21 νοεμβριου

Ένα μικρό λογοτεχνικό αφιέρωμα του ΜΠΑΓΑΣΑ στο Έπος του '40.....Δημήτρη Ψαθά "Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ"

Οι ήρωες αγαπημένοι μου σύντροφοι –αλλά κι αυτοί που καθημερινά κάνουν το καθήκον τους- δε χρειάζονται  λόγια βαρύγδουπα. 

Απλά ξοδέψτε λίγες στιγμές απ’ τη καθημερινότητα σας και φέρτε τους στο νου σας.

Όσοι τους ξεχάσατε, θυμηθείτε τους.

Κι όσοι τους θυμάστε, μη τους ξεχάσετε.

Αυτό φτάνει. 

Χρόνια πολλά!!!

Είναι μεγάλη η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι συμπατριώτες μας, όταν θυμούνται στιγμές απ’ τα μεγαλειώδη γεγονότα του ’40, που επισφράγισαν με ανεξίτηλη δόξα την ιστορική πορεία του Έθνους μας. 

Το Ελληνικό Έθνος αισθάνεται περήφανο για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, που αποτέλεσε την αρχή μιας εκστρατείας που όλοι σήμερα την ονομάζουν «Έπος», που κάλυψε ένα ένδοξο μέρος της Ελληνικής ιστορίας και που περιέχει σε αφθονία τα δύο στοιχεία που συνθέτουν -σε γενικές γραμμές- την ιστορία…..τα γεγονότα και το άρωμα της εποχής. Και τα γεγονότα έχουν καταγραφεί από ιστορικούς, ώστε αφενός  να μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να «χωθούν» στα βιβλία για  γνώση και εξαγωγή συμπερασμάτων, αλλά και αφετέρου άλλοι μεταγενέστεροι ιστορικοί να μπορούν να τ’ αποκαταστήσουν έστω και αν έχουν περάσει χρόνια πολλά…..αιώνες. Το άρωμα όμως σύντροφοι, όπως κι όσο το αισθάνθηκαν οι πρωταγωνιστές -και στη δικιά μας περίπτωση ολόκληρος ο Ελληνικός λαός- την εποχή των γεγονότων, χάνεται απ’ τον άνεμο του χρόνου, ακόμη και γι αυτούς που τα έζησαν.

Κι είναι αλήθεια ότι το «Έπος του 40», ένα γεγονός ιστορικά απροσδόκητο για όλο το κόσμο, αδικήθηκε κατάφωρα από τα μετέπειτα γεγονότα…..την Κατοχή, την Αντίσταση, τις εκτελέσεις, τα Δεκεμβριανά του ’44, το Συμμοριτοπόλεμο, τη νίκη και την απαράδεκτη συμπεριφορά των νικητών…..γεγονότα γερά, γεγονότα δύσκολα που το σκέπασαν, το σφράγισαν βιαστικά και το κλεισαν στο αρχείο προτού καταλαγιάσει στις μνήμες των Ελλήνων και συνειδητοποιηθεί το μεγαλείο του…..άνοιξε αργότερα, πολύ αργότερα…..όμως άνοιξε γερά!!!, και μας έμαθε με το καλύτερο τρόπο ότι το πάθος για μια ελεύθερη Πατρίδα είναι το πρώτο καθήκον όλων των Ελλήνων.

Έτσι λοιπόν κι εγώ –μπαγάσας άλλωστε- με την ευκαιρία των ημερών –και στηριγμένος σε μια ιδέα του ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΥ, τεύχος 28, Οκτώβριος 2005- προτίμησα να τη θυμηθώ μ’ ένα μικρό λογοτεχνικό αφιέρωμα διανθισμένο με τις αφίσες του ΓΕΣ για να τονίσω –αλλά και να νοιώσω- το άρωμα της εποχής.

Τα κείμενα είναι μικρά γραμμένα –από Έλληνες διανοούμενους- εκείνη την εποχή, όταν ο Έλληνας φαντάρος έγραφε σελίδες ανεξίτηλης δόξας και πρωτοφανούς ηρωισμού.

Δημήτρη Ψαθά.....«Ο ΝΤΟΥΤΣΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ»

O δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς γεννήθηκε το 1907 στην Τραπεζούντα του Πόντου…..Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του κι  από το 1925 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες Αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά και χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους του χρονογραφήματος…..Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1937, με τη συλλογή ευθυμογραφημάτων «Η Θέμις έχει κέφια»  και υπήρξε πολυγραφότατος πάντα στο σατιρικό ευθυμογράφημα, με κορυφαία τη «Μαντάμ Σουσού» το 1940…..Το 1940 επίσης εμφανίστηκε και στο θέατρο με την κωμωδία «Το στραβόξυλο», που ανέβηκε από το θίασο του Βασίλη Αργυρόπουλου και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν αξέχαστα έργα…..«Φον Δημητράκης», «Μικροί φαρισαίοι», «Ένας βλάκας και μισός», «Η Χαρτοπαίχτρα», «Ξύπνα Βασίλη», που όχι μόνο γνώρισαν τεράστια επιτυχία στη σκηνή αλλά τα περισσότερα μεταφέρθηκαν και στον κινηματογράφο με ανάλογη επιτυχία…..Ο Ψαθάς περιέγραψε με το δικό του μοναδικό τρόπο τη Κατοχή στα βιβλία «Χειμώνας του '41» (1945), «Αντίσταση» (1945) και «Χιούμορ μιας εποχής» (1946)…..Ταξίδεψε στη Γαλλία, στην Αγγλία, στην Αμερική, στη Τουρκία, στην Αίγυπτο και αποτύπωσε τις εντυπώσεις του στα βιβλία «Κάτω από τους Ουρανοξύστες» (1950), «Στη χώρα των μυλόρδων» (1951) και «Παρίσι, Σταμπούλ κι άλλα εύθυμα ταξίδια» (1951), που συνδυάζουν καταπληκτικά δημοσιογραφικά και ευθυμογραφικά στοιχεία με κοινωνικά και πολιτικά σχόλια…..Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Νοεμβρίου του 1979.

Καλή ανάγνωση σύντροφοι!!!

Από την «εύθυμον βίβλον» του Ντούτσε αποσπώ το κατωτέρω σπουδαιότατον διπλωματικόν έγγραφον, το οποίον ο μέγας αρχηγός των φασιστών απηύθυνε προς τον αείμνηστον Μεγάλον Ναπολέοντα. Βεβαίως, ο Μέγας Ναπολέων δεν συμβαίνει να βρίσκεται μεταξύ των ζωντανών ανθρώ­πων, αυτό όμως δεν έχει καμμίαν σημασίαν, ο μέγας Ντούτσε έχει ως γνωστόν υπεράνθρωπους ιδιότητας, συνεννοείται με όλα τα μεγάλα πνεύματα και έρχεται εις επαφήν με όλους τους μεγάλους άν­δρας όλων των αιώνων. Τα μέσα τα οποί­α χρησιμοποιεί ο μέγας Ντούτσε διά την επικοινωνίαν του αυτήν δεν είναι γνω­στά. Διότι, όπως είναι πολύ φυσικόν, ο Ντούτσε διατηρεί ζηλοτύπως το μυστι­κόν διά τον εαυτόν του, Εφ' ω και δημο­σιεύω το σπουδαιότατον αυτό έγγραφον χωρίς άλλες εξηγήσεις, τις οποίες, άλ­λωστε, και δεν είμαι εις θέσιν να δωσω. Παρακαλώ, λοιπόν, τον απαιτητικόν αναγνώστην να μην επιμείνει επί του προκει­μένου, ούτε να δείξει μεγάλην περιέργειαν, ελάττωμα ως γνωστόν πολύ κα­κόν.

Ιδού το έγγραφον:

«Παλάτσο Βενέτσια 25 Δεκεμβρίου

Αγαπητέ μου Ναπολέων,

Σκέπτομαι πολλές φορές τι είμαι εγώ και τι είσαι εσύ.

Λοιπόν, εγώ είμαι μεγά­λος και συ είσαι κορόιδο. Σου ζητώ συγγνώμην, αγαπητέ συνάδελφε, δι' αυτόν τον κάπως ρεαλιστικόν χαρακτηρισμόν, αλλά μου αρέσουν πολύ οι επιγραμματι­κοί χαρακτηρισμοί και λόγω της ειλικρί­νειας της γλώσσης μου είναι αδύνατον να μεταχειρισθώ άλλην λέξιν.

Μη θυμώνεις Ναπολέων.

Έχω άφθονα επιχειρήματα δια να σου αποδείξω το ακριβοδίκαιον του επιγράμ­ματος και θα λυπηθώ πολύ εάν το πάρεις κατάκαρδα και στενοχωρηθείς. Τι έκα­νες εσύ εις την ζωήν σου; Μίαν τρύπαν εις το νερό. Ενώ εγώ εδημιούργησα μίαν αυτοκρατορίαν, την οποίαν βαστάζω ε­πάνω εις τους στιβαρούς μου ώμους και κάνω την ανθρωπότητα να τρέμει.

Παρντόν. Είμαι ολίγον αυστηρός. Αλλά η αυστηρότης είναι του χαρακτήρος μου. Εί­μαι βίαιος, ορμητικός, θυελλώδης, καταιγιστικός και λαιλαπώδης. Αν, λοιπόν, με­ταχειρίζομαι κάπως βίαιες εκφράσεις προκειμένου περί του ατόμου σου, σε παρακαλώ να με συγχωρέσεις δεδομέ­νου ότι είμαι σκύλος που υλακτεί και δεν πολυδαγκώνει.

Λοιπόν, έγινες και εσύ ένδοξος. Σύμφωνοι. Αλλά πώς έγινες ένδοξος; Επολέμησες, Επολέμησες ο ίδιος, αυτοπροσώπως, έκανες εκστρατείας, υπέστης κακουχίας, επέρασες αγωνίας, διέτρεξες κινδύνους, επέρασες θάλασσας, υπέστης εξορίας, διέτρεξες όλην την Ευρώπην με την σπάθην εις το χέρι, όρμησες εις τις χιονισμέ­νες στέππες, εταλαιπωρήθης όσον ουδείς άνθρωπος εις τον κόσμον. Μέγα κορόιδο!

Τι εκατάλαβες από την ζωήν σου; Τι απήλαυσες από το μεγαλείον σου; Τι εχάρηκες από την δόξαν σου; Από το Αούστερλιτς έως το Βατερλώ, επέρασες το ιλιγγιώδες αυτό διάστημα ανάμεσα σε στρατιώτες, σε πολέμους, σε μάχας, σε φοβερούς ορυμαγδούς συγκρούσεων, πλάι στο ντουφέκι, στο κανόνι, στην φω­τιά. Το αποτέλεσμα; Εκέρδισες φύλλα δάφνης, αρκετήν δόξαν και τον τίτλον του μεγάλου.

Ενώ εγώ!

Εγώ, ο Ντούτσε;

Εγώ είμαι μέγας, ω μέγα κορόιδο της ιστορίας, χωρίς να υποστώ τίποτε από ό­λα αυτά. Δεν με θαυμάζουν όλοι; Με θαυμάζουν! Δεν με τρέμουν όλοι; Με τρέμουν! Δεν ομιλεί όλη η ανθρωπότης για μένα; Ομιλεί! Δεν φρίττουν όλοι εις την εμφάνισίν μου; Φρίττουν! Δεν έχω την αξιοσύνην να κυβερνήσω την Ευρώπην; Έχω! Δεν εγείρω αξιώσεις να διευθύνω τας τύχας του κόσμου; Εγείρω! Πώς τα κατάφερα όλα αυτά; Εδώ σε θέ­λω! Δεν είμαι μόνον τρομερός. Είμαι και έξυπνος.

Μίαν ημέραν εσκέφθην, θα κυβερνή­σω τον κόσμον. Αλλά για να κυβερνήσω τον κόσμον δεν έχω καμμίαν όρεξιν να ακολουθήσω ούτε το παράδειγμα, ούτε την οδόν που ηκολούθησεν ο συνάδελ­φος μου Μέγας Ναπολέων. Εκείνος ήταν κορόιδο, ενώ εγώ είμαι έξυπνος. Άρα πρέπει να πάρω άλλον δρόμον.

Άκουσε λοιπόν φίλε μου,

Εστάθηκα μπροστά εις έναν καθρέπτην. Εφούσκωσα το στήθος μου. Ετέντωσα το κορμί μου. Ύψωσα το κεφάλι μου ψηλά. Αγρίεψα τα μάτια μου. Έσφι­ξα τα χείλη μου. Έτριξα τα δόντια μου. Και ύστερα άρχισα να βγάζω αφρούς α­πό το στόμα μου. Σε βεβαιώ ότι ήμουν τρομακτικός την θέαν. Εφώναξα αμέσως μερικούς φωτογράφους και με εφωτογράφησαν. Έστειλα τας θυελλώδεις αυτάς φωτογραφίας μου εις τας εφημερί­δας. Είδεν ο λαός μου και είπε, «Μωρέ τούτος είναι Μέγας». Είδαν και οι λαοί άλλων εθνών και είπαν, «Μωρέ τούτος είναι σπουδαίος!»

Ζήτημα εμφανίσεως, πρωτίστως. Τι ή­ταν η δική σου η εμφάνισις, φουκαρά μου Ναπολέων; Αστεία. Εκαθόσουν εκεί με βλέμμα ιλαρόν, εφορούσες εκείνην την αθλίαν περικεφαλαίαν, άφινες ένα τσουλούφι στο μέτωπόν σου και έβαζες και το χέρι σου ανάμεσα στο γιλέκο σου. Αυτό ήταν όλο. Μα είσαι κουτός, φίλε μου και να με συγχωρείς. Με τέτοιαν α­θλίαν εμφάνισίν έπρεπε να υποστείς όλα εκείνα που υπέστης για να αναγνωρι­σθείς μέγας.

Εγώ, έγινα μέγας.

Εγώ, έγινα αρχηγός.

Εγώ, έγινα παγκόσμιος προσωπικότης, μόνον με το θαυμάσιον ύφος μου. Αυτό είναι το μέγα μυστικόν μου. Ετρομοκράτησα ολόκληρον τον κόσμον, συνετάραξα την ανθρωπότητα μόνον μέ μί­αν ασύγκριτον θεατρικήν εμφάνισίν, στο ύψος της οποίας δεν ημπόρεσε φτάσει κανένας ηθοποιός στον κόσμο.

Έκανα όμως και κάτι άλλο. Και αυτό ακριβώς αντίθετον προς εσένα. Εσύ έκα­νες έργα. Μεγάλο κορόιδο! Εγώ έβγαζα λόγους. Αλλά τι λόγους! Λόγους φοβε­ρούς, απερίγραπτους, θυελλώδεις, απει­λητικούς, εναντίον του σύμπαντος. Εκουνούσα τον δάκτυλόν μου και απει­λούσα τας πέντε ηπείρους. Το στόμα μου ήταν ένας Βεζούβιος, από τον οποί­ον εξηκοντίζοντο μύδροι και λάβα. Να! τους επήγαινε όλους!

Τώρα, θα πεις αγαπητέ μου Ναπολέ­ων ότι η δόξα χρειάζεται και αίμα, θυσίαν, ζωήν. Κορόιδο ήμουν να εκθέσω προσωπικώς την ζωήν μου εις κίνδυνον; Ποσώς. Πρώτον εδιάλεξα πάντα τα σί­γουρα. Οι Αιθίοπες, έξαφνα, μου έδιναν μίαν πρώτης τάξεως ευκαιρίαν διά να δοξασθώ. Ρεζιλίκι απεκλείετο να πάθω ε­κεί πέρα. Έστειλα λοιπόν τους γενναίους μου φασίστας, εκαθάρισαν μερικές χι­λιάδες οι Αιθίοπες, ενώ εγώ εφωτογραφιζόμουν στο Παλάτσο Βενέτσια.

-Βίβα Ντούτσε!

-Βίβα Μπενίτο!

-Βίβα Μουσσολίνι!

Επιχείρησις σίγουρη. Ύστερα έστειλα τους ανδρείους μου στην Ισπανίαν. Εκεί, στην Γουαδαλαχάρα, εκαθάρισαν οι Ι­σπανοί μερικές χιλιάδες ακόμα και έτσι εστερέωσα την δόξαν μου. Επιχείρησις ακόμη πιο σίγουρη. Ήλθε κατόπιν η σει­ρά της Αλβανίας. Έστειλα και εκεί μερι­κές χιλιάδες ακόμα και έγινα τρισένδοξος.

Ύστερα ήλθαν τα ζόρικα. Η φωτιά άναψε και ο σύμμαχος μου εβγήκε σε πό­λεμο κατά της Αγγλίας και της Γαλλίας Εδώ έδειξα όλην μου την αφάνταστη κα ασύλληπτη εξυπνάδα. Απέναντι μου πλέ­ον θα ήταν η Αγγλία και κάτι ξέρεις εσύ από ένα τέτοιον κίνδυνον. Και εσύ μεν έ­φαγες τα μούτρα σου επάνω εις τους βράχους και τας ακτάς της Αγγλίας. Εγώ όμως δεν είχα καμμίαν διάθεσιν να πάθω τι παρόμοιον.

Ντούτσε, είπα στον εαυτόν μου. Το νου σου, τα μάτια σου δεκατέσσαρα. Και έκανα το κορόιδο. Διότι δεν ήμουν κορό­ιδο. Άσε να δούμε τι θα γίνει. Και μέχρις ενός σημείου τα κατάφερα περίφημα. Ε­κεί όπου εφάνηκε ότι ο πόλεμος αστραπιαίως έπαιρνε τέλος, εβγήκα και εφώ­ναξα,

-Πόλεμος!

-Πόλεμος;;; ερώτησαν οι Ιταλοί,

-Πόλεμος, είπα εγώ.

Και επολέμησα την Γαλλίαν επί μισή ώρα, αφού προηγουμένως διέταξα τους γενναίους μου να ρίξουν τα γεφύρια των Άλπεων, μήπως και από αστεία η υπόθεσις γίνει σοβαρά και μπλέξω σε κανένα μπελά. Διότι μπορούσαν οι Γάλλοι να ορ­μήσουν και τότε.

Η κακή μου μοίρα ήταν η Ελλάς. Είναι το μόνο ρεζιλίκι που έπαθα, Αλλά δε βαρυέσαι. Σκέπτομαι τώρα ότι με το να καθαρίζουν τους ανθρώπους μου, άλλοτε στην Αιθιοπία, άλλοτε στην Ισπανία, άλ­λοτε στην Αλβανία και άλλοτε στη Λιβύη, λιγοστεύει ο πληθυσμός μου και έτσι λύ­ω θαυμάσια το δημογραφικό πρόβλημα.

Συνοψίζω,

Και εσύ και εγώ εγίναμε μεγάλοι και στο τέλος την εφάγαμε από την Αγγλίαν. Εγώ όμως χωρίς να υποφέρω τίποτε προσωπικώς, ενώ εσύ με τόσας προσω­πικάς ταλαιπωρίας. Ποίος είναι ο έξυ­πνος και ποίος το κορόιδο; Περιμένω επ' αυτού την απάντησίν σου. Και προ πα­ντός περιμένω τιμίως και ειλικρινώς να μου γράψεις ποίαν ιδέαν έχεις για μένα.

Φιλικά

Μπενίτο Μουσσολίνι.»

Εις την επιστολήν αυτήν, ληφθείσαν εις τον άλλον κόσμον αυθημερόν, ο Μέ­γας Ναπολέων απήντησεν ως εξής,

«Αγαπητέ μου Μπενίτο,

Εδιάβασα με πολύ ενδιαφέρον όσα μου έγραφες. Επειδή όμως δεν έχω και­ρόν να σου απαντήσω διά μακρών, έβα­λα να σου απαντήσει επί του ποίαν ιδέαν έχω για σένα ο γραμματεύς μου, στρα­τηγός Καμπρόν.

Με πολλήν εκτίμησιν

Μέγας Ναπολέων».

Αγαπημένοι μου σύντροφοι,

Στις 15 Μαρτίου του 2011 ιδρύθηκε η ταχυδρομική ένωση των χωρών που περιβάλλουν τη Μεσόγειο θάλασσα «The Mediterranean Postal Union» (MPU), που εδρεύει στη Μάλτα και τα μέλη της ανήκουν σε δύο ενώσεις, την PostEurope και την Arab Permanent Postal Commision. 

Σήμερα, τα κράτη-μέλη της MPU είναι είκοσι κι όλα βρέχονται απ’ τη Μεσόγειο…..Κροατία, Κύπρος, Αίγυπτος, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία, Ιορδανία, Λίβανος, Λιβύη, Μάλτα, Μαυριτανία, Μονακό, Μαρόκο, Παλαιστίνη, Πορτογαλία, Σλοβενία, Ισπανία, Συρία, Τυνησία και Τουρκία. 

Ο επίσημος Φ. ΠΗΚ που κυκλοφόρησε από τα ΕΛΤΑ στις 9 Ιουλίου 2014 

Όλα ξεκίνησαν από μια συνάντηση ανταλλαγής απόψεων που πραγματοποιήθηκε στη Μασσαλία το 2007 (τα Γαλλικά ταχυδρομεία μάλιστα εξέδωσαν κι αναμνηστικό γραμματόσημο για την περίσταση) και κατέληξε σένα φιλόδοξο σχέδιο για την τυποποίηση των ταχυδρομικών επιχειρήσεων στην περιοχή της Μεσογείου. 

Ανεπίσημος Φ. ΠΗΚ που φιλοτέχνησε η φίλη μου η Δήμητρα και σφράγισε ο Μανώλης 

Στη δεύτερη Ταχυδρομική Μεσογειακή Συνάντηση, που πραγματοποιήθηκε στην Αλεξάνδρεια με πρωτοβουλία του Αιγυπτιακού ταχυδρομείου  στις 28 & 29 Σεπτεμβρίου του 2010 αποφασίστηκε –με πρωτοβουλία του Γαλλικού ταχυδρομείου- η ίδρυση της «Ταχυδρομικής Ένωσης για τη Μεσόγειο». Η πρώτη γενική συνέλευση της «Ταχυδρομικής Ένωσης για τη  Μεσόγειο» πραγματοποιήθηκε στις 16 Μαρτίου στη Ρώμη. 

Η PUMed λοιπόν αποφάσισε –μεταξύ άλλων- την κοινή έκδοση γραμματοσήμων με κοινό θέμα «Η Μεσόγειος Θάλασσα» που θα απεικονίζει τη Μεσόγειο με τις γύρω χώρες και θα συμβολίζει την πρόθεση των μελών-χωρών της να συνεργαστούν προς όφελος της κάθε χώρας μέλους.

Για το 2014 κοινό γραμματόσημο θα εκδοθεί από τα ταχυδρομεία της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Γαλλίας, της Ελλάδας, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Λιβύης, της Μάλτας , του Μαρόκου, της Παλαιστίνης , της Σλοβενίας ​​και της Συρίας.

Το φυλλαράκι της Ελληνικής σειράς "Η Μεσόγειος"

Πέρασαν κιόλας 100 χρόνια απ' την λήξη των Βαλκανικών πολέμων αγαπημένοι μου σύντροφοι.....θα ξεκινήσω λοιπόν, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! να τους θυμάμαι κι εγώ μένα μικρό αφιέρωμα σ' έναν απ' τους πρωταγωνιστές αυτής της εποποιίας.....Ο Στρατηλάτης βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α'

Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο Στρατηλάτης που διπλασίασε την Ελλάδα, αυτός που κατάφερε να κάνει λαοφιλή τον θεσμό της βασιλείας στην πατρίδα μας, πέθανε εξόριστος, άρρωστος και μόνος στις 11 Ιανουαρίου του 1923, σένα ξενοδοχείο στο Παλέρμο της Σικελίας κι ενταφιάστηκε στην κρύπτη της ρωσικής εκκλησίας της Φλωρεντίας. 

Αργότερα, πολύ αργότερα, το 1936 με την αποκατάσταση της μοναρχίας η τότε κυβέρνηση απέστειλε τον «Αβέρωφ» στην Ιταλία για να παραλάβει τα οστά του, της μητέρας του και της συζύγου του Σοφίας…..Το θωρηκτό κατέπλευσε στον Πειραιά στις 17 Νοεμβρίου 1936…..Την επόμενη μέρα 18 Νοεμβρίου το ταχυδρομείο κυκλοφόρησε την σειρά «Πένθιμη Βασιλέως Κωνσταντίνου» τον ανεπίσημο, πανέμορφο  Φ.ΠΗΚ  της οποίας βλέπετε.

Γεώργιος Βλάχος Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ πρωτοδημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις  17 Νοεμβρίου 1936…..εγώ το αναδημοσιεύω «κλεμμένο» απ’ την ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ του φίλου μου του Θόδωρου

Όταν εγεννάτο, ολόκληρος η Ελλάς, η ελευθέρα και δούλη, έκυψε εις το λίκνον του δια να ελπίση. Αι μακρυναί Θάλασσαι και η απέραντος γη, όπου είχε σπαρή, κατακτήσεων και επαναστάσεων και δι­ωγμών θύμα, το Γένος, συνεστάλησαν εις έκτασιν μιας σπιθαμής, εις μίαν γωνίαν του ελληνικού Ανακτόρου και εστάθησαν εκεί, και εκράτησαν σιωπηλαί την αναπνοήν των, δια να μη ταράξουν τον πρώτον ύπνον του βρέφους, το οποίον εξεπροσώπει την Ευτυχίαν, το Μέλλον. Γρήγορα, από της πρώτης στιγμής, έ­σπευσαν ανάδοχοι μυριάδες παλμών, χι­λιάδες ελπίδων και προσεκόμισαν, σμύρναν και λίβανον, την πορφύραν των αιμά­των της από τον νότον η Κρήτη, από τον βορράν την τελευταίαν λειτουργίαν της η Αγία Σοφία, εξ ανατολών και δυσμών αναμνήσεις και πόθους και όνειρα ο Ελληνισμός. Και ωνομάσθη το Βρέ­φος, πριν καν ανοίξη προς την ημέραν τους οφθαλμούς, Κωνσταντίνος. Ο πα­λαιός ποιητής εστάθη κοντά του και έ­δωσε το ελληνικόν αίσθημα εις στίχους ωραίους. 

Δεν είσαι Βασιλιά παιδί.

Δεν είσαι μάννας γέννα.

Οι πόθοι και οι ελπίδες μας εσμίξανε μαζί

Κ' εγέννησαν εσένα.

Και, αλήθεια, οι πόθοι και αι ελπίδες του Έθνους είχον γεννήσει τον Βασιλέα. Επί τέσσαρας αιώνας, μάρτυς, υπόδου­λος η Ελλάς, κάτω εις τα υπόγεια όπου ετέλει τας μυστικάς λειτουργίας της, ε­πάνω, εις κρυφά σχολειά, όπου εδίδασκε την παράδοσιν, αυτό το όνειρον ύφαινε, αυτόν ητοίμαζε τον στρατάρχην, αυτού εσφυρηλάτει τα όπλα, αυτού έτρεφε τον πολεμικόν ίππον, αυτού εχρύσωνε με α­κτίνας ελευθέρων ηλίων το Στέμμα. 

Και παρήρχετο ο καιρός. Και από της πρώτης οδοντοφυΐας του μέχρι των πρώτων του λαλημάτων, από των πρώτων βημάτων του μέχρι των πρώτων ω­ρών της μαθητικής του ζωής, ο κόσμος εκείνος των κατάκοπων ηρώων και των γερόντων αγωνιστών, ο κόσμος των α­πομάχων της μεγάλης Επαναστάσεως, οι οποίοι δια του αίματος και του χρή­ματος και του νου των εθεμελίωσαν την ελευθέραν Ελλάδα, ύψωσε γύρω του πανύψηλον τείχος στοργής και λατρείας: διότι θα ήτο Αυτός, ο αναμενόμενος εκ Θεού. Διότι θα ήτο αυτός ο οποίος θα επραγματοποίει της Ειμαρμένης την παλαιάν προσταγήν. Διότι θα ήτο αυτός ο οποίος με το γύρισμα του χρόνου, δια μέσου αγώνων, προσπαθειών και ατυ­χημάτων, θα ωδήγει κάποτε επί κεφαλής χιλιάδων στρατού την Ελλάδα εις την χαράν και την δόξαν. Διότι θα ηλευθέρωνεν αυτός την Μακεδονίαν, θα έδιδε αυτός την Κρήτην εις την Ελλάδα, θα έπαιρνεν αυτός τα Γιάννενα. Διατί;... Παιδί δεν ήτο; Άνθρωπος δεν ήτο καί αυτός;... Αλλά το Έθνος δεν εδέχετο με τους μεμψίμοιρους συζήτησιν. Δεν ήτο παιδί, ούτε άνθρωπος, ούτε διάδοχος, ού­τε θα ήτο βασιλεύς όπως όλοι ο Κωνσταντίνος. Ο Κωνσταντίνος ήτο θρύλος, ήτο ψυχή, ήτο ο εντεταλμένος της Μοίρας. 

Και ήλθε στιγμή κατά την οποίαν αι ευχαί και οι ψαλμοί έγιναν θούρια και οι εθνικοί θρήνοι παιάνες πολεμικοί και αν­τήχησε απ' άκρου εις άκρον από ιαχάς χαράς η Ελλάς, και ωπλίσθησαν οι στρατοί, και έσπευσαν υψηλά προς τας υποδούλους θαλάσσας οι στόλοι και το όνειρον επραγματοποιείτο: Τα φρούρια των πόλεων εκρημνίζοντο ως εις άκου­σμα υπερκοσμίων σαλπίγγων, και έφευ­γαν οι κατακτηταί, και ηλευθερούντο η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, η Σάμος, η Χίος, η Μυτιλήνη, τα Ιωάννινα. Και εις το μέσον του στρατού του, επροχώρει και εκάλπαζε προς την δόξαν και ήτο πάντοτε πρώτος. Αυτός. Ήτο υψηλός τώρα, και είχε γαλανούς οφθαλμούς και την ηλιοκαή του μορφήν εφώτιζε απεράντου καλωσύνης μειδίαμα και είχε ευγένειαν, θάρρος, ευθύτητα, νουν, και υπέρ αυτόν είχαν η στολή και το έθνος προσκομίσει πτερά, πτερά ά­σπρα και καταγάλανα, τα οποία ανέμιζε ευτυχής η πνοή της ελευθερίας. Αλλ' έ­ξαφνα, πώς έγινε η πνοή καταιγίς; Και πώς διερράγησαν της στοργής και της λατρείας τα τείχη; Και πώς αι ευχαί έγι­ναν πάθη και η ευλάβεια ύβρις, και κακία ο ενθουσιασμός και διαδήλωσις διωκτών των υπηκόων η λιτανεία;... Ας μείνη το ερώτημα αναπάντητον και ας πληρώση τώρα την αμαρτωλήν παρένθεσιν η σιω­πή. Μόνος, εξόριστος, ζων χωρίς θρόνον, χωρίς βασίλεια, χωρίς πατρίδα, νεκρός χωρίς τάφον, υποστάς και τον κόλαφον του παράφρονος εις την ξένην, δακρύσας με την ιδίαν συμφοράν και την συμφοράν της Ελλάδος, επιστρέψας εν μέσω φρενίτιδος, και απελθών εν μέσω φλογών πυρκαϊάς, έζησε, εκουράσθη, εμαρτύρησε, έπαθε, εδοξάσθη, υψώθη και έπεσε, και ανέμεινεν, ως άνθρωπος και ως σο­ρός, επί έτη μακρά εις τον ήλιον και το σκότος, Δικαιοσύνην.

* * *

Τώρα, τον φέρομεν πάλιν. Επάνω εις ένα κιλλίβαντα παλαιού πυροβόλου —τις οίδε τίνος πυροβόλου του Δεκατρία, του Δώδεκα— του οποίου τα ξύλα θα φρικιούν εις την σκέψιν ότι τώρα ορίζουν αυτά την πορείαν του, οδηγείται εις τον τάφον ο Κωνσταντίνος, ο Διάδοχος των εθνικών μας ονείρων, η Μεγάλη Ιδέα της χρυσής εποχής, ο Βασιλεύς των ενδό­ξων ωρών μας, ο ευτυχής και ατυχής, ο ιδίω έργω υψωθείς εις τα σύννεφα και έργω άλλων κρημνισθείς εις ερέβη, ι­στορικός στρατηλάτης. Ας τον οδηγήσωμεν λοιπόν όλοι μαζί εις τον Τάφον Του. Ας δώσωμεν περί την σορόν Του τας χείρας, και εις των κοινών δακρύων το πλήθος ας ποτίσωμεν τον σπόγγον της λήθης, η οποία θα μας οδηγήση αύριον προς δρόμους καλούς. Ο Βασιλεύς ήλθε εις την πατρίδα του και θα κοιμηθή τώρα δια πρώτην φοράν. Ας ετοιμάσωμεν με άνθη την κλίνην του, ας ποτίσω­μεν με καλωσύνην το χώμα, ας κλίνουν αι καρδίαι μας εμπρός του γονυπετείς και ας ταφούν μαζί του αι έριδες και αι κακίαι των οποίων υπήρξεν Αυτός, το πρώτον, το μέγιστον, το αδικώτατον θύ­μα...

Πορτραίτο του Κωνσταντίνου που εκτίθεται στο στρατιωτικό μουσείο της Καλαμάτας

Απ’ την επίσκεψη του ΜΠΑΓΑΣΑ το καλοκαίρι του 2012

Την ιστορία λοιπόν αυτού του καλού –όπως αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα- βασιλιά αποφάσισα με λίγα λόγια να σας αφηγηθώ έτσι απλά σαν ένα ακόμα κομμάτι της ιστορίας του έπους των Βαλκανικών πολέμων.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!!!

1. Ο Κωνσταντίνος ήταν ο πρωτότοκος γιος του συνετού βασιλιά Γεωργίου του Α΄ και της Βασίλισσας Όλγας…..Γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1868 και πήρε τ’ όνομα του παππού του, Μεγάλου Δούκα της Ρωσίας…..Ένα όνομα με μεγάλο συμβολισμό, μνήμες, ελπίδες και  συγκίνηση για τους Έλληνες που τότε ζούσαν στον αστερισμό της Μεγάλης Ιδέας.

  

Τα γραμματόσημα "EUROPA".....οι εκδόσεις, οι ιστορίες & η ιστορία τους.....Όταν όλα ξεκίνησαν.....Η έκδοση "EUROPA" του 1956

Αγαπημένοι μου σύντροφοι η ιδέα της δημιουργίας μιας κοινής σειράς γραμματοσήμων –των γραμματοσήμων EUROPA- πρωτοξεκίνησε το 1952, για να συμβολίσουν την ενότητα, τα κοινά συμφέροντα και τους κοινούς στόχους που μόλις είχαν αρχίσει να παίρνουν  μορφή στην Ευρώπη –που πριν από λίγα χρόνια είχε βγει από ένα καταστροφικό και πολύνεκρο πόλεμο- και ολοκληρώθηκαν με τις συνθήκες της Ρώμης που υπογράφτηκαν στις 25 Μαρτίου 1957.....Με τις συνθήκες αυτές που υπογράφτηκαν από εκπροσώπους του Βελγίου, της Δυτικής Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Λουξεμβούργου και της Ολλανδίας  ιδρύθηκαν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατονικής Ενέργειας (ΕΥΡΑΤΟΜ), από τις οποίες προήλθε η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και η ημερομηνία υπογραφής τους θεωρείται σήμερα η επίσημη ημερομηνία της γέννησης της. 

 Η έκδοση του Βελγίου

Αυτές λοιπόν οι εξ χώρες που υπέγραψαν τις συνθήκες της Ρώμης και προσχώρησαν στην νέα Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) εξέδωσαν στις 15 Σεπτεμβρίου του 1956 ένα κοινό αναμνηστικό γραμματόσημο που από τότε –και μέχρι σήμερα-εκδίδεται σε ετήσια βάση…..τα πρώτα γραμματόσημα EUROPA…..Κι αυτές ακριβώς τις εκδόσεις θα σας παρουσιάσω συντροφικά κι εγώ, φανατικός θεματικός συλλέκτης τους…..Κι’ αυτή η παρουσίαση είναι ευκαιρία θαυμαστή και για να γνωρίσουμε τα κράτη που εκδίδουν τα EUROPA, αλλά και να θυμηθούμε  μαζί  τα σημαντικότερα ιστορικά και όχι μόνο –κατά τη γνώμη μου- Ευρωπαϊκά και Ελληνικά γεγονότα της κάθε χρονιάς.

Ξεκινήσαμε λοιπόν, και καλό μας ταξίδι!!! 

Η έκδοση του Λουξεμβούργου 

Το Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου είναι μια μικρή Ευρωπαϊκή χώρα που συνορεύει με το Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία, με αποτέλεσμα η ιστορία του να είναι άρρηκτα δεμένη με την ιστορία των γειτόνων του…..Στο πέρασμα των αιώνων ήταν υπό την εξουσία πολλών κρατών και δυναστειών, αλλά από τον Χ αιώνα αποτελεί ξεχωριστή –όμως  όχι πάντα αυτόνομη-  πολιτική οντότητα. Σήμερα, το Λουξεμβούργο είναι συνταγματικό Μεγάλο Δουκάτο με κληρονομική διαδοχή του στέμματος από τον οίκο του Νασάου…..Η νομοθετική εξουσία ασκείται απ’ την βουλή  κι η εκτελεστική απ’ την κυβέρνηση…..Οι κάτοικοι του δουκάτου στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι ρωμαιοκαθολικοί, έχουν το ψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα παγκόσμια και μιλούν μια τοπική διάλεκτο, τα Λουξεμβουργιανά…..Η οικονομία του Λουξεμβούργου βασίζεται κυρίως στις υπηρεσίες, στις τράπεζες, στα πλούσια σιδηρομεταλλεύματα που υπάρχουν στο υπέδαφος του, στην γεωργία, στην εκμετάλλευση των δασών και στον τουρισμό…..Τέλος, η πρωτεύουσα του Λουξεμβούργου είναι και  έδρα πολλών διεθνών οικονομικών και πολιτικών οργανισμών, καθώς και μέρους των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως πχ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κλπ. 

Η Δυτικογερμανική έκδοση

ή ο ψυχρός πόλεμος στα φόρτε του

Το 1956 λοιπόν οι έξη αυτές χώρες εξέδωσαν τα πρώτα 13 γραμματόσημα EUROPA ως εξής,…..από 2 το Βέλγιο, η Ιταλία, η Δ. Γερμανία, η Ιταλία και η Ολλανδία και 3 γραμματόσημα το Λουξεμβούργο…..και με κοινό σχέδιο –δημιουργία του Γάλλου καλλιτέχνη Daniel Gonzague- που απεικονίζει έναν πύργο που χτίζεται –και ίσως συμβολίζει την ανοικοδόμηση της Ευρώπης- και σχηματίζεται από τα 6 γράμματα της λατινικής λέξης EUROPA. 

Και για να μη ξεχνιόμαστε!!!.....Ξέρατε ότι το 1956 διοργανώθηκε για πρώτη φορά ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision στο Λουγκάνο της Ελβετίας με νικήτρια την Λιζ Άσια με το τραγούδι Ρεφραίν;  

«Σε κάθε οικογένεια στην Ουγγαρία, υπάρχει μια ιστορία για το 1956. Αυτό που είναι δύσκολο σήμερα να κατανοήσουν οι άνθρωποι είναι το πώς ζούσαν οι Ούγγροι στη δεκαετία του ’50. Είναι απίστευτο το μέγεθος της ελευθερίας, που το καθεστώς μπορούσε ν’ αφαιρέσει απ’ τους πολίτες. Θάπρεπε να είναι κάποιος ενθουσιώδης κομμουνιστής προκειμένου να είναι σε θέση να σταδιοδρομήσει. Αν έλεγες κάποιου είδους κριτική κινδύνευε όχι μόνον η ζωή σου, αλλά και ζωή των δικών σου.»
Ναι!!!, αγαπημένοι μου σύντροφοι…..Το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου  γεγονός της χρονιάς που θυμόμαστε με την ευκαιρία της έκδοσης EUROPA, ήταν η Ουγγρική Επανάσταση –ένα γεγονός που ακόμα και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα γεγονότα στην ιστορία των σοσιαλιστικών κινημάτων, δημιούργησε και δημιουργεί αντιθέσεις σε ιδεολογικό επίπεδο στους απανταχού κομμουνιστές και ήταν αφορμή για την δυναμική εμφάνιση των αναθεωρητών-   η Σοβιετική εισβολή στην Βουδαπέστη που ακολούθησε στις 4 Νοεμβρίου και οι αναταράξεις που προκλήθηκαν στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, που επέκριναν έντονα τη Σοβιετία.

Κι όλα ξεκίνησαν και τελείωσαν κάπως έτσι,

 Η έκδοση της Γαλλίας

Στα μέσα της δεκαετίας του '50 –εποχή της αποσταλινοποίησης, ας μη το ξεχνάμε- στην Ουγγαρία κυβερνούσε το Εργατικό Κόμμα με τις πλάτες του Κόκκινου Στρατού, που στάθμευε στη χώρα από το Φθινόπωρο του ’44…..Ο ξεσηκωμός των Ούγγρων ξεκίνησε στις 23 Οκτωβρίου απ΄ τους φοιτητές του πολυτεχνείου της Βουδαπέστης στην αρχή δειλά με οικονομικά αιτήματα, αλλά στη συνέχεια με εκκλήσεις για πολιτικές ελευθερίες…..Και ήταν τέτοια η συμμετοχή του κόσμου που ανάγκασε τη κομμουνιστική κυβέρνηση του Ίμρε Νάγκυ (έγινε και Ελληνικό γραμματόσημο) να υποστηρίξει τόσο σθεναρά τους εξεγερμένους, ώστε στις 1 Νοεμβρίου ο ίδιος ο Νάγκυ να εκφράσει την πρόθεσή του να αποσύρει τη χώρα του απ' το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, να διαλύσει την περιβόητη αστυνομία AVH και να μιλήσει για ελεύθερες εκλογές.

Τελικά, δεν κρατήθηκα αγαπημένοι μου σύντροφοι!!!, και θα θυμηθούμε το Νάγκυ με αφορμή το γραμματόσημο που κυκλοφόρησαν τα ΕΛΤΑ στις 8 Δεκεμβρίου 1959 «3^η επέτειος της Ουγγρικής Επανάστασης» και τον πανέμορφο φάκελλο τελευταίας μέρας κυκλοφορίας που έψαξα μανιωδώς, τον βρήκα και σας τον παρουσιάζω…..Ο Ίμρε Νάγκυ, ( Κάποσβαρ 7 Ιουνίου 1896, Βουδαπέστη 16 Ιουνίου 1958), αυτός ο λησμονημένος επαναστάτης, ήταν Ούγγρος πολιτικός και δυο φορές  πρωθυπουργός…..Την πρώτη φορά (1953-1955) τον παραίτησαν και τον διέγραψαν κι απ' το κόμμα μαζί με την ομάδα του, σαν φιλελευθεριστή…..Τη δεύτερη φορά έγινε πρωθυπουργός το 1956 στη διάρκεια της Ουγγρικής Επανάστασης με λαϊκή απαίτηση, αντικαθιστώντας τον αδιάλλακτο Χεγκέντους…..Όταν η επανάσταση συντρίφτηκε απ' τη Σοβιετική εισβολή στη χώρα, ο Νάγκυ μαζί με άλλους ζήτησαν και βρήκαν άσυλο στη Γιουγκοσλαβική πρεσβεία, απ' όπου απομακρύνθηκαν μεθοδευμένα και συνελήφθησαν στις 22 Νοεμβρίου, κατά παράβαση της εγγύησης της ελεύθερης μετάβασης....Τελικά ο Νάγκυ δικάστηκε, καταδικάστηκε, απαγχονίστηκε και τάφηκε κρυφά στη Βουδαπέστη τον Ιούνιο του 1958 σε ηλικία εξήντα δύο χρονών μόνο και μόνο επειδή ονειρεύτηκε μια Ουγγαρία ελεύθερη.....Η μνήμη του αποκαταστάθηκε το 1989.

Για την ιστορία, τον ίδιο καιρό -12 Νοεμβρίου 1959- η Σοβιετική Ένωση είχε κυκλοφορήσει ένα γραμματόσημο με το Μανώλη Γλέζο -απεικονίζεται στον φάκελλο- που τότε βάδιζε το δικό του Γολγοθά απ’ τους δικούς μας Ελληναράδες. Τελικά –με κοινή συμφωνία- και οι δύο σειρές αποσύρθηκαν στις 12 Δεκεμβρίου 1959. 

Ψυχροπολεμικοί καιροί σύντροφοι, ακόμα και στα γραμματόσημα.

Ίσως η πρώτη αποκαθήλωση του

αγάλματος του πατερούλη. 

Το θεάρεστο αυτό έργο  

αργότερα θα το ξαναδούμε!!!

Κι όπως ήταν φυσικό αγαπημένοι μου σύντροφοι, οι αγνοί κομμουνισταράδες –αυτοί που πέρναγαν καλά, που ήταν μες τα πράγματα, οι μόνοι με εξασφαλισμένο μέλλον στην Ουγγαρία- αντέδρασαν και με μπροστάρη τον Γιάννος Καντάρ, ζήτησαν τη βοήθεια των Σοβιετικών για την καταστολή της εξέγερσης, που μέχρι τότε ανακατευόταν βέβαια, αλλά ψιλοπράγματα…..Αίτημα που, όπως ήταν φυσικό, έγινε άμεσα δεκτό αφού έλυσε τα χέρια του, μέχρι τότε, διστακτικού Κόκκινου Στρατού.....Και τα ξημερώματα της 4ης Νοεμβρίου, άρχισαν τα όργανα!!!.....Δύο χιλιάδες Σοβιετικά άρματα κατέπνιξαν και κατέστειλαν τα πάντα!!!....και, εννοείται, ξεκίνησαν διώξεις.....ο κομμουνιστικός παράδεισος σόλο του το μεγαλείο!!! Κι αν κι έγιναν –ακόμα και στην πατρίδα μας- συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, ογκώδη συλλαλητήρια ακόμα και απεργίες σε πολλές πόλεις στον κόσμο για συμπαράσταση στους Ούγγρους…..η Δύση ουσιαστικά εσιώπησε!!!.....μούγκα!!!.....άντε, ο ΟΗΕ κάλεσε τη Σοβιετία ν’ αποσύρει τις δυνάμεις της από την Ουγγαρία…..κι άντε οι ΗΠΑ την καταδίκασαν φραστικά κι επέβαλαν και κάποιες οικονομικές κυρώσεις. Έτσι η Ουγγρική επανάσταση πνίγηκε στο αίμα, ήταν όμως η αφορμή για την αφύπνιση των συνειδήσεων που  αντιλήφτηκαν άμεσα και βίαια ότι η Σοβιετία ήταν συνώνυμη με τη βαρβαρότητα και την ανελευθερία…..Βέβαια στην πάροδο των χρόνων είδαμε και τους άλλους, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία!!! 

Η Ολλανδική έκδοση

Πολλά χρόνια αργότερα -μετά τις πρώτες ελεύθερες εκλογές το 1990 που ακολούθησαν την κατάρρευση του κομμουνισμού- Ούγγροι ιστορικοί επιβεβαίωσαν το ότι στην διάρκεια των μαχών στην Βουδαπέστη και μέχρι τη καταστολή της επανάστασης, τρεις χιλιάδες σκοτώθηκαν  και πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες τραυματίστηκαν.
Ακόμα πιο πολλά χρόνια μετά -στις 24 Οκτωβρίου του 2006- το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο χαρακτήρισε  τα γεγονότα του 1956 σαν την «πρώτη ρήξη στο σιδηρούν παραπέτασμα» και τόνισε ότι «χρέος της Ε.Ε. είναι να τιμήσει τα θύματα και την Ουγγαρία».

Η έκδοση της Ιταλίας

Σήμερα, η Ουγγρική Επανάσταση είναι μια ανάμνηση μακρινή. Η χώρα των Μαγυάρων έχει ξεκόψει κάθε δεσμό με τον κομμουνισμό και είναι πλέον –δεν ξέρω κατά πόσο αυτό είναι καλό, σε κάθε περίπτωση όμως βοήθεια της- μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από κει και πέρα στα δικά μας και όχι μόνο, στις 3 Ιανουαρίου ιδρύθηκε το κόμμα της Ε.Ρ.Ε., στις 9 Ιουλίου ο εγκέλαδος χτύπησε τη Σαντορίνη με 7,3 βαθμούς Ρίχτερ, σκοτώνοντας πενήντα τρεις ανθρώπους και τραυματίζοντας πάνω από εκατό, στις 26 Ιουλίου ο Νάσερ εθνικοποίησε τη διώρυγα του Σουέζ και στις 4 Αυγούστου πέθανε ο Μπρεχτ.
Αυτά τα λίγα σύντροφοι για το ξεκίνημα των EUROPA και για το κλίμα της εποχής.....κι επειδή η EUROPA συνεχίστηκε και το 1957, θα επανέλθουμε.
Προς στιγμήν, γεια χαρά!!!

Ο ΜΠΛΕ ΛΩΤΟΣ αγαπημένοι μου σύντροφοι.....μία ακόμα απ' τις περιπέτειες του Τεντεν.

Αγαπημένοι μου σύντροφοι ρώτησαν κάποτε τον Ερζέ τι ερμηνεία άραγε να δίνει στο φαινόμενο  Τεντέν…..Αυτός σήκωσε τους ώμους του, χαμογέλασε με μια ένοχη αφέλεια και δήλωσε, «Κάποτε το όνειρό μου ήταν να γίνω ο Τεντέν, ένας ήρωας χωρίς φόβο και αναστολές…..Αλίμονο! Αυτό δεν ήταν παρά μια ψευδαίσθηση που έχει θαφτεί πια». 

Ο «Μπλε Λωτός» είναι η πέμπτη περιπέτεια του Τεν Τεν -όπου στην ουσία συνεχίζεται η πλοκή της προηγούμενης ιστορίας του «Τα πούρα του Φαραώ»- και εξελίσσεται στη Κίνα στα μέσα του 1931, εν μέσω της Ιαπωνικής εισβολής στη Μαντζουρία, κάποιου από τα επεισόδια του Α’ Σινοιαπωνικού πολέμου …..Είναι μια ιστορία που μπλέκει μηχανοραφίες, κατασκόπους, εμπόρους ναρκωτικών και φυσικά τους ανεκδιήγητους δίδυμους μπάτσους Ντυπόν & Ντιπόν. 

Ο «Μπλε Λωτός» χαρακτηρίστηκε σαν το πρώτο αριστούργημα του Ερζέ, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Βελγικής παράδοσης των κόμιξ κι έχει περιληφτεί στα 100 καλύτερα βιβλία του 20ου αιώνα απ’ τη Le Monde. 

1. Ενώ λοιπόν ο ήρωας μας βρίσκεται στη Ινδία, φιλοξενούμενος στο παλάτι του Μαχαραγιά του Χαλβαμπουνταλάχ (πρωτότυπα Gaipajama), τον επισκέπτεται ένας Κινέζος, που πριν προλάβει να του μιλήσει….. 

2…..τρυπιέται από ένα βελάκι εμποτισμένο με rarajaijah, το δηλητήριο της τρέλλας.....Όμως σύντροφοι παρά το δηλητήριο ο επισκέπτης καταφέρνει να τον πληροφορήσει ότι τον χρειάζονται στη Σαγκάη κι επαναλαμβάνει επίμονα τ’όνομα του Μιτσουχιράτο, ενός Ιάπωνα επιχειρηματία. Κι έτσι….. 

3….. Ο Τεντεν παρέα με τον Μιλού σε λίγο καιρό βρίσκεται στη Σαγκάη, όπου τελικά συναντά τον Μιτσουχιράτο που, αλοίμονο!!, του ανακοινώνει ότι πρέπει άμεσα να γυρίσει στην Ινδία γιατί ο Μαχαραγιάς κινδυνεύει θανάσιμα.

Στις 24 Νοεμβρίου του 1932 αγαπημένοι μου σύντροφοι, ο «Μικρός εικοστός» -το απαραίτητο παιδικό ένθετο της Βελγικής εφημερίδας «Ο εικοστός αιώνας» που εργαζόταν ο Ερζέ- δημοσίευσε μια φανταστική συνέντευξη του Τεντέν, όπου ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψει στην Κίνα μέσω Αιγύπτου, Ινδίας, Σρι Λάνκα και Ινδοκίνας…..Αυτή η συνέντευξη ήταν ο πρόλογος του «Ο Τεντέν στην Άπω Ανατολή», που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1932 να δημοσιεύεται σε συνέχειες στην εφημερίδα.....Το πρώτο μέρος της ιστορίας ήταν μια περιπέτεια στην Αίγυπτο, την Αραβία και την Ινδία που αργότερα εκδόθηκε σε τόμο με τίτλο «Τα πούρα του Φαραώ» και το δεύτερο μέρος ήταν μια περιπέτεια στη Κίνα, «Ο Μπλε Λωτός». 

4. Κι επιβιώνοντας –είναι αλήθεια- από αρκετές απόπειρες κατά της ζωής του ο ξανθομάλλης δημοσιογράφος κι έχοντας και μια πρώτη γνωριμία με το διεφθαρμένο Αρχηγό της αστυνομίας της διεθνούς ζώνης προσπαθεί να φύγει για την Ινδία με πλοίο.....όμως μάταια!!!.....μεσοπέλαγα πέφτει θύμα απαγωγής. 

5. Οι απαγωγείς του ή καλύτερα οι οικοδεσπότες του, του αποκαλύπτουν ότι ανήκουν σε μια μυστική οργάνωση που καταπολεμά το εμπόριο του οπίου και ονομάζεται  «Οι Γιοί του Δράκου»…..Ο αρχηγός τους Γουανγκ Γιεν-Γκιε ενημερώνει τον ήρωα μας για το ποιόν του Μιτσουχιράτο…..Ιάπωνας κατάσκοπος και λαθρέμπορος οπίου…..και τον επιστρατεύει να τους βοηθήσει στην εξουδετέρωση του.  

Ο Β΄ Σινοϊαπωνικός Πόλεμος –ο μεγαλύτερος Ασιατικός πόλεμος του 20ου αιώνα- αγαπημένοι μου σύντροφοι (1937-1945) ήταν η στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Κίνας και της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας, αποτέλεσμα της ιαπωνικής πολιτικής που είχε στόχο να κυριαρχήσει στην Κίνα πολιτικά και στρατιωτικά, ώστε να εξασφαλίσει τα τεράστια αποθέματα πρώτων υλών και ιδιαίτερα των τροφίμων και του πολυπληθούς και φτηνού εργατικού δυναμικού…..Παρά το γεγονός ότι οι δύο χώρες μάχονταν μεταξύ τους κατά διαστήματα από το 1931 –στα λεγόμενα σήμερα από την ιστορία «επεισόδια»- που ξεκίνησαν με την εισβολή των Ιαπώνων στη Μαντζουρία και κορυφώθηκαν με την ανατίναξη της γέφυρας Μάρκο Πόλο το 1937 και την έναρξη του ολοκληρωτικού πολέμου μεταξύ των δύο χωρών.....Ο πόλεμος αυτός έληξε μόνο με την παράδοση της Ιαπωνίας στους συμμάχους το 1945.    

6. Ο Τεντεν φυσικά συμφωνεί, υποκλέπτει και αποκωδικοποιεί ένα Ιαπωνικό μήνυμα, επισκέπτεται το τεκέ «Ο ΜΠΛΕ ΛΩΤΟΣ», γίνεται μάρτυρας ενός στημένου πολεμικού επεισοδίου που δίνει την αφορμή στους Ιάπωνες να εισβάλουν στη βόρεια Κίνα και τελικά…..συλλαμβάνεται απ’ τον Μιτσουχιράτο!!!.....που θέλει ο δόλιος να τον δηλητηριάσει με το δηλητήριο της τρέλλας. 

7. Όμως ένα μέλος των «Γιών του Δράκου» αλλάζει το δηλητήριο με χρωματιστό νερό, ο ήρωας μας δραπετεύει κι η ιστορία μας συνεχίζεται δυναμικά!!! 

Είπε κάποτε ο Ερζέ, «Την περίοδο που σχεδίαζα τον «ΜΠΛΕ ΛΩΤΟ», ανακάλυψα έναν νέο κόσμο. Για μένα μέχρι τότε, η Κίνα κατοικούνταν από κάτι περίεργους και σκληρούς σχιστομάτηδες, που τρώνε τα χελιδόνια και πετάνε τα παιδιά στα ποτάμια…..ήμουν επηρεασμένος από τις εικόνες, τις ιστορίες και τη σκληρότητα της εξέγερσης των Μπόερς».

Και είναι γεγονός αγαπημένοι μου σύντροφοι ότι όταν ο Ερζέ ξεκίνησε ν’ ασχολείται με τη Κίνα δεν ήξερε τίποτα γι αυτήν –όπως δεν ήξερε τίποτα για τη Σοβιετία ή το Κονγκό- και την έβλεπε -όπως κι οι περισσότεροι Ευρωπαίοι του καιρού εκείνου άλλωστε- σαν μια χώρα βάρβαρη, μυστηριώδη και πυκνοκατοικημένη. Θυμηθείτε σύντροφοι ότι ο Ερζέ –σύμφωνα με τα παραπάνω- είχε ξαχαχρησιμοποιήσει Κινέζους…..και στο «Ο Τεντεν στη χώρα των Μπολσεβίκων», όπου δυο Κινέζοι προσλαμβάνονται να τον βασανίσουν, αλλά και στο «Ο Τεντεν στην Αμερική», όπου δυο Κινέζοι κακοποιοί σχεδιάζουν να φάνε τον κακόμοιρο τον Μιλού…..τέτοια πράγματα!!! 

8. Και συνεχίζεται με την επικήρυξη του ήρωα μας, την επεισοδιακή του εισβολή στη Διεθνή ζώνη, την αναζήτηση του καθηγητή Φανγκ Σε γιεν του μόνου που μπορεί να παρασκευάσει αντίδοτο για τη δηλητήριο της τρέλλας και τη συνάντηση με το Ρασταπόπουλο, τον μεγάλο αρχηγό των ναρκοεμπόρων. 

Ο Ρασταπόπουλος σύντροφοι!!!.....Ο κακός της ιστορίας και παντοτινός εχθρός του Τεντεν!!!.....έχει επίθετο που δηλώνει ξεκάθαρα άνθρωπο Ελληνικής καταγωγής. Το παρουσιαστικό του όμως και οι δραστηριότητές του παραπέμπουν σε Εβραίο. Είναι η χαρακτηριστική αντισημιτική καρικατούρα της εποχής, ασχολείται με την παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών –είναι διευθυντής της «Cosmos Pictures» και η σχέση Εβραίων Χόλυγουντ είναι πασίγνωστη-. και για να πετύχει το σκοπό του χρησιμοποιεί τα πάντα…..Το κινηματογράφο, τον τύπο, τα ναρκωτικά, το στρατό, τις τράπεζες, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, τους μπράβους. Εγω δεν έχω καμμιά αμφιβολία για τον Ερζέ  - έναν δεξιό της δεκαετίας του ’30- ο Ρασταπόπουλος είναι Εβραίος. Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στις αντισημιτικές αφίσσες της εποχής και θα πεισθείτε.

Όμως από την άλλη ο Ερζέ –αν και κατηγορήθηκε γι αντισημιτισμό κι όχι γι’ ανθελληνισμό- αρνιόταν πάντοτε ότι ήταν αντισημίτης. Και μάλλον έλεγε αλήθεια, στο μέτρο που δεν μισούσε τους Εβραίους. Όμως είναι γεγονός ότι πίστευε βαθειά στον πολιτικό αντισημιτισμό της Βελγικής δεξιάς των παραμονών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.  

Σίγουρα όμως ο Ερζέ δεν ήταν ρατσιστής…..Μη ξεχνάτε σύντροφοι όπως υποστηρίζει τους καταπιεσμένους Κινέζους στο «Μπλε Λωτό», έτσι υποστηρίζει και  τους Αφρικανούς μουσουλμάνους που μεταφέρονται σαν σκλάβοι στο «Η λίμνη με τους καρχαρίες» ή τους Τσιγγάνους στο μεγαλειώδες «Τα κοσμήματα της Κασταφιόρε». 

9. Ο ηρωικός δημοσιογράφος τελικά ανακαλύπτει την απαγωγή του καθηγητή –εκεί που δεν το περιμένει- συλλαμβάνεται, παραδίδεται στους Ιάπωνες και καταδικάζεται σε θάνατο…..όμως σύντροφοι οι «Γιοί του Δράκου» καραδοκούν και τον απελευθερώνουν.       

10. Ο ήρωας μας τώρα ταξιδεύει για το Χου-Κου μεταφέροντας λύτρα για την απελευθέρωση του καθηγητή…..στο δρόμο μια μεγάλη πλημμύρα του ποταμού Γιανγκ Τσε Κιανγκ του διακόπτει το ταξίδι…..Τελικά σώζει από βέβαιο θάνατο ένα ορφανό Κινεζάκι τον Τσανγκ Τσονγκ Γιεν που τον βοηθάει να συνεχίσει την αποστολή του.  

Όταν λοιπόν αγαπημένοι μου σύντροφοι, ο Ερζέ καταπιάστηκε με τον «ΜΠΛΕ ΛΩΤΟ» τον πλησίασε ένας καλόγερος, του ζήτησε να είναι προσεκτικός στην απεικόνισή της Κίνας και τον έφερε σ’ επαφή με Κινέζους φοιτητές που τον ενημέρωσαν κυρίως για τον πολιτισμό και τη φιλοσοφία της χώρας.....Όμως σύντροφοι μου είναι αλήθεια,ο Ερζέ δεν αρκέστηκε μόνο σ’αυτά.....Συναντήθηκε μένα καλόγερο, τον  πατέρα Neut, που όχι μόνο ασχολιόταν με την Κίνα, αλλά ήταν και πολύ ενθουσιασμένος μ’ αυτήν την ιδέα του Ερζέ πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να συμβάλει στην αληθινή φιλία και αμοιβαία κατανόηση των Δυτικών με τους Ανατολικούς.....Έδωσε λοιπόν στον Ερζέ βιβλία για τις συγκρούσεις των Κινέζων, την οικογενειακή τους ζωή και κυρίως για τις διαφορές του Κινεζικού και του Ιαπωνικού πολιτισμού. 

11. Φτάνοντας στο Χου-Κου ο Τεντεν διαπιστώνει ότι ‘ναι μέσα στο στόμα του λύκου, τη γλυτώνει φτηνά…..και νάσου οι Ντιπόν «άσσοι» στις μεταμφιέσεις ντυμένοι Μανδαρίνοι!!!.....με αποστολή σοβαρή να συλλάβουν τον ήρωα μας.....και φυσικά -ευτυχώς για την ιστορία μας- τα κάνουν θάλασσα!!!

Οι Μανδαρίνοι αγαπημένοι μου σύντροφοι –Κινέζικα κου-ουεν- ήταν οι ανώτεροι πολιτικοί και στρατιωτικοί υπάλληλοι της αυτοκρατορικής Κίνας, στην περίοδο της Ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας της. Σήμερα, ο όρος χρησιμοποιείται για κάθε δημόσιο υπάλληλο που υπηρετεί τυφλά τους ανωτέρους του, με μοναδικό σκοπό την αναρρίχηση του στην ιεραρχία.

12. Ξαναβρίσκουμε τον Τεντεν στη Σαγκάη αποφασισμένο ν’αντιμετωπίσει οριστικά τον Μιτσουχιράτο…..για το σκοπό αυτό σκηνοθετεί τη σύλληψη του κι ανακαλύπτει ότα τα πλοκάμια του λαθρεμπορίου του οπίου που ξεκινούν απ’ τον Μιτσουχιράτο και καταλήγουν στον Ρασταπόπουλο. 

13. Κι ενώ οι λαθρέμποροι αποφασίζουν να ξεκάνουν τον Τεντεν εμφανίζονται οι «γιοι του Δράκου» κι οΤσανγκ, οι κακοί συλλαμβάνονται, επιτέλους!!! ο καθηγητής βρίσκεται σώος και αβλαβής και παρασκευάζει το αντίδοτο για το δηλητήριο της τρέλλας κι ο αρχηγός των «γιων του Δράκου» υιοθετεί τον Τσανγκ…..όλα καλά σύντροφοι!!! 

Ο «Μπλε Λωτός» πρωτοκυκλοφόρησε ασπρόμαυρος στο Βέλγιο στις 9 Αυγούστου 1934 σε συνέχειες, ένθετο στην εφημερίδα που εργαζόταν ο Ερζέ με τίτλο «Ο Τεντεν στην Άπω Ανατολή».....Στις δεκαετίες του ’40 και του ’50 όταν πια η δημοτικότητα του Ερζέ ήταν στα ύψη «ο Μπλε Λωτός» επανασχεδιάστηκε, χρωματίστηκε κι επανακυκλοφόρησε στη σημερινή του μορφή.

Το κουφό της ιστορίας σύντροφοι; Το αντιιαπωνικό της ύφος προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο…..Διπλωμάτες της Ιαπωνίας που υπηρετούσαν στο Βέλγιο εξέδωσαν επίσημη καταγγελία, που επιδόθηκε στον Ερζέ απ’ τον Στρατηγό Ραούλ Πόντου, πρόεδρο τότε του Σινοβελγικού  Συνδέσμου Φιλίας  και απειλούσε με προσφυγή στο δικαστήριο της Χάγης. 

Μετά το θάνατο του Ερζέ ανακαλύφτηκε στο στούντιο του το πρωτότυπο σχέδιο του «ο Μπλε Λωτός»…..πρωτοπαρουσιάστηκε στις γιορτές για τα εξήντα χρόνια του Τεντεν…..και πρόσφατα το είδα κι εγώ στο ομώνυμο μουσείο.
Όμως οι Βρυξέλλες, ο Μπαγάσας και το μουσείο του Ερζέ είναι μια άλλη ιστορία. 

Γεια και χαρά σας σύντροφοι!!!