Ο ΜΠΑΓΑΣΑΣ: Από τα ταξίδια του ΜΠΑΓΑΣΑ.....ΚΑΛΑΜΑΤΑ 2012.....το στρατιωτικό μουσείο της Καλαμάτας.....ένας χώρος φιλόξενος, ένας χώρος αναμνήσεων και δόξας.....ένα στολίδι για την πόλη.

Πυροβόλο 57mm GUN MI προέλευσης ΗΠΑ

1. Το Στρατιωτικό Μουσείο Καλαμάτας ιδρύθηκε με η Φ.900/23/157733/Σ.1057/19 Αυγούστου 2005/ΓΕΣ/7 Επιτελικό Γραφείο, ξεκίνησε τη λειτουργία του κι εγκαινιάσθηκε στις 10 Ιουνίου του 2006 από τον τότε Υφυπουργό Εθνικής Άμυνας Γιάννη Λαμπρόπουλο.

Εκθέματα στον προαύλιο χώρο του μουσείου

Τεθωρακισμένο όχημα Μ8 με πλήρωμα τέσσερα άτομα

Αεροσκάφος F-5

Μάλλον το ίδιο αεροσκάφος, τώρα παιδική ζωγραφιά

Από τα γλυκύτατα εκθέματα του μουσείου

2. Το μουσείο στεγάζεται στο παλιό επισκοπείο της μητρόπολης Μεσσηνίας,στο ιστορικό κέντρο της πόλης δίπλα στη μητρόπολη, την Υπαπαντή!!!…..η χρήση του παραχωρήθηκε αρχικά για μια πενταετία απ’ τον Μακαριστό μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη με δυνατότητα παράτασης της δωρεάς για μια ακόμη πενταετία, σύμφωνα με τη νέα σύμβαση που υπογράφτηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2009, μεταξύ της μητρόπολης Μεσσηνίας και του ΓΕΣ.

Άρμα μάχης Μ48

Στην είσοδο του μουσείου.

η πρώτη εικόνα…..επιβλητική…..θυμίζει σελίδες δόξας!!!

3. Σκοπός του Στρατιωτικού Μουσείου της Καλαμάτας είναι η παρουσίαση της νεότερης Ελληνικής ιστορίας μέσα από κείμενα, φωτογραφίες, κειμήλια και οπτικοακουστικό υλικό…..Το μουσείο λοιπόν μέσα απ’ τα εκθέματα του φιλοξενεί την ιστορία μας, απ’ τον Ξεσηκωμό του 1821 μέχρι τις μέρες μας.

Η ξενάγηση στο μουσείο αγαπημένοι μου σύντροφοι, αρχίζει με εκθέματα στολών, πολεμικού φωτογραφικού και πληροφοριακού υλικού από τον εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του 1821.....

Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες, ό, τι είστε, μην ξεχνάτε!
Δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα.
Όχι! Χρωστάτε και σ` όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί.

Κωστής Παλαμάς

Καριοφίλια, γιαταγάνια και πιστόλες

Στολές κλεφταρματωλών

Μπρούτζινος κεφαλοθραύστης

Τούρκικη ημισέληνος σημαίας

Δυστυχώς σύντροφοι, αχνά, πολύ αχνά διακρίνεται το μετάλλιο του Αγώνα.

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει; Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει, κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα, και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

Ιωάννης Πολέμης

Δυστυχώς σύντροφοι η λήξη του Αγώνα δεν σήμαινε και την απελευθέρωση ολόκληρης της Ελλάδας…..πολλές περιοχές παρέμειναν υπόδουλες, ανάμεσα τους κι η Μακεδονία…..όχι γιατί δεν μάτωσαν οι κάτοικοι της, απεναντίας οι αγώνες κι οι θυσίες τους έμειναν στην ιστορία, κι όχι μόνο το 1821…..Όμως παρόλα αυτά το γεγονός ήταν ότι η Μακεδονία παρέμενε υπόδουλη!!!.....Και δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τους Τούρκους κατακτητές, μα και κάτι πολύ χειρότερο, πιστέψτε με!!!…..τους Βούλγαρους που τότε είχαν ένα και μόνο σκοπό, την προσάρτηση της με κάθε μέσον θεμιτό και αθέμιτο και κυρίως με τους κομιτατζήδες, που τρομοκρατούσαν τα Ελληνικά χωριά πιέζοντας τους κατοίκους τους να δηλώσουν ότι είναι Βούλγαροι κι εξοντώνοντας βάναυσα όσους αντιστέκονταν.

Η πατρίδα αντέδρασε στην αρχή, είναι γεγονός, κρυφά κι ανεπίσημα -ας όψεται κυρίως το 1897- αλλά παρόλα αυτά ηρωικά.....και συνέβη το εξής απίστευτο, οι Έλληνες πολεμούσαν λυσσασμένα ενάντια στους Βούλγαρους σε εδάφη Τουρκικά.....αυτός ο πόλεμος σύντροφοι που ξεκίνησε, στηρίχθηκε κι εξελίχτηκε απ' τον πατριωτισμό και τον ηρωισμό Ελλήνων εθελοντών κι είχε τελικά σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της Βουλγαρικής επεκτατικότητας και την αποκατάσταση της εθνολογικής ισορροπίας είναι γνωστός σήμερα σαν Μακεδονικός Αγώνας.

Με τον Μακεδονικό Αγώνα λοιπόν σύντροφοι, με ανάλογα εκθέματα και με ιδιαίτερη αναφορά στους Μεσσήνιους Μακεδονομάχους συνεχίζεται η ξενάγηση μας στο μουσείο…..

Μακεδονομάχος με τη στολή του, το «ντουλαμά»,

που κρατάει κυνηγετικό ντουφέκι διασκευασμένο με κάννη Gras.

Φοβερό το γούνινο καπέλο του κομιτατζή, αλλά και τα βουλγαρικά σήματα.

Συγκινητικές οι κάρτες με τους Μακεδονομάχους.

Κιάλια, ρολόγια και γεμιστήρες.
Παραφωνία, αναγκαία όμως, ο ΜΠΑΓΑΣΑΣ.

Γαλλική καραμπίνα πυροβολικού Γκρας.

Πιστόλι Μάνλιχερ και περίστροφο Γκρας Μακεδονομάχων

Πιστόλι Λούγκερ και περίστροφο Ναγκάν 7,62 από περισυλλογή

Μαχαίρια και λόγχες δίκοπες

Και φυσικά…..ο ανεπιθύμητος πλην όμως αναγκαίος ΜΠΑΓΑΣΑΣ σε φόντο ευτυχώς!!!

Ένας απ’ τους Μεσσήνιους Μακεδονομάχους αγαπημένοι μου σύντροφοι ήταν κι ο Ανθυπολοχαγός Σαραντέλος ή Σαράντος Αγαπηνός, γνωστότερος σε μας με το πολεμικό του ψευδώνυμο Καπετάν Τέλος Άγρας…..Ναι!!! σύντροφοι καλά θυμάστε, ο πρωταγωνιστής του αξέχαστου βιβλίου της Δέλτα «Τα μυστικά του βάλτου» με το οποίο μεγάλωσαν –κυριολεκτικά σαν το γάλα ΒΛΑΧΑΣ- γενιές και γενιές.

Ο Άγρας κι ο άμεσος συνεργάτης του Ναουσαίος Αντώνης Μίγκας έχασαν τη ζωή τους στις 5 Ιουνίου του 1907 στο χωριό Βλάντοβο –κοντά στην Έδεσσα- που σήμερα λέγεται Άγρας ενώ ήταν άοπλοι προσκαλεσμένοι του Βούλγαρου βοεβόδα Ζλάταν…..Ο βοεβόδας εκμεταλλευόμενος το ήθος και την τιμιότητα του Άγρα τον κάλεσε δήθεν να συμφιλιωθούνε, τον αιχμαλώτισε και τελικά τον κρέμασε σε μια καρυδιά…..Ο Άγρας ήταν τότε μόλις είκοσι επτά χρονών.

Η σύντομη ζωή του Άγρα σύντροφοι ήταν ένας αγώνας για τα ιδανικά της πατρίδας, την υπεράσπιση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας…..κι αν κι έχουν περάσει περισσότερα από εκατό χρόνια απ’ την άνανδρη δολοφονία του αξίζει να τον θυμόμαστε, να τον μνημονεύουμε και να τον τιμούμε…..και παρέα μ’ αυτόν να θυμόμαστε κι όλους τους άλλους –τους επώνυμους και κυρίως τους ανώνυμους- στρατιωτικούς, εθελοντές, διπλωμάτες, παπάδες, άμαχους που συστρατεύτηκαν στον Μακεδονικό Αγώνα…..αυτή τη συντονισμένη προσπάθεια των Εθνικών δυνάμεων για να μην περάσει η Μακεδονία απ’ τους Οθωμανούς στους Βούλγαρους.
Ο Μακεδονικός Αγώνας σύντροφοι –που ουσιαστικά «κράτησε» απ’ το 1904 ως το 1908- ήταν μια απ’ τις μεγαλύτερες εποποιίες του νεώτερου Ελληνισμού κι η απαρχή για τους δυο απελευθερωτικούς πολέμους που ακολούθησαν και που σήμερα είναι γνωστοί σαν Βαλκανικοί πόλεμοι.

Με την εμφάνιση των εθνικιστών Νεότουρκων σύντροφοι οι λαοί της Βαλκανικής κινδύνεψαν άμεσα να εκτουρκιστούν…..Η Ελλάδα, η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Βουλγαρία –κράτη χριστιανικά- συμμάχησαν ενάντια στη Τουρκία και της κήρυξαν τον πόλεμο…..Στις 4 Οκτωβρίου του 1912 ξέσπασε ο πρώτος Βαλκανικός πόλεμος…..Ο Ελληνικός στρατός οργανωμένος σωστά και με αρχηγό το διάδοχο Κωνσταντίνο κινήθηκε προς τη Μακεδονία και την Ήπειρο…..Οι Τούρκοι νικήθηκαν στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά και στις 26 Οκτωβρίου ο ελληνικός στρατός μπήκε στη Θεσσαλονίκη.

Αμέσως μετά ο στρατός πορεύθηκε προς την Ήπειρο, ελευθέρωσε τα Γιάννενα και προχώρησε προς τη Βόρεια Ήπειρο….. Παράλληλα ο Ελληνικός στόλος με αρχηγό τον Κουντουριώτη κυριάρχησε στο Αιγαίο, εμπόδισε τη μεταφορά στρατευμάτων από τη Μικρά Ασία και απελευθέρωσε την Κρήτη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου……Στις 17 Μαΐου του 1913 σύντροφοι υπογράφτηκε η συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία έληξε ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος ανάμεσα στους συμμάχους και στους Τούρκους.

Η λήξη του πολέμου όμως δεν έφερε και την ειρήνη, γιατί απλούστατα η Βουλγαρία δεν ικανοποιήθηκε με τα εδάφη που κέρδισε, απαίτησε έντονα τη Θεσσαλονίκη, «τη Θεσσαλονίκη ή πόλεμο» φώναζε, ήρθε σε σύγκρουση με τους Έλληνες και τους Σέρβους…..κι ο δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος ξεκίνησε.

Οι Βούλγαροι τελικά νικήθηκαν και με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου τον Ιούλιο του 1913, αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν πολλά εδάφη στους νικητές.

Με τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων σύντροφοι, η πατρίδα μας διπλασιάστηκε…..Τα ελληνικά σύνορα έφτασαν μέχρι το Νέστο ποταμό και περιοχές αλύτρωτες όπως η Κρήτη, η Μακεδονία, η Ήπειρος, και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ελευθερώθηκαν.

Ο πρωταγωνιστής της εποποιίας των Βαλκανικών πολέμων
Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α' ο Στρατηλάτης

Ο Κωνσταντίνος ο Α΄ σύντροφοι βασίλευσε σις περιόδους από το 1913 έως το 1917 κι από το 1920 ως το 1922…..Τ’ όνομά του -όνομα με μεγάλο συμβολισμό για τους Έλληνες που τότε ζούσαν για τη Μεγάλη Ιδέα ενός ενωμένου Ελληνικού Έθνους με πρωτεύουσα την Πόλη- συνδέθηκε με εξαιρετικά κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας κι ο ίδιος έζησε στιγμές δόξας και λαοφιλίας, αλλά και στιγμές διχασμού και απαξίωσης…..έζησε και πολέμησε στους Βαλκανικούς πολέμους, αντιπαρατέθηκε με τον Βενιζέλο, υπήρξε απ’ τους πρωταγωνιστές –όχι όμως τους αίτιους- του Εθνικού Διχασμού και τέλος ένοιωσε έντονα στο πετσί του τη Μικρασιατική καταστροφή που ουσιαστικά σήμανε και το τέλος της βασιλείας του.

Πρωτότοκος γιος του βασιλιά Γεωργίου του Α΄, γεννήθηκε στις 2 Αυγούστου του 1868 κι έλαβε το όνομα του παππού του, του Μεγάλου Δούκα Κωνσταντίνου της Ρωσίας…..Αμέσως μετά τη γέννησή του, ο Γεώργιος –ύστερα από έντονη διαμάχη στη Βουλή, καθώς το Σύνταγμα απαγόρευε την απονομή ή αναγνώριση τίτλων ευγενείας στους Έλληνες- του έδωσε τον τίτλο του «Δούκα της Σπάρτης»….. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από την οποία αποφοίτησε με το βαθμό του ανθυπολοχαγού του Πεζικού και το 1886 αναχώρησε για το Βερολίνο, όπου φοίτησε στη στρατιωτική σχολή της Ακαδημίας Πολέμου της Πρωσίας, εμπειρία που τον κατέστησε λάτρη της Γερμανικής εκπαίδευσης.

Υπήρξε ο απελευθερωτής της Θεσσαλονίκης απ’ τους Τούρκους στον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο το 1912, όντας αρχηγός των Ελληνικών στρατευμάτων στις νικηφόρες και πολύνεκρες μάχες του Σαραντάπορου και των Γιαννιτσών στις 1 Νοεμβρίου 1912…..απελευθέρωσε την Ήπειρο και ανήλθε στον θρόνο ύστερα απ’ τη δολοφονία του πατέρα του στις 18 Μαρτίου του 1913 στη Θεσσαλονίκη.....Σταν .Β΄ Βαλκανικό πόλεμο ήταν πάλι ο Αρχιστράτηγος που οδήγησε τον Στρατό σε νέες νίκες αυτή τη φορά εναντίον των Βουλγάρων.....Νίκες που τον έκαναν εξαιρετικά δημοφιλή στο λαό, μεγάλη μερίδα του οποίου ήδη τον φώναζε «Κωνσταντίνο ΙΒ΄» και περίμενε απ' αυτόν και τον Βενιζέλο την πραγματοποίηση της «Μεγάλης Ιδέας».....μεγάλες εποχές σύντροφοι!!!

Κι όμως αυτός ο λαοφιλής ηγέτης, ο Στρατηλάτης, λίγο αργότερα, -στα χρόνια του Α΄ΠΠ που ακολούθησε- κατηγορήθηκε έντονα κι άδικα –κυρίως απ’ την προπαγάνδα των Αγγλογάλλων- σαν γερμανόφιλος ενώ ο ίδιος επιδίωξε ουδετερότητα…..αρρώστησε και τελικά –μέσα σε κλίμα σφοδρής αναταραχής και ναυτικού αποκλεισμού της πατρίδας απ’ τους συμμάχους της Αντάντ- στις 1 Δεκεμβρίου του 1916 αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το θρόνο…..επανήλθε θριαμβευτικά στο θρόνο μετά από δημοψήφισμα στις 5 Δεκεμβρίου του 1920 –μετά το θάνατο του γιού του και βασιλιά Αλέξανδρου του Α’- τη στιγμή που ο κουρασμένος Ελληνικός στρατός ξεκινούσε για την Άγκυρα κι ο Βενιζέλος τη κοπανούσε με τιμές…..Δυστυχώς αποφάσισε τη συνέχιση του πολέμου με την Τουρκία κι ανέλαβε και την Αρχιστρατηγία του στρατού της Μικράς Ασίας…..ακολούθησαν τα τραγικά γεγονότα που κορυφώθηκαν με τη λεηλασία της Σμύρνης και την προσφυγιά που οδήγησαν στην παραίτηση του.....Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου του 1923 σ’ ένα ξενοδοχείο στο Παλέρμο της Σικελίας.

Το κατόρθωμα!!!

Ο τορπιλισμός του Τουρκικού θωρηκτού-ναυαρχίδας «Φετχί Μπουλέντ»

απ’ τον υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1912

στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης,

Ο υποπλοίαρχος Νικόλαος Βότσης σύντροφοι!!!

Ίσως ο τελευταίος Έλληνας μπουρλοτιέρης!!!

Πέθανε απλά και σεμνά όπως άλλωστε έζησε τον Σεπτέμβριο του 1931…..Ανιψιός και δισέγγονος των Κουντουριώτηδων, γεννήθηκε στην Ύδρα το 1877 και στα χρόνια των Βαλκανικών πολέμων πέτυχε το ακατόρθωτο…..Βύθισε μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης την τουρκική ναυαρχίδα «Φετίχ Μπουλέντ», εμψυχώνοντας τις ελληνικές δυνάμεις και στέλνοντας το σύνθημα απελευθέρωσης της.

Κι αξίζει νομίζω το κόπο να δούμε το παρασκήνιο της ενέργειάς του.
Γιατί είναι γεγονός το ότι αποκλειστικά με δική του πρωτοβουλία απευθύνθηκε στην ηγεσία του στρατού και ζήτησε να του επιτραπεί να «χωθεί» σένα απ’ τα τρία Θεσσαλονικιώτικα λιμάνια που αγκυροβολούσαν Τουρκικά θωρηκτά, ώστε από τη μια να πλήξει την αξιοπιστία και το αξιόμαχο των Τούρκων κι απ’ την άλλη να εμψυχώσει τις Ελληνικές δυνάμεις ενόψει των μεγάλων αναμετρήσεων.....Στο τηλεγράφημα που απέστειλε έγραφε πως «εις περίπτωσιν αποτυχίας το ναυτικόν δεν θα ζημιωθή πολύ. Εις περίπτωσιν όμως επιτυχίας η επί του ηθικού των Τούρκων επίδρασις θα είναι μεγάλη!»

Και χωρίς να περιμένει απάντηση σχεδίασε την επιχείρηση και με την πρώτη ευκαιρία γλίστρησε με το «Τορπιλοβόλο 11» και το πλήρωμα του στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ξεπερνώντας τη ναρκοθετημένη περιοχή…..Και βύθισε αύτανδρη την Τουρκική ναυαρχίδα…..Και το σύνθημα της επερχόμενης νίκης δόθηκε…..Και οι πανηγυρισμοί υπήρξαν ξέφρενοι…..Και το κυριότερο, οι εντυπώσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τις μεγάλες στιγμές που ακολούθησαν.

Ο Βότσης σύντροφοι αργότερα κυβέρνησε τα θωρηκτά «Κιλκίς» και «Λήμνος», διετέλεσε Ύπατος Αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη (1921-22) κι αποστρατεύτηκε ύστερα από αίτησή του το 1922.

Τουρκικά και Βουλγαρικά κειμήλια των Βαλκανικών πολέμων

Οι ηγέτες της χώρας σε στιγμές ανάτασης και δόξας

Ο διχασμός είναι ακόμη μακριά

Ελληνικά κειμήλια απ’ τους Βαλκανικούς πολέμους

Στολή Εύζωνα & αξιωματικού του Ιππικού

Ελληνικά & Σερβικά μετάλλια των Βαλκανικών πολέμων

Αυστριακό πολυβόλο Schvarzlose Μ1907/12 6,5 χιλ.

Ο βασιλιάς Αλέξανδρος ο Α’ της Ελλάδας

Ίσως ο πιο συμπαθής Έλληνας μονάρχης

Ο Αλέξανδρος, δευτερότοκος γιος του βασιλιά Κωνσταντίνου του Α΄ γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893 και πέθανε στις 25 Οκτωβρίου 1920…..Αποφοίτησε από τη ΣΣΕ με μέτρια βαθμολογία και πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους σαν αξιωματικός του πυροβολικού και διαγγελέας του πατέρα του, που ήταν αρχιστράτηγος του Ελληνικού στρατού.

Η επιμονή του βασιλιά Κωνσταντίνου στην ουδετερότητα της Ελλάδας στη διάρκεια του Α’ ΠΠ και τα γεγονότα του Εθνικού διχασμού που ακολούθησαν «ανάγκασαν τους «συμμάχους» ν’ απαιτήσουν την απομάκρυνση απ’ το θρόνο τόσο του ιδίου, όσο και του διαδόχου του Γεώργιου…..Έτσι ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο θρόνο στις 30 Μαΐου του 1917 –με έντονο πολιτικό παρασκήνιο είναι η αλήθεια μιας κι ο Βενιζέλος είχε εκφράσει αρχικά την προτίμηση του στο νεότερο γιο του Κωνσταντίνου, τον ανήλικο τότε Παύλο με παράλληλο ορισμό Αντιβασιλέα. Όμως οι «σύμμαχοι» επέτρεψαν στον Κωνσταντίνο να επιλέξει ο ίδιος το διάδοχό του- κι ορκίστηκε με την πεποίθηση ότι εκτελούσε χρέη τοποτηρητή του θρόνου, κι ότι η προσωρινή ηγεμονία του θα έληγε με τη λήξη του Α΄ ΠΠ και την επιστροφή του πατέρα του, αφού ο Κωνσταντίνος δεν υπέβαλε παραίτησή όταν αποχώρησε απ’ την Ελλάδα.

Και είναι γεγονός σύντροφοι ότι η σύντομη βασιλεία του υπήρξε υποδειγματική…..κινήθηκε μέσα στα συνταγματικά πλαίσια των καθηκόντων του….. απέφυγε ν’ αναμιχθεί στα πολιτικά πράγματα παρά την πίεση του εξόριστου στην Ελβετία Κωνσταντίνου…..στήριξε όλες τις κοινοβουλευτικές αποφάσεις και τις επιλογές του Βενιζέλου περιορίζοντας όσο μπορούσε αφενός τη ζημία που επέφερε στα Εθνικά συμφέροντα ο διχασμός, αλλά και αφετέρου τον ουσιαστικό κίνδυνο που διέτρεχε ο βασιλικός θεσμός….. και είναι αλήθεια το ότι η ηπιότητα και η διαλλακτικότητα του χαρακτήρα του συνέβαλαν με την πάροδο του χρόνου στη συμφιλίωση του με τον πρωθυπουργό και πρωτεργάτη του διχασμού, παρά το συναισθηματικό βάρος που σίγουρα ένοιωθε απ’ την εκδίωξη του πατέρα του…..Ήταν αρκετά δημοφιλής στο στρατό κυρίως γιατί στα χρόνια του ξεκίνησε η Μικρασιατική εκστρατεία…..Όλα αυτά μαζί, αλλά και το γεγονός ότι υπήρξε ο μοναδικός βασιλιάς που παντρεύτηκε Ελληνίδα τον κατέταξαν σαν τον συμπαθέστερο βασιλιά, στη μνήμη του λαού, από όλους τους βασιλιάδες της σύγχρονης Ελλάδας.

Πέθανε ξαφνικά, στις 12 Οκτωβρίου του 1920 από σηψαιμία και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες….. Ο θάνατος του τελικά αποδόθηκε σε δάγκωμα από έναν πίθηκο…..και τέλος προς τιμήν του, η πόλη Δεδέαγατς της Θράκης, μετονομάστηκε το 1919 σε Αλεξανδρούπολη.