπο που τον ποτίσαμε με τόσο αίμα, με όσο δεν πότισε κανείς άλλος λαός τον δικό του, γιατί ήταν για το δικαίωμα μας να 'χομε τη γη μας, το σπίτι μας, το χωράφι μας, τα παιδιά μας, τις γυναίκες να 'μαστε υπερήφανοι που έχομε την Πατρίδα μας, που δημιουργήσαμε με το αίμα μας.
Ο πόλεμος άρχισε στις 28 Οκτωβρίου, μα νωρίτερα, πολύ νωρίτερα, ο πόλεμος διεξήγετο στα διπλωματικά παρασκήνια. Πολλοί δεν είναι, αλλά υπάρχουν οι άνθρωποι που ξεύρουν πόσα δεν έκαμεν η Ιταλία για να μας ταπεινώσει, να κάμψει το ηθικό μας, να κλονίσει την πίστη μας, πόσα δεν εμηχανεύθη να υπονομεύσει το ηθικό μας, η Ιταλία, που ένα μόνο ελησμονούσεν, ότι υπάρχουν πράγματα που δεν νοθεύονται. Το χρυσάφι, το διαμάντι, είναι πάντα χρυσάφι και διαμάντι, τίποτε δεν μπορεί να τα αλλοιώσει, ότι ο ελληνικός λαός είναι ο αριστοκρατικότερος της γης, στην κυριολεξία, και τίποτε δεν μπορεί να του παραμορφώσει τα ιδανικά και τα αισθήματα. Θα είναι έτοιμος για κάθε θυσία, όταν είναι να προασπίσει ό,τι του κληροδότησαν οι προγονοί του, την λαμπρότερη θεά στη γη, την Ελευθερία,
Ήξεραν λοιπόν αρκετοί Έλληνες τον πόλεμο, που διεξήγετο στα παρασκήνια, και όλοι τον διησθάνοντο. Έβλεπαν την προκλητικότητα των Ιταλών υπηκόων, που είχαν αυξηθεί για λόγους προπαγάνδας στα τελευταία χρόνια, άκουαν τους υπαινιγμούς των, διέκριναν την ειρωνεία και την περιφρόνηση που ήθελαν οι Ιταλοί αυτοί να έχουν τα λόγια τους, και δεν μιλούσαν μ' όλη την αγανάκτηση που ογκώνετο στην ψυχή τους περισσότερο μέρα με την ημέρα. Έβλεπαν όμως και τη στάση που τηρούσε το Κράτος και συνεμορφούντο μ' αυτή.
Κι έτσι έφθασε η 27η Οκτωβρίου. Στα παρασκήνια υπήρχεν αφάνταστη ανησυχία. Οι Ιταλοί είχαν δημιουργήσει καινούργιο επεισόδιο. Είχαμε, είπαν, στείλει ληστές, πράκτορες και ο,τιδήποτε άλλο στην Βόρειο Ήπειρο, για να τρομοκρατήσομε τον πληθυσμό και για να εξυπηρετήσομε τους Άγγλους. Μιλούσαν για συμπλοκές, για πολλά και διάφορα, και όταν εζητήσαμε να συναντηθούν, όπως επιβάλλουν οι διεθνείς κανονισμοί, οι διοικηταί των παραμεθορίων φυλακίων, για να διευκρινισθεί τι επί τέλους συμβαίνει, μας έστειλαν, προσβλητικά, έναν ανθυπασπιστή.
Έτσι καμιά δεν έγινε διευκρίνισις, παρά τη φιλική και ιδιωτική δήλωση του ανθυπασπιστού «καλύτερα να τα σκεπάσουμε». Έτσι πέρασε η μέρα της 27ης Οκτωβρίου και ήρθε η νύχτα. Όσοι μπορούσαν να ξέρουν κάτι περισσότερο, είχαν την αγωνία στην ψυχή. Θα μας επετίθετο η Ιταλία; Το πίστευαν. Όσα συνέβαιναν, η άτιμη και δόλια τακτική της Ιταλίας, σ' όλες τις δοσοληψίες της, αυτό μας έκανε να πιστεύουμε.
Τα θέατρα και οι κινηματογράφοι την Κυριακή 27 Οκτωβρίου ήταν γεμάτα, μα στα πρόσωπα έβλεπε κανείς την έγνοια, Στις επιθεωρήσεις δεν υπήρχεν η συνηθισμένη διάθεσις του κοινού και μόνο στις πατριωτικές σκηνές τα πλήθη διεδήλωναν τον ενθουσιασμό που έλεγε πολλά για τον αυριανό πόλεμο.
Πολλοί τη νύχτα της 27ης Οκτωβρίου κοιμήθηκαν αργά, γιατί περίμεναν κάτι που δεν ήξευραν πολύ καλά ποια μορφή θα είχε. Ήταν διάχυτη η ιδέα αυτή και όπως είναι γνωστό το λαϊκό αισθητήριο δεν απατάται. Υπήρχαν, άλλωστε, και μερικές άλλες ενδείξεις που ήσαν αρκετά χαρακτηριστικές. Οι Ιταλοί υπήκοοι των Αθηνών απροκάλυπτα πια μιλούσαν για την ιταλική εισβολή και δεν άφηναν λέξη υβριστική που να μην την χρησιμοποιούν εναντίον των Ελλήνων.
Σ' ένα σαλόνι αθηναϊκό Ιταλός, ο οποίος εζούσε εκμεταλλευόμενος τους Έλληνες σ' όλη του τη ζωή, έφθασε σε τόση θρασύτητα που να πει: «Πού βρέθηκαν Έλληνες οι Ηπειρώτες, που γι' αυτούς να θέλετε να πολεμήσετε; Αυτοί..,». Δεν επρόλαβε να συνεχίσει, ένας μεγαλοπρεπής μπάτσος τού έκοψε τη φράση στο στόμα, από κάποιον παριστάμενον Έλληνα, που δεν μπόρεσε να κρατηθεί,
Ένας άλλος Έλλην εδέχθη μια μέρα ένα περίεργο τηλεφώνημα από άλλον Iταλόν των Αθηνών, Η στιχομυθία διεξήχθη περίπου ως εξής:
-Γιατί δεν έρχεσαι στο σπίτι καμιά φορά;
-Δε μου το επιτρέπουν οι δουλειές. Κοιμάμαι πολύ νωρίς γιατί ξυπνάω πρωί.
-Καλά, κοίταξε όμως καλά' θα σε γράψω και σέναν στο μαύρο πίνακα, στον μαύρο κατάλογο...
Ο Έλλην φυσικά εξεπλάγη γιατί δεν περίμενε τέτοια παρατήρηση από έναν άνθρωπο, που τον ήξευρε φανατικό μεν Ιταλό, υπέθετε όμως κύριο και ανίκανο να διατυπώνει τέτοιες υπονοούμενες απειλές. Άφησε κι αυτός τις επιφυλακτικότητες και του παρετήρησε προφητικά,
-Όπως ξεύρεις, αγαπητέ μου, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Πρόσεξε μη σε εγγράψω εγώ στον μαύρο πίνακα.
Αυτά συνέβαιναν δεκαπέντε ημέρες προ του πολέμου και το περίεργο είναι ότι όλοι οι Ιταλοί υπήκοοι των Αθηνών είχαν δημιουργήσει ένα ανάλογο επεισόδιο. Τόσο βέβαιοι ήσαν οι άνθρωποι για την γενναιότητα των στρατευμάτων τους και για την ισχύν της Ιταλίας, τόσο βέβαιοι, που εμείς θ' ανοίγαμε τις αγκάλες μας να τους δεχθούμε, που καμιά δεν ελάβαιναν προφύλαξη. Έβριζαν, σημαιοστόλιζαν τις κομβιοδόχες των, έλεγαν πως κι η Πάτρα ακόμη ήταν ιταλική, γιατί είχε μερικούς Ιταλούς υπηκόους, που όλοι μας ξέρουμε πώς εδημιουργήθησαν κι επερίμεναν, θρασύτεροι κάθε μέρα, την ώρα που θα 'βλεπαν τα κοκορόφτερα των βερσαλλιέρων ν' ανεμίζονται, αναιδώς, στην οδό Σταδίου.
28 Οκτωβρίου,
Ξυπνώ με τους ήχους των σειρήνων, ή μάλλον αναπηδώ από το κρεβάτι, όπου είχα ντυμένος πέσει πριν λίγη ώρα. Στην πόρτα διαγράφεται το ανάστημα φιλτάτου προσώπου.
-Σειρήνες, μου λέγει...
-Ο πόλεμος ήρθε, απαντώ.
Κάνουμε κι οι δυο το σημείο του Σταυρού,
-Ο Θεός ας ευλογεί τα όπλα μας και ας σκέπει τα παιδιά μας. Δεν αδίκησα κανένα. Δεν το θελήσαμε εμείς.
Οι σειρήνες εξακολουθούν στην πρωινή ατμόσφαιρα. Οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει, τα μάτια ατενίζουν τον ουρανό, μήπως εφάνη ο εχθρός - γιατί κανείς δεν  αμφέβαλλε ότι ο δόλιος Ιταλός άρχισε την επίθεση - τα χέρια ευλαβικά υψώνουν παντού το κυανόλευκο όνειρο κι από το ραδιόφωνο ακούεται η φωνή του Πρωθυπουργού: «Αυτά μου εζήτησε ο ύπουλος εχθρός. Του είπα «Μολών λαβέ»  -με τη βοήθεια του Θεού, με την προστασία της υβρισμένης Παναγίας, θα νικήσουμε. Το Ελληνικό Έθνος ποτέ μπροστά σε κανένα δεν εδίστασεν αγώνα τίμιο και ηθικό, αδιαφορώντας για τον αριθμό και τα μέσα του εχθρού...».
Στους δρόμους έχουν τοιχοκολληθεί προκηρύξεις, οι διαταγές για την επιστράτευση, χίλια άλλα ιστορικά έγγραφα. Το κυανόλευκο σκεπάζει την πόλη. Τα πρόσωπα λάμπουν, τραγούδια αντηχούν, ζητωκραυγές συγκλονίζουν τον αέρα, οι επιστρατευμένοι περνούν τους δρόμους με τη μορφή αστραπηβόλο, το βήμα στέρεο και κατευθύνονται στους στρατώνες. Μα πόλεμος είναι αυτός με Μεγάλη Δύναμη, ή πανηγύρι; Να μιλούν τάχα οι αιώνες για τους ανεξόφλητους λογαριασμούς που έχομε με την Ιταλία;…Ο νους μου γυρίζει δεν ξέρω σε ποιο συνειρμό ιδεών, είκοσι χρόνια πίσω. Θυμούμαι ένα ηλιόλουστο σαν σήμερα πρωί, που έφευγε ένα σύνταγμα ν' ανακαταλάβει την Κορυτσά. Η Αθήνα αντηχούσε από πυροβολισμούς και τραγούδια...Ελύσσαξαν όμως οι Ιταλοί, η Κορυτσά δεν μας παρεδόθη και υπεγράφη το πρωτόκολλο της Καπεσίτσας. Να γράφεται άραγε σήμερα ύστερα από είκοσι και πάνω χρόνια η συνέχεια της ιστορίας…
Στον ουρανό φαίνονται τα πρώτα αεροπλάνα. Τι να ναι, δικά μας ή ιταλικά; Ο λαός προεξοφλεί, δεν είν’ αυτοί ικανοί για τίποτε, δικά μας θα 'ναι. Από μακριά αντηχεί ο γδούπος των βομβών, που σκάζουν κι ολόγυρα από τα αεροπλάνα μικρά λευκά συννεφάκια. Το αντιαεροπορικό πυρ τα περιποιείται, είναι εχθρικά…
Ζούμε την πρώτη νύχτα του πολέμου. Η Αθήνα πλέει στο σκοτάδι, από όλους όμως του δρόμους υψώνεται μια θριαμβευτική ιαχή. Το φθινοπωρινό σκιόφως αιωρείται πάνω από την Ομόνοια. Την διασχίζουν επίστρατοι, εθελοντές, διαδηλώσεις με λάβαρα και πινακίδες. Η ιαχή όσο περνάει η νύχτα, αντί να μειωθεί, ογκώνεται! Μπρος στο ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος» μια διαδήλωσις αλυτρώτων σταματά. Κάποιος νέος βγάζε, λόγο. Δεν χειρονομεί, η βαρειά του όμως φωνή υψώνεται ως τον έβδομο ουρανό, προάγγελος του θριάμβου, όρκος ιερός...«Θα ελευθερώσουμε τα Δωδεκάνησα μας. Θα μπούμε στα Τίρανα». Ναι θα μπούμε. Τα μάτια μου βουρκώνουν. Τίνος τάχα δεν βουρκώνουν; Ένα χέρι ακουμπά στον ώμο μου. Γυρίζω και στην αμυδρή ακτίνα που διαφεύγει από ένα ξενοδοχείο βλέπω ένα γνωστό και φίλο, από το εσωτερικό της Ανατολής:
-Φεύγω, μου λέει, απόψε. Α, ο Θεός μου έδωσε την ευτυχία να εκδικηθώ για όλα τα κακά που μας έκαναν οι Ιταλοί, εδώ και στον τόπο που γεννήθηκα. Η δική σου ηλικία δεν εκλήθη ακόμη. Δεν έχω τίποτε άλλο στον κόσμο από την γυναίκα μου και το παιδί μου. Έχε την έννοια τους, Κι όσο για μας εκεί πάνω, ησύχαζε, θα τους κάνουμε καλά.
Του υπόσχομαι να έχω την έννοια των δικών του.
-Καλή τύχη, του λέω, και καλή αντάμωση.
-Ζήτω η Ελλάς, μου απαντά και χάνεται στο αδιάκοπο κύμα που κατεβαίνει την οδό Αγίου Κωνσταντίνου για το σταθμό Λαρίσης...
Μου φάνηκε πως τα μάτια του αστραποβολούσαν σαν πελώριοι φάροι. Η θριαμβευτική ιαχή εξακολουθεί. Η Ελλάδα ορθώνεται μεγάλη, τρανή, δοξαστική ως τα ουράνια.
Παντοδύναμε, τι ώρες μου φύλαξες να ζήσω!..... 



Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Αφιέρωμα του ΜΠΑΓΑΣΑ στο ΕΠΟΣ του '40.....Ποιός θυμάται τον Μιλτιάδη Ιατρίδη και τον Παπανικολή (Υ-2) :

Σήμερα…..
Στις αρχές Νοεμβρίου του 2010, σε μία σεμνή τελετή στο Κίελο της Γερμανίας, υψώθηκε επιτέλους η Ελληνική σημαία στο υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ, με την παρουσία του Α/ΓΕΝ Αντιναύαρχου  Δημήτρη  Ελευσινιώτη και του  Έλληνα πρέσβη….ξεκίνησε άμεσα εν πλω εκπαίδευση στη νορβηγική θάλασσα…..αφού την ολοκλήρωσε, ξαναγύρισε στο Κίελο…..και στις αρχές του Δεκεμβρίου κατέπλευσε στη Σαλαμίνα κι εντάχθηκε –με πλήρωμα κοντά σαράντα άτομα- στη δύναμη των υποβρυχίων του στόλου μας.
Για να υψωθεί η Ελληνική σημαία στον ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ –και σχεδόν για μια δεκαετία- είχε προιηγηθεί ένας κακός χαμός. Διαβάστε σύντροφοι (με τη βοήθεια και του strategy report),…..Το 2000 η Ελλάδα –επί ΥΠΕΘΑ Άκη Τσοχατζόπουλου- παρήγγειλε τέσσερα συμβατικά υποβρύχια τύπου 214 -μοναδικά στον κόσμο γιατί  αφενός είναι εξοπλισμένα με ένα σύστημα νέας τεχνολογίας που τους επιτρέπουν να παραμένουν κάτω απ’ το νερό πολύ περισσότερες ώρες από άλλου τύπου υπο�eB2ρύχια και αφετέρου γιατί δεν μπορεί να εντοπιστεί από θερμική ενέργεια όπως τα πυρηνικά υποβρύχια- στη Γερμανική εταιρεία HDW, που είναι θυγατρική της ThyssenKrupp Technologies, συνολικής αξίας περίπου 1,7δις. ευρώ από τα οποία προκατέβαλε σχεδόν άμεσα το 80%, δηλαδή περίπου 1,4δις…..με τη συμφωνία το πρώτο απ’ αυτά να κατασκευαζόταν στο Κίελο και τα υπόλοιπα τρία υποβρύχια στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, ιδιοκτησίας της ΕΤΒΑ…..δυο χρόνια μετά την υπογραφή της αυτής της συμφωνίας –τυχαίο;…..δεν γνωρίζω-τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά τα’ αγόρασε η  HDW…..Το πρώτο υποβρύχιο αυτού του νέου είδους υποβρυχίων στον κόσμο λοιπόν σύντροφοι, η πατρίδα μας το παρέλαβε το 2004 στο Κίελο με επισημότητες, αγιασμούς, ομιλίες, μπάντες και ταρατατζούμ.....και αξίζει για την ιστορία ν’ αναφερθεί ότι «νονά» του ήταν αυτοδίκαια η τρισέγγονη του επαναστάτη του ‘21 Δημήτρη Παπανικολή.
Το 2005 όμως άρχισαν τ’ άλλα όργανα,!!!.....τα σοβαρά, αφού διαπιστώθηκε –απ’ τον Υποναύαρχο Μανώλη Συμεωνάκη, αξιωματικό με μεγάλη εμπειρία στα υποβρύχια, όπως διάβασα- ότι το υποβρύχιο δεν ήταν αντάξιο του ονόματος του, αφού τα προβλήματα που κουβαλούσε απ’ την κατασκευή του ήταν πολλά και μεγάλα…..κι είχαν να κάνουν με την ανάδυση του και με την κλίση του στην επιφάνεια της θάλασσας…..κι άρχισαν οι συζητήσεις…..κι η HDW ξεκίνησε κι ολοκλήρωσε –για πρώτη φορά- τις επιδιορθώσεις…..και το πρόβλημα της αστάθειας, παρέμεινε!!!.....κι όσο ξαναγίνονταν επιδιορθώσεις και περνούσαν τα χρόνια, τόσο οι αξιωματικοί μας έβρισκαν κι άλλα προβλήματα, εξίσου σοβαρά, όπως στη συμπεριφορά του στην επιφάνεια της θάλασσας και σε κυματισμό κλπ…..κι άντε πάλι χρονοβόρες συζητήσεις κι αποφάσεις κι άντε πάλι νέες επιδιορθώσεις…..και τελικά, μέσα στην οικονομική κρίση που ταλανίζει την πατρίδα μας και -σε νέα βάση πια- συμφωνίες τελικά παραλήφτηκε το υποβρύχιο και πλέον επιχειρεί στις Ελληνικές θάλασσες, αφού όπως δήλωσε ο Α/ΓΕΝ «με την άφιξη του υποβρυχίου, ένας κύκλος γεγονότων κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών που χαρακτηρίστηκε από δύσκολες και σκληρές διαπραγματεύσεις φθάνει στο τέλος του».  
Πίνακας του Βολανάκη
(Ηράκλειο 1837 - Πειραιάς 1907)
ένας απ' τους μεγαλύτερους
ζωγράφους του 19αι.

Ο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ (S-120) είναι το τρίτο υποβρύχιο του πολεμικού μας ναυτικού που επιχειρεί  με την ίδια ονομασία με το θρυλικό υποβρύχιο του Β' ΠΠ, που αποτέλεσε και αποτελεί  σύμβολο των Ελληνικών θαλασσών.....και τα τρία βαπτίστηκαν έτσι προς τιμήν του Ψαριανού Δημήτρη Παπανικολή , που γεννήθηκε στα Ψαρά το 1790, ήταν δεινός πυρπολητής στα χρόνια του Αγώνα, εκλεγμένος πληρεξούσιος των Ψαρών το 1843 και Πρόεδρος του Ναυτοδικείου από το 1846, μια θέση που διατήρησε μέχρι το θάνατό του το 1855.

Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.....
Το υποβρύχιο (Υ/Β)  ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ (Υ2) παραγγέλθηκε απ’  την Ελληνική Κυβέρνηση το 1925, είναι τύπου Schneider - Leubeut, ναυπηγήθηκε τον Νοέμβριο του 1926 στη Γαλλία  -στα ναυπηγεία της πόλης Bordeaux- το  Υ/Β ΚΑΤΣΩΝΗΣ (Υ1) και παραλήφθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 1927 απ’ τον Αντιπλοίαρχο Βανδώρο.....σχεδόν για μια δεκαετία επιχείρησε μ' επιτυχία στις Ελληνικές θάλασσες μέχρι την έναρξη του Ελληνοιταλικού πολέμου που το βρήκε αγυροβολημένο στο ναύσταθμο της Σαλαμίνας.....κυβερνήτης του τότε, ήταν ο Πλωτάρχης Ιατρίδης.

Ο ήρωας…..
Ο Μιλτιάδης Ιατρίδης γεννήθηκε στο Σοφικό Κορινθίας το 1906…..ο πατέρας του, Βασίλης  καταγόταν απ' την Ηλεία και ήταν  επιθεωρητής μέσης εκπαίδευσης. Τελειώνοντας το γυμνάσιο, εισήλθε το 1921 στη σχολή ναυτικών δοκίμων, απ’ όπου αποφοίτησε το 1926 σαν μάχιμος Σημαιοφόρος…..και ξεκίνησε την καριέρα του, υπηρετώντας κυρίως στα υποβρύχια.
Στις 10 Φεβρουαρίου 1939, προβιβάστηκε…..έγινε Πλωτάρχης και κυβερνήτης του γερασμένου -τεχνολογικά και μηχανολογικά-  τότε «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ»…..κι από τη θέση αυτή –παρέα με το πλήρωμα του που ουσιαστικά αναπλήρωσαν με τη ψυχή, το κουράγιο και τις γνώσεις τους τα όποια προβλήματα του υποβρυχίου- συνέβαλε τα μέγιστα στον αγώνα εναντίον –κυρίως- των Ιταλών, γράφοντας τη δική του ιστορία στο Έπος του ’40.

Το έπος…..
Το Δεκέμβριο του 1940, ο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ έγραψε μια απ’  τις  λαμπρότερες σελίδες της ναυτικής μας ιστορίας αμφισβητώντας επί της ουσίας την κυριαρχία των Ιταλών στην Αδριατική κι εμποδίζοντας τον Ιταλικό στόλο ν’ ανεφοδιάσει τους στρατιώτες που μάχονταν –ηρωικά κι αυτοί, αυτή είναι η αλήθεια- στην Αλβανία…..αποτέλεσμα:  ενθουσιασμός!!!  και τόνωση και εξύψωση του ηθικού του λαού μας!!!.....συγκεκριμένα στις 24 Δεκεμβρίου 1940 επιτέθηκε εναντίον Ιταλικής νηοπομπής στην Αδριατική και κατόρθωσε να βυθίσει στα στενά του Οτράντο -κοντά στο νησί Saseno- τρία Ιταλικά οπλιταγωγά, που μετέφεραν όπλα, πολεμοφόδια και άλλο  πολεμικό και υποστηρικτικό  υλικό στα παράλια της Αλβανίας, για να ενισχυθούν οι Ιταλικές μονάδες που απειλούσαν την ακεραιότητα της πατρίδας μας…..και καταδιώχτηκε απ’ τα πλοία που συνόδευαν και προστάτευαν τη νηοπομπή…..και τους ξέφυγε…..και γύρισε νικητής. 

Ο ήρωας…..
Για το κατόρθωμά του αυτό, ο Κυβερνήτης Μίλτων Ιατρίδης στις 30 Δεκεμβρίου 1940 προβιβάστηκε άμεσα σε Αντιπλοίαρχο επ' ανδραγαθία και του απονεμήθηκε το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας». 
Το δίπλωμα και το παράσημο του «χρυσού αριστείου ανδρείας»  του Ιατρίδη  εκτίθεται στο
ναυτικό μουσείο Κρήτης, στα Χανιά, στον «ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ»στον 1ο όροφο
Περισσότερα για το ναυτικό μουσείο Κρήτης, εδώ

Τα μεσάνυχτα της 29ης Ιανουαρίου 1941 πλέοντας στην επιφάνεια της θάλασσας εντόπισε ένα Ιταλικό φορτηγό που το βύθισε με μία τορπίλη…..αμέσως καταδιώχθηκε από τρία αντιτορπιλικά συνοδείας…..καταδύθηκε για ώρες πολλές…..και τελικά τους διέφυγε..... Κι ως τα μέσα του 1941,  την επίθεση των Γερμανών, τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας και την πτώση της Κρήτης όργωσε κυριολεκτικά τις Ελληνικές θάλασσες κι επιχειρούσε εναντίον του εχθρού…..και μετά το τέλος του πολέμου της Ελλάδας, οδήγησε τον ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗ στη Μέση Ανατολή, όπου είχε καταφύγει η εξόριστη  Ελληνική κυβέρνηση, για να συνεχίσει τον αγώνα.....Παρέδωσε τα καθήκοντα του Κυβερνήτη στον Υποπλοίαρχο  Ρουσσέν (που σκοτώθηκε στις 22 Απριλίου 1944 προσπαθώντας να καταστείλει το κίνημα στην Αλεξάνδρεια και που με τ’ όνομα του βαπτίστηκε τ' οχηματαγωγό L-164) και στο τέλος του Δεκεμβρίου 1941, στάλθηκε στην Αγγλία για να παραλάβει το αντιτορπιλικό «ΜΙΑΟΥΛΗΣ» ως Κυβερνήτης.....Με τη λήξη του πολέμου, διετέλεσε Διοικητής Αρχιπελάγους (1944-1945), Διοικητής στολίσκου Βορείου Αιγαίου (1947) και Διοικητής της Ναυτικής Ακαδημίας (1948). Τις χρονιές 1950-1951, επιστάτησε στις επισκευές του Ιταλικού καταδρομικού «ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ», που είχε δοθεί στην Ελλάδα το 1950,  πολεμική αποζημίωση – αντικατάσταση για τον τορπιλισμό της «ΕΛΛΗΣ» (ο «ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΗΣ ΣΑΒΟΪΑΣ» ύψωσε την Ελληνική σημαία τον Ιούνιο του 1951, μετονομάστηκε σε «ΕΛΛΗ» κι έγινε η έδρα του Αρχηγού στόλου, παροπλίστηκε το 1965 και εκποιήθηκε το 1973).
Αποστρατεύτηκε αυτεπάγγελτα στις 29 Δεκεμβρίου 1952, με ταυτόχρονη προαγωγή στον βαθμό του Πλοιάρχου…..Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 18 Φεβρουαρίου 1960, σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα στους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας, σε ηλικία πενήντα τεσσάρων ετών. Ήταν παντρεμένος με τη Λέλα Ιατρίδη  κι είχε μια κόρη, την Αδριατική, που  πήρε το όνομα της θάλασσας που ο πλωτάρχης πατέρας της έγραψε μία από τις πιο λαμπρές  σελίδες της πολεμικής μας ιστορίας.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

ΧΧ Τεθωρακισμένη Μεραρχία.....ιστορία, προσφορά και δράση της "ΑΤΣΑΛΙΝΗΣ ΓΡΟΘΙΑΣ" του στρατού μας


Ο πρώτος Τεθωρακισμένος σχηματισμός του στρατού μας δημιουργήθηκε μετά τη λήξη του συμμοριτοπόλεμου, όταν είχε ήδη αποκτηθεί η εμπειρία και η κατάλληλη τεχνική υποδομή απ’ την πρόσφατη πετυχημένη πολεμική τους δράση.
Είναι η μοναδική Τεθωρακισμένη  Μεραρχία του Ελληνικού στρατού.....συγκροτήθηκε -ύστερα από πρόταση του ΓΕΣ- στη Βέροια το 1954…..προέρχεται απ’ την αναδιοργάνωση και τη μετονομασία της ΙΧ ΜΠΖ που μετατράπηκε σε τεθωρακισμένη, ύστερα από  έγκριση του ΓΕΕΘΑ και του ΝΑΤΟ.....οι πρώτες της μονάδες ήταν τρία Τάγματα πεζικού, ένα Σύνταγμα Τεθωρακισμένου ιππικού, δύο  Συντάγματα αρμάτων, δύο Συντάγματα καταστροφέων αρμάτων και μια πεδινή πυροβολαρχία.....Το 1956 -στα πλαίσια της νέας οργάνωσης του στρατού- μετονομάστηκε σε ΧΧ ΤΘ Μεραρχία.....αναδιοργανώθηκε έως τις 15 Ιουνίου 1957 και πλέον διέθετε τρεις Διοικήσεις (συντάγματα ΤΘ) Μάχης που κάθε μια τους περιλάμβανε μια Επιλαρχία (Τάγμα) Τεθωρακισμέμου ιππικού Μ8, ένα Σύνταγμα αρμάτων "ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ" ή Μ24 κι ένα Σύνταγμα καταστροφέων Αρμάτων Μ18, ενώ πρώτος της Διοικητής ορίστηκε ο Υποστράτηγος Σπ. Μπαλοδήμος.....Στις 30 Απριλίου 1957 μεταστάθμευσε στη Θεσσαλονίκη -στο στρατόπεδο του "ΠΕΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ" έδρα και του Γ' ΣΣ- και έως τις 20 Σεπτεμβρίου 1959, αναδιοργανώθηκε ριζικά και ουσιαστικά, αφού πλέον η πατρίδα είχε προμηθευτεί άρματα μάχης Μ47 και Μ48 καθώς και τεθωρακισμένα οχήματα προσωπικού Μ113.....Σ' αυτή τη τελική της μορφή η Μεραρχία περιλάμβανε το Στρατηγείο με την Ίλη του, τρεις Διοικήσεις Μάχης, μια Επιλαρχία αναγνωρίσεως, τέσσερις τεθωρακισμένες Μοίρες πεδινού πυροβολικού, μονάδες υποστήριξης και Διοικητικής μέριμνας. 
Στο έμβλημα της Μεραρχίας απεικονίζεται Κένταυρος έτοιμος να εκτοξεύσει βέλος. Το σώμα του αλόγου συμβολίζει τη δύναμη και την επιθετικότητα του άρματος, το δε ανθρώπινο σώμα συμβολίζει τον αρματιστή που ελέγχει και κατευθύνει το άρμα του.
Το ρητό του εμβλήματος  «ΥΠΟ ΣΚΙΗ» που μεταφράζεται «Υπό σκιά» προέρχεται απ’ τον Ηρόδοτο (βιβλίο VII) που αφηγείται σκηνές απ’ τη μάχη των Θερμποπυλών…..το απόσπασμα σε πρωτότυπο κείμενο είναι, «Λακεδαιμονίων δε και Θεσπιέων τοιούτων γενομένων, όμως λέγεται άριστος ανήρ γενέσθαι Σπαρτιάτης Διηνέκης· τον τόδε φασί ειπείν το έπος ή συμμίξαι σφέας τοίσι Μήδοισι, πειθόμενον προς τευ των Τρηχινίων ως επεάν οι βάρβαροι απιέωσι τα τοξεύματα, τον ήλιον υπό του πλήθεος των οϊστών αποκρύπτουσι· τοσούτο πλήθος αυτών είναι· τον δε ουκ εκπλα-γέντος τούτοισι ειπείν, εν αλογίη ποιευόμενον το Μήδων πλήθος, ως πάντα σφι αγαθά ο Τρηχίνιος ξείνος αγγέλοι, ει αποκρυπτόντων των Μήδων τον ήλιον υπό σκιή έσοιτο προς αυτούς η μάχη και ουκ εν ηλίω»…..που αποδίδεται, «Τέτοιο ηρωισμό έδειξαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Θεσπιείς. Εν τούτοις λέγεται ότι πιο γενναίος απ' όλους αποδείχθηκε ο Σπαρτιάτης Διηνέκης, ο οποίος, προτού συμπλακούν με τους Μήδους, είπε αυτά τα λόγια. Όταν, δηλαδή, άκουσε από κάποιο Τραχίνιο, ότι όταν οι βάρβαροι τοξεύουν, ο ήλιος κρύπτεται από το πλήθος των βελών - τόσο πολλά είναι - αυτός χωρίς να δώσει σημασία στο πλήθος των Μήδων, απάντησε, ότι ο ξένος Τραχίνιος μόνο καλές ειδήσεις τους έφερε, γιατί εάν οι Μήδοι κρύψουν τον ήλιο, τότε οι Έλληνες θα δώσουν τη μάχη υπό σκιά και όχι υπό τον ήλιο»
Στο τέλος του 1964 -με αφορμή το Κυπριακό- η Μεραρχία μεταστάθμευσε στη Θράκη πανέτοιμη για πόλεμο.....το 1969 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη -στο στρατόπεδο "ΝΤΑΛΙΠΗ" αυτή τη φορά- .....ξαναπήγε στη Θράκη τον Ιούλιο του 1974 -πάλι για το Κυπριακό-.....γύρισε.....και πάλι ξαναπήγε και το΄'75 και το '76.....Το 1978 ο Ελληνικός στρατός ξεκίνησε την αναδιοργάνωση του.....η 3η ΔΜΑ ανεξαρτητοποιήθηκε, αναδιοργανώθηκε και μετονομάστηκε σε ΧΧΙΙΙ Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία.....και το πρώτο τρίμηνο του 1979 αναξαρτητοποιήθηκαν οι 1η και 2η ΔΜΑ, αναδιοργανώθηκαν και μετονομάστηκαν σε ΧΧΙV και ΧΧV Τεθωρακισμένες Ταξιαρχίες αντίστοιχα και το Στρατηγείο της Μεραρχίας μετέπεσε σε επιχειρησιακό και διατήρησε στη διοίκηση της την ΧΧΙV (Λιτόχωρο) και ΧΧV (Ξάνθη) ΤΘ Ταξιαρχίες.
Τον Απρίλιο του 1985 τη θέση της ΧΧV ΤΘ ΤΞ -που άλλαξε υπαγωγή, στο Δ' ΣΣ- πήρε η ΧΧΙΙ (Θεσσαλονίκη) ΤΘ Ταξιαρχία.
Απ’ τις αρχές του 2000 σύντροφοι, έχουν αρχίσει ατέλειωτες συζητήσεις, κι είναι αλήθεια ότι έχουν παρθεί και κάποιες αποφάσεις -σωστές ή λάθος δεν θα το εξετάσουμε τώρα, εμείς ιστορία προσπαθούμε να γράψουμε-, για μια ριζική αναδιοργάνωση του στρατού μας , ώστε να γίνει πιο ευέλικτος και ίσως και πιο οικονομικός,…..και στα πλαίσια αυτών των αποφάσεων, η ΧΧ Μεραρχία ήταν να καταργηθεί απ’ το 2003.....σχεδόν καταργήθηκε…..όμως το 2005 ενεργοποιήθηκε ξανά και μεταφέρθηκε στη Καβάλα, με «μηδέν κόστος» σύμφωνα με  δημόσια δήλωση του τότε Α/ΓΕΣ.

.....Τον Αύγουστο του 2004     …..και είναι φύλακας και συνεχιστής της παράδοσης και του πνεύματος  της Μεραρχίας Ιππικού.....στη διάρκεια της υπερπενηντάχρονης ιστορίας της, αναδιοργανώθηκε πολλές φορές ακολουθώντας τις εξελίξεις έχοντας πάντα στη διοίκηση της ισχυρούς σχηματισμούς.
Μεταστάθμευσε στη Θεσσαλονίκη το 1957 και ολοκλήρωσε τη συγκρότηση της το 1960 έχοντας στην διοίκηση της τρεις Διοικήσεις Μάχης (συντάγματα), Διοίκηση πυροβολικού  και διοικητικής μέριμνας…..







Η ΧΧΙ ΤΘ Ταξιαρχία  «Σύνταγμα Ιππικού ΠΙΝΔΟΣ», με έδρα την Κομοτηνή

Ξεκίνησε τη συγκρότηση της  στο Λιτόχωρο στις 1 Δεκεμβρίου 1970…..το 1971 μεταστάθμευσε στην Κομοτηνή και στην Αλεξανδρούπολη κι απ’ το 1977 επιχειρεί απ’ την Κομοτηνή…..το στρατηγείο της βρίσκεται στο στρατόπεδο «ΛΟΧΑΓΟΥ ΜΟΥΖΙΟΠΟΥΛΟΥ».





Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Από τα παρασκήνια της ιστορίας σύντροφοι!!!.....οι λόγοι, οι κινήσεις και τα γεγονότα που οδήγησαν τον Χίτλερ στην απόφαση να μη καταλάβει το ΓΙΒΛΑΤΑΡ

Ο Έριχ Χανς Άλμπερτ  Ραίντερ γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1876   
στην κωμόπολη Βάντσμπεκ  κοντά στο  Αμβούργο,
διετέλεσε αρχηγός του Γερμανικού Πολεμικού Ναυτικού 
 πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ
απ’ όπου  παραιτήθηκε τον Ιανουάριο του 1943.
Δικάσθηκε στη Νυρεμβέργη για την εμπλοκή του στη κατάληψη της Νορβηγίας, 
 καταδικάστηκε σε ισόβια, εγκλείστηκε στο Σπαντάου
και αφέθηκε τελικά ελεύθερος στις 26 Σεπτεμβρίου 1955 για λόγους υγείας.
Το 1957 συνέγραψε την αυτοβιογραφία του  «Mein Leben»  (Η ζωή μου)
και τελικά  πέθανε στο Κίελο στις 6 Νοεμβρίου 1960
Το σχέδιο με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Φέλιξ» που αφορούσε  την κατάληψη του Γιβραλτάρ απ’ τους Βρετανούς και αποσκοπούσε στον πλήρη και ουσιαστικό έλεγχο της Μεσογείου  απ’ τον Άξονα καταστρώθηκε απ’ το Ναύαρχο Έριχ  Ραίντερ, εγκρίθηκε –είναι αλήθεια- άμεσα απ’ τον Χίτλερ και άμεσα ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για την εκτέλεση του κι η μεταφορά ανδρών για εκπαίδευση στη Γαλλία. . Όμως σύντροφοι, όπως τελικά αποδείχθηκε δε φτάναν αυτά…..αυτό που τελικά έκρινε τη τύχη του Γιβραλτάρ ήταν η στάση του Φράνκο, του ηγέτη της Ισπανίας, στο έδαφος της οποίας βρισκόταν.

Κι όλα τελικά –δραματικά και καταιγιστικά- έγιναν και κατέληξαν κάπως έτσι,

1. Στο τέλος του Σεπτεμβρίου του 1940 τα γεγονότα κατέληξαν έτσι ώστε η Ισπανία –μια χώρα που το καθεστώς της χρωστούσε πολλά στη Γερμανία του Χίτλερ- να καταστεί ένας ουσιαστικός και αποφασιστικός παράγοντας στη Γερμανική στρατηγική. Γιατί αυτό;…..απλά σύντροφοι γιατί η οδυνηρή ήττα των Γερμανών στη μάχη της Αγγλίας και η επ’ αόριστον αναβολή της επιχείρησης «Θαλάσσιος Λέων» οδήγησε τους Γερμανούς επιτελείς στη σκέψη να χτυπήσουν τους Άγγλους σε κάποιο άλλο ζωτικό τους σημείο και να τους παραλύσουν.
2. Οι παραπάνω σκέψεις και η ανάγκη των Γερμανών –και κατ’ επέκταση του Άξονα- να εξασφαλίσουν τον έλεγχο των θαλασσών οδήγησε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1940 το Ναύαρχο Ραίντερ στο μέγαρο της Καγκελαρίας –σε κατ’ ιδίαν συνάντηση με το Χίτλερ- προκειμένου να του παρουσιάσει το σχέδιο του για την κατάληψη του Γιβραλτάρ….. «Οι Άγγλοι» φέρεται να του είπε «θεωρούσαν πάντοτε την Μεσόγειο στυλοβάτη της παγκόσμιας κυριαρχίας τους. Η Ιταλία θα γίνει ο κυριότερος στόχος τους. Οι Ιταλοί δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τον κίνδυνο που διατρέχουν, αρνούμενοι τη βοήθεια μας. Η Γερμανία έχει καθήκον να πολεμήσει την Μεγάλη Βρετανία με όλα τα μέσα που διαθέτει και χωρίς καθυστέρηση πριν μπορέσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να επέμβουν αποφασιστικά. Γι αυτό τον λόγο το πρόβλημα της Μεσογείου πρέπει ν΄ αντιμετωπισθεί αμέσως κατά τους χειμερινούς μήνες. Πρέπει να καταλάβουμε το Γιβραλτάρ, πρέπει να εξασφαλίσουμε την κατοχή των Καναρίων νήσων, πρέπει να κυριεύσουμε το Σουέζ.» (ΙΣΤΟΡΙΑ εικονογραφημένη, τεύχος 28, Οκτώβριος 1970, από την εργασία του IVAN PALERMO)…..και είναι σήμερα γεγονός ότι το σχέδιο του Ραίντερ εντυπωσίασε τόσο τον  Χίτλερ που το ενέκρινε άμεσα  στις γενικές του γραμμές, επιφυλάχθηκε όμως να το συζητήσει με τον Μουσολίνι και προπαντός με τον Φράνκο, γιατί χωρίς την Ισπανική συγκατάθεση ήταν αδύνατο οι Γερμανοί να φτάσουν στο Γιβραλτάρ και χωρίς το Γιβραλτάρ σύντροφοι –το ξανάπαμε, μη ξεχνιέστε- τέρμα ο έλεγχος της Μεσογείου.
3. Από τη στρατιωτική πλευρά ο Χίτλερ ήταν σίγουρος και ασφαλής ότι οι ειδικές του δυνάμεις –αυτές που πριν λίγο καιρό, τον Μάιο του ’40, είχαν καταπλήξει τους Ευρωπαίους κυριεύοντας το οχυρό του Εμπέν Εμαίλ που θεωρούνταν πιο ισχυρό και απ’ τη γραμμή Μαζινό- μπορούσαν να επιχειρήσουν τα πάντα…..ακόμα και την κατάληψη του άριστα οχυρωμένου Βρετανικού «βράχου». Κι ο «Φέλιξ» πήρε μπρος με την ειδική εκπαίδευση των ανδρών στη Γαλλία -στην οροσειρά του Ιούρα, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία- σένα μικρό βουνό, πούμοιαζε με το Γιβραλτάρ, τόσο μορφολογικά όσο και στη σύσταση του εδάφους. 
Ο Φρανθίσκο Φράνκο (4 Δεκεμβρίου 1892 Φερόλ – 20 Νοεμβρίου 1975 Μαδρίρη)
ήταν Ισπανός δικτάτορας, στρατιωτικός και πολιτικός.
Κυβέρνησε την Ισπανία απ’  τον Απρίλιο του 1939, νικητής του εμφυλίου πολέμου
 ως τον Νοέμβριο του 1975.
4. Αν όμως αγαπημένοι μου σύντροφοι κι εσείς διαπιστώσατε ότι  από στρατιωτική άποψη, η επιχείρηση ήταν παιχνιδάκι στα μάτια των Γερμανών, από πολιτική άποψη  δεν ήταν  τόσο εύκολη, γιατί  ήταν απαραίτητο να πεισθεί ο Φράνκο να βγει απ’ την ουδετερότητα και να ταχθεί στο πλευρό  Άξονα…..Να!!! λοιπόν, πώς από τη μια στιγμή στην άλλη η Ισπανία μετατράπηκε στον πιο αποφασιστικό παράγοντα της Γερμανικής στρατηγικής.

Η Ισπανία το 1940…..μια χώρα κυριολεκτικά εξαντλημένη…..μια χώρα χωρίς τρόφιμα, χωρίς όπλα και πολεμοφόδια και κυρίως με αποδεκατισμένο και αναχρονιστικό στρατό, πεινασμένο, ανεπαρκή και ανίκανο ν’  αντιμετωπίσει  την οποιαδήποτε κρίση .Με τέτοιες  συνθήκες λοιπόν σύντροφοι ο οποιοσδήποτε πόλεμος ήταν πραγματική αυτοκτονία. Και για το λόγο αυτό ήδη απ’ το Σεπτέμβριο του 1938 –στη μέση του καταστροφικού και αιματηρού εμφυλίου πολέμου – ο Φράνκο για να προλάβει καταστάσεις είχε επισήμως δηλώσει ότι σε περίπτωση γενικής σύρραξης  η Ισπανία θα παρέμενε αυστηρά ουδέτερη. Και η δήλωση αυτή επαναλήφθηκε ένα χρόνο αργότερα -τον Ιούλιο του 1939 και με τον Φράνκο ηγέτη της εθνικιστικής Ισπανίας- στον υπουργό εξωτερικών της Ιταλίας Τσιάνο, «Το κύριο χαρακτηριστικό της εξωτερικής μας πολιτικής είναι η σύνεση» ανέφερε ενώ ταυτόχρονα  διαβεβαίωνε και διακήρυττε  για την απόλυτη πίστη του στην πολιτική του Άξονα. «Χρειαζόμαστε μια μακρά περίοδο ειρήνης.»

5. Όμως παρόλα αυτά, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί ήταν πεπεισμένοι ότι την κρίσιμη ώρα ο Φράνκο δεν θα δίσταζε, θα βοηθούσε και θα στήριζε τις κινήσεις του Άξονα…..Γιατί; απλούστατα γιατί τους χρώσταγε και γιατί όφειλε σ΄ αυτούς –ειδικά στους Γερμανούς- την εδραίωση της εξουσίας του. Τώρα ήταν η ώρα της πληρωμής!!!.....Όμως ο Φράνκο –κι αυτό φάνηκε νωρίς- δεν ήταν διατεθειμένος ν’ ακολουθήσει τυφλά τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι  στην περιπέτεια του «βράχου».

Ο Γκαλεάτσο Τσιάνο ήταν Ιταλός πολιτικός και διπλωμάτης,
γαμπρός και υπουργός εξωτερικών του Μουσολίνι
κι ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του φασιστικού καθεστώτος.
Γεννήθηκε στο Λιβόρνο το 1903
 και εκτελέστηκε ως  προδότης στη Βερόνα το 1944.

«Η Ισπανία φοβάται τον πόλεμο, γιατί έχει φτάσει στα έσχατα όρια της αντοχής της», γράφει ο Τσιάνο στο ημερολόγιο του, «Ορισμένες περιοχές λιμοκτονούν κυριολεκτικά. Αν είχε δύο ή τρία χρόνια περιθώριο θα μπορούσε να ανορθωθεί και να συμπληρώσει τις στρατιωτικές τις προετοιμασίες. Η Ισπανία θα σταθεί στο πλευρό του Άξονος και για λόγους συναισθηματικούς και για λόγους συμφέροντος. Μια ουδέτερη Ισπανία θα ήταν καταδικασμένη μελλοντικά στην δυστυχία και σε μεγάλες ταπεινώσεις, υπό οιεσδήποτε συνθήκες. Επί πλέον η Ισπανία του Φράνκο θέλει να λύσει το πρόβλημα του Γιβραλτάρ, όσο θα κυματίζει στον βράχο η Βρετανική σημαία η Ισπανία δεν θα μπορεί να θεωρείται κράτος εντελώς ελεύθερο και ανεξάρτητο. Η ισπανική νεολαία ζει με την επιθυμία και με το όνειρο να διώξει τους Άγγλους από το Γιβραλτάρ και ετοιμάζεται γι’ αυτό. Εξάλλου η Ισπανία έχει τις διεκδικήσεις της και αυτές ονομάζονται Μαρόκο, πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία.»


6. Κι όταν τον Σεπτέμβριο του 1939 ο πόλεμος ξεκίνησε η Ισπανία αρχικά επανέλαβε έντονα την πρόθεση της να μην αναμιχθεί…..το 1940 όμως, όταν η Γαλλία έπεσε κι οι Γερμανοί φάνταζαν ανίκητοι, ο Φράνκο το ξανασκέφτηκε κι επιδίωξε ν’ αλλάξει πολιτική συμμετέχοντας αρχικά  στον πόλεμο προσδοκώντας ωφελήματα για τη χώρα του…..Μάλιστα τον Ιούνιο του 1940 διέταξε το στρατό του να καταλάβει την Μαροκινή Ταγγέρη ,  διαμηνύοντας παράλληλα  στον Χίτλερ την πρόθεση του να βγει στον πόλεμο στο πλευρό του, αρκεί να του εξασφάλιζε πολεμοφόδια, καύσιμα και τρόφιμα για τη χώρα του και κυρίως ασφάλεια και επέκταση των αποικιών της.
7. Όμως τα πράγματα γρήγορα άλλαξαν…..κι όταν έγινε πια φανερό ότι ο Β’ ΠΠ θα τραβούσε σε μάκρος κι ο νικητής θ’ αργούσε να φανεί…..ο Φράνκο προσπάθησε να απαγκιστρωθεί απ’ τον Άξονα όχι φανερά, γιατί χρωστούσε αλλά προβάλλοντας συνεχώς κι ενοχλητικά  αξιώσεις, τη μια πίσω απ’ την άλλη,  και απαιτώντας   συγκεκριμένες και δύσκολες διεκδικήσεις…..και για το σκοπό αυτό  έστειλε τον Σεπτέμβριο του 1940 στο Βερολίνο τον γαμπρό του που, σε συνάντηση με τον Χίτλερ και τον Ρίμπεντροπ, τόνισε την απόφαση της Ισπανίας να μπει στον πόλεμο, αλλά μόνο κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις…..ποιές ήταν αυτές;…..αρχικά νέα διευθέτηση των Ισπανογαλλικών συνόρων με προσάρτηση της γαλλικής Καταλονίας και όλης της παραθαλάσσιας περιοχής του Μαρόκου, επιστροφή του Γιβραλτάρ και φυσικά, όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα…..κι όχι μόνο αυτό!!!.....κατέστησε απόλυτα σαφές το ότι η Ισπανία δε θα βγει στον πόλεμο, προτού ολοκληρωθεί ο ανεφοδιασμός της, κάτι που θα συνέβαινε πιθανότατα –κατά τη γνώμη του- μετά την απόβαση των Γερμανών στην Αγγλία…..Όροι που όπως ήταν φυσικό θεωρήθηκαν απαράδεκτοι και άμεσα απορριπτέοι.
 8. Ο Χίτλερ τώρα από την άλλη –όπως ήταν φυσικό κι αναμενόμενο-  στη συνάντηση του με τον Μουσολίνι στο Μπρένερ  στις 4 Οκτωβρίου 1940 χαρακτήρισε δημόσια την Ισπανική στάση σαν απόλυτη κι επικίνδυνη εκδήλωση αγνωμοσύνης…..κι όλα αυτά τα γνωρίζουμε σήμερα από τον  Τσιάνο που υπήρξε ο συντάκτης των πρακτικών της συνάντησης…..είπε λοιπόν ο Χίτλερ, «’Η Γερμανία διεκδικεί ένα τμήμα της Μαροκινής ακτής για την εξασφάλιση των συγκοινωνιών της. Αυτό θα μπορούσε να είναι η Καζαμπλάνκα ή το Αγαδίρ. Δεδομένου ότι το Ράιχ θα επανακτήσει τις αποικίες του και θα δημιουργήσει μια αυτοκρατορία στην Δυτική Αφρική του χρειάζεται μια ενδιάμεση βάση. Εκτός όμως από αυτό» –συνεχίζει ο Τσιάνο-  «ο Χίτλερ φοβάται πως μια τέτοια εδαφική παραχώρηση προς την Ισπανία θα μπορούσε να προκαλέσει δυο αντιδράσεις, την κατάληψη των Ισπανικών βάσεων στις Καναρίους νήσους και την προσχώρηση της γαλλικής Βορείου Αφρικής στο κίνημα του Ντε Γκωλ. Αυτό θα ήταν σοβαρό και θα ανάγκαζε τον Άξονα να ευρύνει τα μέτωπα των επιχειρήσεων. Εξάλλου τον τελευταίο καιρό η Γαλλία δείχνει σοβαρά σημεία εχθρότητας απέναντι στην Αγγλία και μέσω του στρατηγού Χούτσινγκερ, έγινε γνωστό ότι η Γαλλία ήταν διατεθειμένη να προβεί σε μεγαλύτερες παραχωρήσεις αρκεί να ήξερε την τύχη της χώρας. Όσο κι αν αυτό μπορεί να φανεί απίθανο»- καταλήγει ο Τσιάνο -«ο Χίτλερ δεν αποκλείει τη δυνατότητα συνεργασίας των γαλλικών δυνάμεων με τη Γερμανία στον πόλεμο εναντίον της Βρετανίας.» (ΙΣΤΟΡΙΑ εικονογραφημένη, τεύχος 28, Οκτώβριος 1970, από την εργασία του IVAN PALERMO)

Το συμπέρασμα απ’ όλα τα παραπάνω;…..απλά, οι Γερμανοί από τη μία  δεν ήταν καθόλου διατεθειμένοι να δώσουν απολύτως καμία συγκεκριμένη υπόσχεση στους Ισπανούς…..και μέχρι εδώ καλά σύντροφοι…..όμως από την άλλη επειδή η  επιτυχία του «Φέλιξ» προϋπέθετε  και εξαρτιόταν απ’ την συγκατάθεση των Ισπανών, έπρεπε αυτοί  να πεισθούν και να παραιτηθούν από τις αξιώσεις τους….. κάτι πραγματικά δύσκολο!!!

Ο Ούλριχ Φρίντριχ Βίλι Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ
γεννήθηκε στις 30 Απριλίου 1893 Βέζελ
και ήταν Γερμανός πολιτικός  με μεγάλη επιρροή
 και υπουργός εξωτερικών του Γ’ Ράιχ
από το 1938 έως το 1945.
Συνελήφθη δικάστηκε και  καταδικάστηκε
 στη δίκη της Νυρεμβέργης
κι εκτελέστηκε στις 18 Οκτωβρίου 1946.
9. Όμως ο Χίτλερ σύντροφοι, δεν τόβαλε κάτω –πώς να το βάλει άλλωστε όταν ο έλεγχος της Μεσογείου ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτικός;- κράτησε την αισιοδοξία του –ελπίζοντας πάντα ότι ο Φράνκο θα του ξεπλήρωνε τα χρωστούμενα- κι αποφάσισε να τον συναντήσει.....πήρε το τραίνο του λοιπόν και στις 23 Οκτωβρίου ταξίδεψε στην Αντάιγ, κοντά στα Γαλλοισπανικά σύνορα…..κι αν κι όλα ξεκίνησαν στραβά μιας κι ο Φράνκο άργησε –επίσημα γιατί το τραίνο του παρουσίασε βλάβη, ανεπίσημα όμως πιστεύω προσδοκώντας ψυχολογικό πλεονέκτημα- ο Χίτλερ δεν έχασε την ευδιαθεσία του και μάλιστα βόλταρε –περιμένοντας τον- στο σταθμό του τραίνου παρέα με τον Ρίμπεντροπ και τον Σμιθ -τον επίσημο διερμηνέα του-  που μάλιστα συνέταξε και λεπτομερή έκθεση για τα συμβάντα εκείνης της ημέρας, «Δεν μπορούμε να δώσουμε γραπτή υπόσχεση στους ισπανούς για την παραχώρηση Γαλλικών αποικιακών εδαφών» φέρεται να  είπε ο Χίτλερ στον υπουργό του των εξωτερικών. «Αργά ή γρήγορα οι Γάλλοι θα το μάθαιναν. Όταν συναντηθώ με τον Πεταίν θα προσπαθήσω να πείσω τους Γάλλους να συνεργαστούν μαζί μας ενάντια στην Αγγλία. Αν λοιπόν γίνει γνωστό ότι εμείς υποσχεθήκαμε στους Ισπανούς να τους δώσουμε τις Γαλλικές αποικίες οι Γάλλοι όχι μόνο δεν θα συνεργασθούν μαζί μας αλλά θα προσχωρήσουν ομαδικά στο Ντε Γκωλ.» 
10. Και με τις βόλτες και τις συζητήσεις κι αφού  πέρασε μια ώρα απ’ την επίσημη ώρα της συνάντησης…..νάσου και το τραίνο του Φράνκο στο σταθμό…..μπάντες, χαιρετούρες, στρατιωτικά αγήματα…..εγκαρδιότητες, αγκαλιάσματα χαμός και μεγαλεία σύντροφοι!!!.....κι αμέσως στο δια ταύτα…..Η σύσκεψη ξεκίνησε στο βαγόνι του Χίτλερ κι όπως μαθαίνουμε απ’ τον Σμιθ, ο Χίτλερ,  αφού πρώτα ανέλυσε διεξοδικά την κατάσταση φέρεται να είπε τα εξής, «Η Αγγλία σήμερα έχει οριστικά ηττηθεί μόνο που δεν είναι διατεθειμένη ακόμα να το παραδεχτεί. Αν χάσουν το Γιβραλτάρ οι Άγγλοι θα είναι πολύ εύκολο να εκδιωχθούν από την Μεσόγειο και την Αφρική. Γι αυτό είναι ανάγκη να βγει στον πόλεμο η Ισπανία το γρηγορότερο ώστε οι Γερμανοί να επιτεθούν εναντίον του βράχου στις 10 Ιανουαρίου του 1941.»

Γιατί στις 10 Ιανουαρίου;…..ο συμβολισμός είναι φοβερός σύντροφοι μια και την ίδια ημερομηνία το 1940 οι Γερμανοί είχαν καταλάβει με καταπληκτική ευκολία το οχυρό Εμπέν Εμαιλ, κοντά στην Λιέγη, στο Βέλγιο.

11. Τέλος πάντων τελικά ο Χίτλερ πρότεινε στο Φράνκο την υπογραφή ενός συμφώνου φιλίας και τον εξόρκισε να βγεί στον πόλεμο το γρηγορότερο, δίνοντας του την κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι μετά την κατάληψη του, το Γιβραλτάρ θα επέστρεφε στην Ισπανία, αφού της ανήκε ενώ παράλληλα τον διαβεβαίωσε –είναι αλήθεια, κάπως αόριστα- ότι θα ικανοποιούντο οι αποικιακές διεκδικήσεις της Ισπανίας στην Αφρική.
12. Από την άλλη μεριά σύντροφοι μου –κι όσο μιλούσε ο Χίτλερ-, ο Φράνκο παρέμεινε –αναπαυτικά καθισμένος στην πολυθρόνα του-  απαθής, σιωπηλός και ψύχραιμο9ς…..κι όταν ο Χίτλερ ολοκλήρωσε τις προτάσεις και τις παρακλήσεις του, εξέθεσε  ψυχρά, υπολογιστικά και με κρυφή διάθεση φυγοπονίας τις απόψεις του, τονίζοντας εκ νέου την άσχημη κατάσταση της χώρας του και τον υποσιτισμό του πληθυσμού της και ρωτώντας τη διάθεση, αλλά και την άνεση της Γερμανίας να τον εφοδιάσει…..και –σύμφωνα πάντα με το Σμιθ- συνέχισε, «Ο οπλισμός του στρατού μας είναι παλιός και για μια επιχείρηση σαν αυτή του Γιβραλτάρ χρειαζόταν σύγχρονος οπλισμός και βαρύ πυροβολικό. Μπορεί ο Χίτλερ να μας τον εξασφαλίσει; Γιατί την επιχείρηση Γιβραλτάρ- και γι’ αυτό δεν μπορούσε να υπάρξει καμία αντίρρηση- θα την έκανε ο Ισπανικός στρατός. Η εθνική αξιοπρέπεια δεν θα επέτρεπε ποτέ ν’ απελευθερωθεί ένα τμήμα της χώρας από ξένους στρατιώτες και κατόπιν να αποδοθεί στην Ισπανία. Και τέλος ,μετά από μια τέτοια επιχείρηση, θα μπορούσαν οι Γερμανοί να εμποδίσουν μια ενδεχόμενη απόβαση στις Κανάριες νήσους;».....και κατέληξε, «Ο πόλεμος θα τραβήξει σε μάκρος. Αν οι Γερμανοί κατορθώσουν να κυριεύσουν την Αγγλία η Αγγλική κυβέρνηση θα επιβιβασθεί στα πλοία της και θα συνεχίσει τον αγώνα από τον Καναδά με την βοήθεια των Αμερικάνων.» 

Υπεκφυγές σύντροφοι, πρόθεση αναβολής και διάθεση φυγοπονίας…..κοντολογίς ο Φράνκο κατέστησε σαφές ότι δεν ήταν διατεθειμένος  να πολεμήσει αν προηγουμένως δεν έπαιρνε εγγυήσεις για τις εδαφικές διεκδικήσεις της χώρας του και κυρίως αν δεν εξασφαλιζόταν ο ανεφοδιασμός του  Ισπανικού  στρατού  με σύγχρονα όπλα.

13. Όμως δυστυχώς οι Γερμανοί τότε ήταν προσκολλημένοι στην προοπτική να παρασύρουν τους Γάλλους εναντίον των Βρετανών και δε μπορούσαν να αναλάβουν καμιά δέσμευση –και μάλιστα γραπτή- που θ’ αφορούσε τις εδαφικές διεκδικήσεις των Ισπανών. Το μόνο που θα μπορούσαν να κάνουν το διατύπωσε –όπως εξακολουθεί να μας φωτίζει ο Σμιθ- με σαφήνεια ο Ρίμπεντροπ, «Η Ισπανία θα πάρει ένα τμήμα των Γαλλικών αποικιών, αν και όταν η Γαλλία μπορέσει να πάρει κι άλλες αποικίες από τους Άγγλους.»
14. Και τα πράγματα -απολύτως φυσικά σύντροφοι- φτάσαν σε αδιέξοδο και η σύσκεψη άρχισε να τραβάει σε μάκρος κι ο Χίτλερ γινόταν όλο και ποιο νευρικός…..κι  αν κι άρχισε να γίνεται φανερό ότι αυτή η συζήτηση και η κατάληξη της   τον ενοχλούσε, προσπάθησε να μεταπείσει τον Φράνκο…..όμως το μόνο που τελικά κατάφερε ήταν μια τελική δήλωση του ότι ήταν έτοιμος να υπογράψει μια συμφωνία, αλλά με τόσες επιφυλάξεις που κυρίως αφορούσαν το χρόνο της συμμετοχής της Ισπανίας στον πόλεμο ώστε η συμφωνία να είναι εκ φύσεως ανέφικτη.
15. Και η συνάντηση έληξε άδοξα –τι άδοξα, σκέτο φιάσκο ήταν-  με μόνο αποτέλεσμα την απώλεια της εκτίμησης του Χίτλερ προς τον Φράνκο…..«είναι μια γενναία καρδιά» -έλεγε λίγες μέρες μετά στον Μουσολίνι- «όμως εντελώς συμπτωματικά έγινε αρχηγός.» Ο Ρίμπεντροπ δε, υπήρξε πιο σκληρός, «είναι ένας αχάριστος δειλός» -έλεγε- «μας χρωστάει τα πάντα και τώρα δε θέλει να ενωθεί μαζί μας.»
ια πανωλεθρία με ιδιαίτερη –κατά τη γνώμη μου- βαρύτητα στην  εξέλιξη του Β' ΠΠ, διότι αυτή  η ήττα των Ιταλών κατέστησε περισσότερο επιφυλακτικό τον Φράνκο και σίγουρα τον επηρέασε στην απόφαση του ν’ αρνηθεί να βγει στον πόλεμο. Όμως αυτά είναι εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς συμπεράσματα σύντροφοι, καιρός να επιστρέψουμε στα γεγονότα.
16. Παρά των παταγώδη αποτυχία των συνομιλιών στο Αντάιγ, ο Χίτλερ δεν παραιτήθηκε απ’ το σχέδιο του να καταλάβει το «βράχο». Απ’ τη μια λοιπόν ανέθεσε στο Μουσολίνι να προσπαθήσει να μεταπείσει τον Φράνκο κι απ’ την άλλη  έδωσε άμεσα  εντολή στο Γενικό  του επιτελείο καταστρώσει ένα σχέδιο για την κατάληψη του…..έτσι απλά γεννήθηκε η επιχείρηση «Φελιξ»…..και στις αρχές  Νοεμβρίου 1940 άρχισε να παίρνει την επιτελική του μορφή, «Τονίζουμε ότι η επιχείρηση Φέλιξ πρέπει να αρχίσει με μια ξαφνική αεροπορική επιδρομή εναντίον της Αγγλικής βάσης του Γιβραλτάρ. Η επιδρομή αυτή πρέπει να έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αιφνιδιασμού και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπ όψιν τους οι αρμόδιες στρατιωτικές αρχές…..Για το λόγο αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνουν στη ξηρά μεγάλες προετοιμασίες ούτε να γίνει μεγάλη συγκέντρωση υλικού στις σχετικές βάσεις ανεφοδιασμού. Είναι εξ ίσου αδύνατο να συγκεντρωθούν μεγάλες στρατιωτικές μονάδες κοντά στα Ισπανικά σύνορα προτού αρχίσει η αεροπορική επίθεση…..Γενικά η επιχείρηση πρέπει να γίνει με μεγάλη φρόνηση και θα χρειασθεί οπωσδήποτε η συνεργασία των τοπικών αρχών…..Στην αρχή των επιχειρήσεων θα παρουσιασθούν ασφαλώς δυσκολίες απρόβλεπτες τις οποίες όμως θα πρέπει να ξεπεράσουμε.»
17. Κι ενώ στη Γερμανία οι στρατιωτικές προετοιμασίες για την κατάληψη του «βράχου» βρίσκονταν στο φόρτε τους, διπλωματικά την πρωτοβουλία είχε αναλάβει η Ιταλία, η οποία στο μεταξύ είχε υποστεί πανωλεθρία στα Ελληνικά βουνά.....μια πανωλεθρία με ιδιαίτερη –κατά τη γνώμη μου- βαρύτητα στην  εξέλιξη του Β' ΠΠ, διότι αυτή  η ήττα των Ιταλών κατέστησε περισσότερο επιφυλακτικό τον Φράνκο και σίγουρα τον επηρέασε στην απόφαση του ν’ αρνηθεί να βγει στον πόλεμο. Όμως αυτά είναι εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς συμπεράσματα σύντροφοι, καιρός να επιστρέψουμε στα γεγονότα.
18. Η συνάντηση του Μουσολίνι με τον Φράνκο πραγματοποιήθηκε στην Μποντιγκέρα στις 12 Φεβρουαρίου του  1941…..ξεκίνησε με την έκφραση βαθειάς ευγνωμοσύνης του Φράνκο για την βοήθεια που του προσέφεραν οι Ιταλοί φασίστες  –πρόσφατα ο φίλος μου ο Θόδωρος μου μιλούσε τεκμηριωμένα για κάποια τρισεκατομμύρια λιρέτες οικονομική βοήθεια- στον Ισπανικό εμφύλιο, τόνισε και επιβεβαίωσε τη φιλία του προς την Ιταλία και τη Γερμανία και επανέλαβε τη βαθειά του πίστη στην τελική επιτυχία του αγώνα του Άξονα…..άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε σύντροφοι και συνεχείς υπεκφυγές…..και εκφράζοντας τη διαφωνία του στην Γερμανική πολιτική φέρεται να πρόσθεσε σε έντονο ύφος τα εξής, «Στην Αντάιγ έμεινα με την εντύπωση ότι η Γερμανία αντί να τηρεί σταθερά εχθρική στάση προς την Γαλλία ετοιμαζόταν να τη παρασύρει στην τροχιά της και να την κάνει σύμμαχο του Άξονα. Έμεινα με την εντύπωση ότι η Γερμανία δεν γνώριζε καλά τον Ισπανικό λαό και τις επιδιώξεις του. Έπρεπε φαίνεται η Ισπανία να περάσει σε δεύτερη ή Τρίτη μοίρα.»…..«Για μας κύριος αντικειμενικός σκοπός είναι το Γιβραλτάρ και το Γιβραλτάρ θα το απελευθερώσουν οι Ισπανοί.»
19. Και με τα ίδια και τα ίδια σύντροφοι η σύσκεψη τράβηξε σε μάκρος…..και στο τέλος ο Μουσολίνι διατύπωσε το συμπέρασμα ότι, «η Ισπανία θα βγει στον πόλεμο αν της δοθούν επαρκείς ποσότητες σιταριού και της αναγνωρισθούν οι αποικιακές της διεκδικήσεις», συμπέρασμα που βρήκε απόλυτα σύμφωνο τον Ισπανό ηγέτη αφού απάντησε ως εξής, «Ακριβώς έτσι είναι, η είσοδος της Ισπανίας στον πόλεμο εξαρτάται περισσότερο από την Γερμανία παρά από την ίδια την Ισπανία. Όσο πιο σύντομα την βοηθήσει η Γερμανία τόσο πιο γρήγορα η Ισπανία θα δώσει το παρών στην παγκόσμια υπόθεση του φασισμού.»

Συμπέρασμα;…..έξω απ’ τα ωραία λόγια και τις φιλοφρονήσεις, μια απ’ τα ίδια σύντροφοι…..αφού ο Φράνκο ουσιαστικά  αρνήθηκε και πάλι να δεσμευτεί στο παραμικρό κι ανέβαλε για χρόνο απροσδιόριστο την είσοδο της Ισπανίας στον πόλεμο…..ο Φράνκο σύντροφοι δεν αρνήθηκε τίποτα, αλλά δεν έπραξε και τίποτα…..και το σχέδιο του Χίτλερ να τερματίσει την Αγγλική κυριαρχία στη Μεσόγειο κυριεύοντας το Γιβραλτάρ, πήγε περίπατο…..αφού δέχθηκε ένα ακόμα σκληρό πλήγμα.
 
20. Παρόλα αυτά –κι επειδή πάντοτε σύντροφοι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία- ο Χίτλερ έγραψε στο Φράνκο στις 6 Φεβρουαρίου 1941 …..«Υπάρχει ένα σημείο που πρέπει να διευκρινισθεί. Ο αγώνας μας είναι αγώνας ζωής και θανάτου και αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να δώσουμε τίποτα…..η μάχη που δίνουν η Γερμανία και η Ιταλία θα κρίνει και την τύχη της Ισπανίας»…..και θυμίζοντας του τη συμφωνία  της Αντάιγ, τον κάλεσε να κάνει το συντομότερο την οριστική του επιλογή.
21. Όμως σύντροφοι τον Φεβρουάριο του 1941 τα πράγματα για τον Άξονα δεν ήταν καλά…..γιατί έξω απ’ την Ελλάδα οι Ιταλοί συντρίφτηκαν και στη Βεγγάζη, ας είναι καλά ο Γκρατσιάνι…..Ο Φράνκο λοιπόν, όπως ήταν φυσικό επέλεξε την ουδετερότητα –και καλά έκανε, μιας και κυβέρνησε με τιμές και δόξες έως το 1975 που πέθανε- και στα τέλη του μήνα απάντησε στον Χίτλερ με ειλικρίνεια, αναίδεια και κυρίως αγνωμοσύνη…..«Το πρωτόκολλο της Αντάιγ πρέπει να θεωρηθεί  σήμερα άκυρο.»
22. Και η απάντηση αυτή, έτσι όπως διατυπώθηκε, αποτελεί –κατά τη γνώμη μου- βαρύτατη ήττα του Χίτλερ, που με τον χειρότερο τρόπο αντιλήφθηκε ότι δεν μπορεί να βασίζεται για το παραμικρό στην Ισπανία…..αντιλήφθηκε επίσης ότι αν ήθελε να καταλάβει το Γιβραλτάρ, ένας μόνο τρόπος υπήρχε. Να επιχειρήσει ενάντια στη θέληση της Ισπανίας, παραβιάζοντας την ουδετερότητα της. Και ίσως σε άλλους καιρούς να το τολμούσε, αφού και σχέδιο είχε και άνδρες…..όμως τότε ήταν στα σκαριά η επίθεση εναντίον των μπολσεβίκων της Σοβιετίας και άνδρες δεν υπήρχαν!!!.....Κι έγραψε οριστικά στο Μουσολίνι, «Για να μιλήσουμε καθαρά η Ισπανία δεν θέλει να βγεί στο πόλεμο και δεν θα βγει. Κι αυτό είναι δυσάρεστο ,γιατί μειώνεται η δυνατότητα να πληγεί η Αγγλία στις μεσογειακές της βάσεις.»

Έτσι το Γιβραλτάρ τη γλύτωσε σύντροφοι και σώθηκε…..τρόπος του λέγειν δηλαδή τη γλύτωσε, αφού οι Άγγλοι εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να το ελέγχουν.

23. Για την ιστορία, το Γιβραλτάρ καταλήφθηκε απ’ τον Άγγλο ναύαρχο Ρουκ στις 1 Αυγούστου 1704 κι από τότε παραμένει υπό Βρετανική κυριαρχία, που επικυρώθηκε το 1713 με τη Συνθήκη της Ουτρέχτης…..Το θέμα του Γιβραλτάρ προκάλεσε πολλά  σκαμπανεβάσματα στις Ισπανοβρετανικές σχέσεις, που κορυφώθηκαν το 1963 όταν η Ισπανία έφερε το ζήτημα στον ΟΗΕ για τον τερματισμό της Αποικιοκρατίας, ζητώντας έντονα την επιστροφή του στρατηγικής σημασίας ακρωτηρίου…..κι όσο κι αν φαίνεται παράξενο το θέμα το λύσαν οι ίδιοι οι κάτοικοι του Γιβραλτάρ το 1967, όταν αρνήθηκαν κατηγορηματικά το ενδεχόμενο της επιστροφής του «βράχου» στην Ισπανία, ύστερα από δημοψήφισμα, κερδίζοντας παράλληλα απ’ τους Βρετανούς το δικαίωμα της αυτοδιοίκησης, το 1969…..οι Ισπανοί κλείσαν τα σύνορα, χαμός…..έως το 1985 που άρχισε να ψιλοφαίνεται μια προσέγγιση στις σχέσεις Βρετανίας και Ισπανίας για το ζήτημα, χωρίς όμως καμία ουσιαστική εξέλιξη για το ισπανικό αίτημα. Και το σημαντικότερο εμπόδιο αποτέλεσαν οι ίδιοι οι κάτοικοι του Γιβραλτάρ…..Σκεφτείτε σύντροφοι, ότι όταν το 2002 ο τότε ΥΠΕΞ  της Βρετανίας Τζακ Στρο δήλωσε ότι Ισπανία και Βρετανία είχαν φτάσει σε συμφωνία για το μέλλον της αποικίας, που προέβλεπε το ενδεχόμενο συγκυριαρχίας, ο τότε κυβερνήτης του Γιβραλτάρ Πίτερ Καρουάνα κήρυξε δημοψήφισμα, το οποίο αν και δεν αναγνωρίστηκε ούτε από την Ισπανική ούτε από τη Βρετανική πλευρά, ήταν ενδεικτικότατο, το 98,97% του πληθυσμού ψήφισαν κατά της συγκυριαρχίας και μόνο 187 κάτοικοι τάχθηκαν υπέρ!!!.....Η Βρετανία τελικά δήλωσε ότι δεν θα επιδιώξει αλλαγή του καθεστώτος του Γιβραλτάρ χωρίς θέληση των κατοίκων του…..και οι κάτοικοι, όπως όλα δείχνουν, εξακολουθούν και ψηφίζουν Βρετανικά.
24. Ο Φράνκο τώρα για να ξοφλήσει το χρέος του προς τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ συγκρότησε κι απέστειλε στο Ανατολικό μέτωπο την «κυανή μεραρχία», που αποδεκατίστηκε.


Αυτά σύντροφοι, γειά χαρά!!!