Όταν ο ΜΠΑΓΑΣΑΣ γράφει ιστορία.....Στίγματα της νεότερης Ελληνικής ιστορίας μέσα απ' την ιστορία, την προσφορά και τη δράση της Ι Μεραρχίας Πεζικού.....της "ΣΙΔΗΡΑΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ" του στρατού μας.

Το έμβλημα του Β.ΣΣ

Αγαπημένοι μου σύντροφοι, στις 29 Νοεμβρίου του 2013 το Β’ Σώμα Στρατού «ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β’» - με μια απλή αλλά ιστορική τελετή- πέρασε στην ιστορία μετά από πενήντα ένα χρόνια παρουσίας του στη Βέροια και μετά από εκατόν ένα συνολικά χρόνια  ένδοξης  πορείας σε καιρούς ειρηνικούς, αλλά και στα πεδία των μαχών, πάντα για την προάσπιση των Εθνικών μας δικαιωμάτων.....Όμως το στρατηγείο του Σώματος –που στεγαζόταν στο στρατόπεδο «ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΜΥΝΤΑ» δεν έκλεισε μιας κι εκεί μεταφέρθηκε άμεσα το στρατηγείο της Ι Μεραρχίας Πεζικού «ΣΜΥΡΝΗ», στα πλαίσια εφαρμογής της νέας δομής δυνάμεων 2013-2027.

Το έμβλημα της Ι Μ.ΠΖ 
που συμβολίζει την ορμή του Έλληνα στρατιώτη. 

Γιατί από τις 14 Νοεμβρίου του 2013, n Ι Μ. ΠΖ διατέθηκε στο Γενικό Επιτελείο Στρατού,  ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του επιχειρησιακού τομέα του Β' ΣΣ  και σήμερα είναι ο μοναδικός Σχηματισμός του στρατού μας που διοικεί πέντε επίλεκτες Ταξιαρχίες  με διαφορετικό έργο και ρόλο…..  Δεν έχει καθορισμένη ζώνη ευθύνης, τηρεί ετοιμότητα άμεσης επέμβασης  και σε περιόδους κρίσης ή πολεμικής σύρραξης υλοποιεί τα Εθνικά σχέδια εξασφαλίζοντας τα εδάφη της πατρίδας μας.

Κι επειδή αγαπημένοι μου σύντροφοι η Ι Μεραρχία στην πορεία της νεότερης Ελληνικής, αλλά και της προσωπικής της  ιστορίας  υπήρξε αναμφισβήτητα μια απ' τις πλέον αξιόμαχες μονάδες του στρατού μας, με συνεχή παρουσία στα πεδία των μαχών θα τη θυμηθούμε για να ξανανιώσουμε ότι η σημερινή μας ελευθερία είναι,

«απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

Των Ελλήνων τα ιερά»

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!!

1. Η Ι Μεραρχία Πεζικού λοιπόν, ξεκίνησε την ιστορική της διαδρομή στη Λάρισα στις 19 Μαρτίου 1897, λίγες μόνο μέρες πριν την έναρξη του ατυχούς Ελληνοτουρκικού πολέμου…..Πρώτος διοικητής της ορίστηκε ο Υποστράτηγος Νικόλαος Μακρής (Μεσολόγγι 1827-Αθήνα 1911 Στρατιωτικός, Αρχηγός της Βασιλικής Χωροφυλακής, βουλευτής και  Πρόεδρος της αναθεωρητικής Βουλής του 1911…..Στον πόλεμο του 1897 ανέλαβε την αρχηγία του στρατού Θεσσαλίας, την οποία αφού παρέδωσε στον Κωνσταντίνο ανέλαβε διοικητής της Ι Μεραρχίας…..Στον ατυχή αυτόν πόλεμο διακρίθηκε γιατί διέσωσε τη Λαμία από βέβαια κατάληψη.).....Μονάδες της τότε ήταν η 1η και η 2η Ταξιαρχία και τρία ανεξάρτητα τάγματα Ευζώνων και αποστολή της η επιτήρηση των συνόρων απ’ το Θερμαϊκό κόλπο ως το Τύρναβο.....Με τη λήξη αυτού του πολέμου μετρήθηκαν κι οι πρώτες απώλειες.....232 νεκροί αξιωματικοί και οπλίτες και πολλοί τραυματίες. 

«Η μάχη των Φαρσάλων»  ελαιογραφία του  Γεώργιου  Ροϊλού  (Στεμνίτσα Γορτυνίας 1867 – Αθήνα 1928) ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες ζωγράφους της «ομάδας του Μονάχου» με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ιστορικά θέματα και την προσωπογραφία. 

Tο τέλος του 19ου αιώνα αγαπημένοι μου σύντροφοι κουβάλησε μαζί του και το τέλος μιας αυταπάτης….. H πατρίδα μας χρεοκοπημένη ήδη οικονομικά -θυμηθείτε το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη-   χρεοκόπησε πολιτικά και στρατιωτικά με τον πόλεμο του 1897 ή μαύρο '97 -την πρώτη πολεμική εμπλοκή της πατρίδας μας εξήντα επτά χρόνια μετά την απόκτηση της ανεξαρτησίας της που δοκιμάστηκε ο πολεμικός της μηχανισμός αλλά και η ορμή της-   που ξεκίνησε εξαιτίας του Κρητικού ζητήματος, υποδαυλίστηκε απ’ το λαϊκιστή Δεληγιάννη,  παρακινήθηκε απ' την «Εθνική Εταιρεία» και τελικά οδήγησε τον απαρασκεύαστο Ελληνικό στρατό σε ταπεινωτική ήττα.
Το τέλος αυτού  του πολέμου σύντροφοι γράφτηκε στην Πόλη στις  22 Νοεμβρίου του 1897 με τρόπο ταπεινωτικό για τους Έλληνες, τη περηφάνεια τους  και το Έθνος αφού έχασαν πολλές απ’ τις ελευθερίες για τις οποίες αγωνίστηκαν το ’21 μιας κι η πατρίδα μας υποχρεώθηκε  να τεθεί σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο –για να ξοφλήσει δάνειο που έλαβε για ν’ αποζημιώσει πολεμικά τη Τουρκία και να κρατήσει τη Θεσσαλία πού 'χε χάσει στη μάχη-   και  να εκχωρήσει πηγές των δημοσίων εσόδων της –τα περίφημα μονοπώλια στο τσιγαρόχαρτο, στο αλάτι, στο πετρέλαιο, στον καπνό, στα σπίρτα, στα τραπουλόχαρτα,στα τελωνεία και στο χαρτόσημο - στους πιστωτές της που διατηρήθηκαν μέχρι την είσοδο της χώρας μας στην ΕΟΚ το 1981.

Όμως από την άλλη οι Τούρκοι –σίγουρα ρόλο σ’ αυτό παίξαν και οι σφαγές των Αρμενίων του 1896-97- φύγαν απ’ τη Κρήτη, που  απέκτησε την αυτονομία της το 1898  κι αυτό ήταν το  πρώτο σκαλί για την τελική της ενσωμάτωσή  στην Ελλάδα το 1913.
Κι επειδή πολλοί φόρτωσαν όλα τα δεινά της εποχής που ταπεινά εξιστορούμε στην «Εθνική Εταιρεία» θέλω - σε συνάρτηση και με τα ραγδαία γεγονότα που ακολούθησαν να γράψω τούτο…..Η ίδρυση της «Εθνικής Εταιρείας» ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα που αντανακλούσε την έντονη λαϊκή δυσφορία και αγανάκτηση για την  απροθυμία της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας να αναλάβει δράση. Και σίγουρα η ίδρυση της έγινε αφορμή να ενωθούν και να συνεργαστούν για πρώτη φορά διανοούμενοι και στρατιωτικοί με σκοπό την υλοποίηση των  Εθνικών οραμάτων, της «Μεγάλης Ιδέας». Και είναι γεγονός αναμφισβήτητο αγαπημένοι μου σύντροφοι ότι όλοι οι πολιτικοί - ακόμα κι ο Διάδοχος Κωνσταντίνος- αποκλείστηκαν.

Κι αν κάποιος με ρωτούσε ρε Μπαγάσα, τι επιτέλους πρόσφερε αυτή η «Εθνική Εταιρεία»; 

θα έγραφα τα εξής,

Πρώτα-πρώτα  ανάγκασε την κυβέρνηση  Θεοτόκη ν' ασχοληθεί -όπως ήταν υποχρεωμένη άλλωστε- µε τον εκσυγχρονισμό του στρατού μας παρακινώντας ταυτόχρονα τους Εθνικούς ευεργέτες να διαθέσουν χρήματα. Κι είναι γεγονός ότι γρήγορα ο στρατός άρχισε να εκπαιδεύεται, να οργανώνεται, αλλά και να εξοπλίζεται σοβαρά, ώστε  να μπορέσει ν' ανταποκριθεί στη δύσκολη Εθνική του αποστολή, αλλά και να ξεπλύνει τη ντροπή του μαύρου ‘97.....Μετά η «εθνική Εταιρεία» ήταν ο πρωτεργάτης κι ο προπομπός του Μακεδονικού Αγώνα…..Τα μέλη της υπήρξαν οι πρωτεργάτες του κινήματος στου Γουδή το 1909 που ήταν σωτήριο για το Έθνος…..Τέλος, διατήρησε  υψηλό το Εθνικό φρόνημα τ' αποτελέσματα του οποίου φάνηκαν λίγο μετά, στους Βαλκανικούς του 1912-13, τότε που η πατρίδα μας διπλασιάστηκε.....Κλείνοντας οφείλω να γράψω ότι για τους λάτρεις της εποχής η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού έχει εκδώσει το βιβλίο «Ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897», Αθήνα 1993, όπου καταγράφονται και αναλύονται διεξοδικά όλα τα πολιτικά και στρατιωτικά γεγονότα.

2. Στις 5 Οκτωβρίου του 1912, ημέρα που η πατρίδα μας κήρυξε τον πόλεμο στους Οθωμανούς η Ι Μεραρχία διοικούσε τρία Συντάγματα πεζικού, ένα Σύνταγμα πεδινού πυροβολικού, ένα Λόχο μηχανικού, χειρουργεία και Μοίρες νοσοκόμων, εφοδιασμού και πυρομαχικών. Διοικητής της τότε ήταν ο Υποστράτηγος Εμμανουήλ Μανουσογιαννάκης (Ίμπρος Σφακίων 1853 - Πάτρα 1916 Στρατιωτικός, απόφοιτος της ΣΣΕ και πολιτικός…..Το 1897 Ταγματάρχης στήριξε την επανάσταση στα Χανιά…..Το 1909 ανέλαβε υπουργός Στρατιωτικών της κυβέρνησης Ράλλη…..Το 1911 τοποθετήθηκε διοικητής της Ι Μεραρχίας την οποία διοίκησε και στους δύο Βαλκανικούς πολέμους…..Τον Μάιο του 1913 προήχθη σε Αντιστράτηγο, διοίκησε συγκρότημα Μεραρχιών -Ι & VΙ Μ. ΠΖ- με το οποίο κατατρόπωσε τους Βουλγάρους στο Λαχανά…..Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων  τοποθετήθηκε πρώτος Διοικητής του νεοϊδρυθέντος τότε Β΄ Σώματος Στρατού στην Πάτρα.)
Και το Έπος των Βαλκανικών πολέμων ξεκίνησε!!!
Πώς όμως φτάσαμε ως εκεί;

Ο Πρωθυπουργός Βενιζέλος κι ο Διάδοχος Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας ηγέτες δεν αγαπήθηκαν απ’ το λαό, όσο αυτοί στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Αθήνα, Πολεμικό Μουσείο. Απ΄ την επίσκεψη του ΜΠΑΓΑΣΑ το Πάσχα του 2010.

Μετά την ήττα του 1897 αγαπημένοι μου σύντροφοι  η απαίτηση για την αναδιοργάνωση του στρατού ήταν καθολική….. Κι είναι γεγονός το ότι η κυβέρνηση Θεοτόκη, έκανε πολλά και σημαντικά για την ανανέωση του πολεμικού υλικού και για την καλύτερη οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων. Και σήμερα είναι κοινά αποδεκτό ότι χάρη και σ’ αυτή την προετοιμασία η πατρίδα μας σε διάστημα μικρότερο από οκτώ μήνες διπλασιάστηκε.....Αρχικά ιδρύθηκε το Ταμείο Εθνικής Άμυνας για τον εφοδιασμό του στρατού ενώ  παράλληλα δόθηκε προτεραιότητα στην εκπαίδευσή του…..Παραγγέλθηκαν κι  αποκτήθηκαν 100.000 Μάνλιχερ, 10 πλήρεις Πυροβολαρχίες ταχυβόλων τύπου Σνάϊντερ, 7.000 αραβίδες και 6 οπλοπολυβόλα με τα ανάλογα φυσίγγια ενώ  εξασφαλίστηκαν υλικά για την επιστράτευση ενός στρατού τουλάχιστον 60.000 ανδρών…..Ο εξοπλισμός λοιπόν κι η αναδιοργάνωση αναπτέρωσαν το ηθικό του στρατεύματος κι η συνεχής εκπαίδευση αύξησε κατακόρυφα το αξιόμαχο του. 

Ταυτόχρονα το 1906 αγοράστηκαν έξη  αντιτορπιλικά τύπου «θύελλας». (ΑΕΤΟΣ, ΛΕΩΝ, ΠΑΝΘΗΡ, ΙΕΡΑΞ, ΚΕΡΑΥΝΟΣ και ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ), με σύγχρονο εξοπλισμό και ταχύτητα που έφτανε τα 32 νμ…..Το 1910 –με βάση το κληροδότημα του Εθνικού Ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ- αγοράστηκε το ομώνυμο θωρηκτό –ο κυρίαρχος και απελευθερωτής του Αιγαίου- ενώ ακόμα κατασκευαζόταν στα ναυπηγεία του Ορλάντο, στην Ιταλία. Τέλος αποκτήθηκε το υποβρύχιο «ΔΕΛΦΙΝ», το πρώτο που χρησιμοποιήθηκε παγκόσμια σε πολεμικές επιχειρήσεις και κατέπλευσε στο Ναύσταθμο τον Οκτώβριο του 1912. 

Το συλλαλητήριο στις 14 Σεπτεμβρίου του 1909 ή σωστότερα η στήριξη των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων της πρωτεύουσας στον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» και στο Κίνημα.

Όμως δεν έφταναν αυτά!!!.....Γιατί παρά την πετυχημένη αναδιοργάνωση του στρατού, η γενική κατάσταση της πατρίδας μας μόνο ρόδινη δεν ήταν…..Άτολμες κυβερνήσεις, ανήμπορες να χειριστούν σοβαρότατα Εθνικά θέματα με κυρίαρχα το Μακεδονικό και το Κρητικό…..φτώχεια, διαφθορά και άδικη φορολογία, τέλμα στην παιδεία, ανύπαρκτη δικαιοσύνη…..Όλ’ αυτά οδήγησαν στου Γουδή, το 1909.

Και είναι γεγονός αγαπημένοι μου σύντροφοι ότι όλες οι επέτειοι στρατιωτικών κινημάτων και πραξικοπημάτων ξυπνάνε μνήμες άσχημες –ειδικά στους συμπατριώτες μας- γιατί συνήθως συνδέονται με την επιβολή δικτατορίας ή  αντιμετωπίζονται – δίκαια ίσως- σαν εκτροπή…..Όμως, το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή  απέκτησε ευρεία κοινωνική συναίνεση στην εποχή του, πολλοί ιστορικοί το ερμήνευσαν σαν «αστική επανάσταση» και τελικά –μας αρέσει ή όχι- κατέληξε να εκσυγχρονίσει πραγματικά την πατρίδα μας με μπροστάρη το Βενιζέλο…..Ουσιαστικά το κίνημα στου Γουδή  εδραιώθηκε και δικαιώθηκε από την επόμενη ημέρα της επικράτησης του και σήμερα λίγοι θυμούνται ότι αρχηγός του Στρατιωτικού Συνδέσμου ήταν ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς, οι πάντες  όμως θυμούνται ότι ο Σύνδεσμος κάλεσε το Βενιζέλο, ν' αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας…..Κι αν κι η ιστορία σήμερα δεν τ’ ονομάζει «επανάσταση», το κίνημα στου Γουδή  υπήρξε πραγματικά επαναστατικό, γιατί ήταν ο καταλύτης για μια σειρά επαναστατικών αλλαγών και κυρίως γιατί σφράγισε μια εποχή της πατρίδας μας και εγκαινίασε μια άλλη. 

3. Και ξεκινώντας απ’ τη Μελούνα οι άντρες της Μεραρχίας επιτέθηκαν και κατέλαβαν –δύσκολα είναι η αλήθεια- την Ελασσόνα, προέλασαν νικηφόρα απ’ το Σαραντάπορο, απελευθέρωσαν τη Κοζάνη και τη Βέροια κι από τα Γιαννιτσά μπήκαν θριαμβευτές στη Θεσσαλονίκη…..ο διπλασιασμός της πατρίδας μας είχε ξεκινήσει!!! 

Στις 5 Οκτωβρίου του 1912 αγαπημένοι μου σύντροφοι  ο Έλληνας πρεσβευτής στην Πόλη επέδωσε ανακοίνωση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που αφορούσε την διακοπή των διπλωματικών σχέσεων των δύο κρατών και την κήρυξη πολέμου…..Την ίδια στιγμή περίπου ογδόντα πέντε χιλιάδες ετοιμοπόλεμοι Έλληνες στρατιώτες κοντά στη Μελούνα  περίμεναν οδηγίες…..το Έπος ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. 

Καλοί μου σύντροφοι, οι Βαλκανικοί πόλεμοι ήταν μια μεγάλη περιπέτεια…..Πολιτική, διπλωματική, κοινωνική, αλλά κυρίως και πρώτιστα στρατιωτική…..Κι επειδή τα πολεμικά γεγονότα τις περισσότερες φορές υποτιμούνται, έχω να δηλώσω τούτο!!! Οι Βαλκανικοί πόλεμοι ήταν κυρίως…..πόλεμοι και τα πολεμικά τους γεγονότα πρέπει να κατέχουν θέση πρωταρχική στην Εθνική μας μνήμη. Κι επειδή δυστυχώς τα γεγονότα αυτής της δεκάμηνης εποποιίας τείνουν να εξαφανιστούν απ’ τη μνήμη των σημερινών Ελλήνων, σ’ αυτά θα επιμένω πάντοτε, γιατί σ’ αυτά ενωμένος ο Ελληνικός λαός σαν στρατιωτική δύναμη είχε πρωταγωνιστική παρουσία. 

Τούρκικα ενθύμια ή λάφυρα απ’ τους Βαλκανικούς πολέμους όπως εκτίθενται σήμερα στο Στρατιωτικό μουσείο Της Καλαμάτας.....Εκεί πήγα με τη Τασία το καλοκαίρι του 2010.

«Μετά τετράωρο αγώνα, η Ίη μεραρχία βοηθουμένη υπό της ΙΙας εξεδίωξε τον εχθρόν εκ των παρά την Ελασσόνα οχυρωματικών αυτού θέσεων και κατέλαβαν ταύτην. Η ΑΒΥ ο Διάδοχος διηύθυνεν αυτοπροσώπως τον αγώνα. Ο Επίδοξος έλαβεν το βάπτισμα του πυρός. Ο Στρατός έδειξεν ορμήν και γενναιότητα απαράμιλλον. Περί των απωλειών, ελλείπουσιν ακόμη ακριβείς πληροφορίαι. Πάντως δεν είναι μεγάλαι». Το τηλεγράφημα του  Αρχηγού του Επιτελείου Δαγκλή που γνωστοποίησε στην Ελληνική κυβέρνηση την απελευθέρωση της Ελασσόνας. Ήταν 6 Οκτωβρίου του 1912, ημερομηνία ορόσημο αφού υποδηλώνει την ημέρα που απελευθερώθηκε απ’ τους Τούρκους η πρώτη Ελληνική πόλη.....Μια νικηφόρα μάχη σύντροφοι που άνοιξε για τα καλά το δρόμο της απελευθέρωσης και άλλων Ελληνικών πόλεων και περιοχών. 

Από την επίσκεψη του ΜΠΑΓΑΣΑ στην επετειακή έκθεση των Βαλκανικών πολέμων στο δήμο του Πειραιά –όπου εκτός των άλλων γνώρισα και τη γλυκύτατη Κατερίνα, όμως αυτό σύντροφοι είναι μια περιπετειώδης αλλά άλλη ιστορία- τον Οκτώβριο του 2012. 

Το ξημέρωμα της 9ης Οκτωβρίου 1912 λοιπόν, η Στρατιά Θεσσαλίας με τις ΙΙη, ΙΙΙη και VIη Μεραρχίες στο κέντρο, την Iη Μεραρχία στα δεξιά, το απόσπασμα Κωνσταντινόπουλου στο άκρο δεξιά, την IVη , Vη Μεραρχία και τη Ταξιαρχία Ιππικού στ' αριστερά και το απόσπασμα Γεννάδη στο άκρο αριστερό εξόρμησε για την εκπόρθηση των Στενών του Σαρανταπόρου -θέση εκ φύσεως οχυρή- και την συντριβή του Τουρκικού στρατού. 

Ο Έλληνας στρατιώτης στους Βαλκανικούς πολέμους…..Στρατιωτικό μουσείο Καλαμάτας.
Οι Έλληνες  στρατιώτες λοιπόν όλη την ημέρα της 9ης Οκτωβρίου κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες, αντιμετωπίζοντας όχι μόνο έναν ισχυρά οργανωμένο αντίπαλο, αλλά και τις δυσχερέστατες εδαφικές και καιρικές συνθήκες…..Κινήθηκαν λοιπόν σαν λαβίδα εφαρμόζοντας έναν υπερκερωτικό ελιγμό προς τα Σέρβια, όμως προέλασαν δύσκολα γιατί είχαν ανεπαρκή υποστήριξη αλλά και γιατί τα πυρά του Τουρκικού πυροβολικού ήταν καταιγιστικά. 

Όμως οι Τούρκοι τη νύχτα την κοπάνησαν εκμεταλλευόμενοι τις κακές καιρικές συνθήκες…..και την κοπάνησαν τόσο βιαστικά και με τόσο πανικό προκειμένου ν’ αποφύγουν την περικύκλωση που όχι μόνο εγκατέλειψαν τα κανόνια τους –λάφυρα πολύτιμα για το στρατό μας- αλλά ξέχασαν κι ένα Τάγμα.

Την άλλη μέρα που οι Έλληνες αντιλήφτηκαν την Τουρκική υποχώρηση, κινήθηκαν και πέτυχαν να κυριεύσουν ολόκληρο σχεδόν το Πεδινό Πυροβολικό, άφθονο πολεμικό υλικό των Τούρκων αλλά και να αιχμαλωτίσουν περιορισμένο αριθμό αποκομμένων τμημάτων και ανδρών.....Η IVη Μεραρχία κινήθηκε γρήγορα και  κατέλαβε άθικτη τη γέφυρα του Αλιάκμονα.
Έτσι τελείωσε η διήμερη μάχη  του Σαρανταπόρου, η γρήγορη και νικηφόρα έκβαση της οποίας -παρά τα λάθη και τις απώλειες- αύξησε το ηθικό του Στρατού μας αλλά κυρίως υπήρξε το κλειδί που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για την απελευθέρωση στη συνέχεια της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας.....Ο δρόμος για τα Ελληνικά στρατεύματα ήταν πλέον ανοιχτός και η προέλαση τους ταχεία προς τη συμπρωτεύουσα…..και παρέα με τη γνωστή σε όλους μας διαφωνία Κωνσταντίνου Βενιζέλου -που για πολλούς αποτελεί την απαρχή του Εθνικού διχασμού- στις 10 Οκτωβρίου απελευθερώθηκαν τα Σέρβια, στις 11 απελευθερώθηκε η Κοζάνη και τις 16 Οκτωβρίου η Βέροια.....Το μόνο εμπόδιο πια για τη Θεσσαλονίκη ήταν τα Γιαννιτσά, πόλη τότε ιερή για τους Τούρκους. 

4. Η Ι Μεραρχία αποτελούνταν τότε κυρίως από Θεσσαλούς –μαχητές ικανότατους- κι όταν τελικά τα πνεύματα ηρέμησαν κι αποφασίστηκε η κατάληψη της Θεσσαλονίκης ο Διάδοχος απαίτησε να έχει μαζί του τη «Σιδηρά Μεραρχία των Θεσσαλών» μια επωνυμία που μέχρι σήμερα ακολουθεί τη Μεραρχία…..Η Μεραρχία δε συμμετείχε στη νικηφόρα μάχη των Γιαννιτσών που έκρινε ουσιαστικά τον πόλεμο στη Μακεδονία παραμένοντας εφεδρεία.