Το πρώτο ερώτημα που μου ήρθε στο μυαλό ανάβοντας τσιγαράκι έξω απ’ το σινεμά ήταν : Πώς κάποιος καταλήγει ολομόναχος στη ζωή? Ο ίδιος αναρωτιέται άραγε πως κατέληξε μόνος με κανέναν δίπλα του?
Ήμουν όμως πολύ κουρασμένος…τάπαμε αυτά…σπίτι λοιπόν ύπνος και… αύριο τα σπουδαία.
Την άλλη μέρα έψαξα μανιωδώς στο διαδίκτυο και χρηστικά βρήκα τα εξής:
Η ταινία βραβεύτηκε με το oscar ξενόγλωσσης ταινίας το 2010 εκπροσωπώντας την Αργεντινή και έμεινε στο Νο1 του Box Office στην Αργεντινή για τρεις μήνες. Την ταινία είδαν περισσότεροι από δύο εκατομμύρια θεατές και τα συνολικά έσοδά της που ξεπέρασαν τα οκτώ εκατομμύρια δολάρια, την φέρνουν στην πρώτη θέση στη λίστα των πιο εμπορικών ταινιών στην ιστορία της Αργεντινής. Στην απονομή των βραβείων Premio Sur της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Αργεντινής θριάμβευσε κερδίζοντας συνολικά σε 13 κατηγορίες. Στην Ισπανία η ταινία κέρδισε 2 Βραβεία Γκόγια και γνώρισε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία κόβοντας πάνω από ένα εκατομμύριο εισιτήρια.
ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ
Τον Ιούνιο του 1974 ο ομοσπονδιακός πράκτορας Μπενχαμίν Εσποζίτο έχει αναλάβει τη διερεύνηση ενός εγκλήματος, της βάναυσης δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας στο Μπουένος Άιρες. Αν και η υπόθεση δεν διαλευκάνθηκε ποτέ, 25 χρόνια μετά συνεχίζει να στοιχειώνει τον Εσποζίτο, ο οποίος έχει πια αφήσει το αστυνομικό σώμα για να γίνει συγγραφέας, και σκοπεύει αυτή η υπόθεση να είναι το πρώτο του βιβλίο. Με τη βοήθεια της πρώην συναδέλφου του, μιας δικαστικού που προέρχεται από τζάκι και εξακολουθεί να εργάζεται, αισθάνεται πως δεν θα δικαιωθεί ως άνθρωπος αν δεν ρίξει φως σε μια ιστορία που είναι άμεσα συνυφασμένη με το συναίσθημα που τον δένει μαζί της, μια κρυφή υπόσχεση που έδωσε στον χήρο της δολοφονημένης γυναίκας, αλλά και με την ταραχώδη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή, με τη χώρα στα πρόθυρα της δικτατορίας.
ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Χουάν Χοσέ Καμπανέλα, υποψήφιος για Όσκαρ το 2001 για την δραματική κομεντί «Ο γιός της νύφης», και γνωστός από τις παγκοσμίου φήμης τηλεοπτικές σειρές «Νόμος και τάξη» και «Ιατρικές υποθέσεις» τις οποίες προσωπικά παρακολουθώ μανιωδώς στο STAR. Οι κακές γλώσσες του διαδικτύου λένε πως η συγκεκριμένη σχέση του με την αμερικανική βιομηχανία παραγωγής δημοφιλών τηλεοπτικών σειρών του χάρισε και το βραβείο της Ακαδημίας αφήνοντας πίσω ταινίες όπως την «Λευκή Κορδέλα» του Μίκαελ Χάνεκε και τον «Προφήτη» του Ζακ Οντιάρ που μέχρι και την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, φάνταζαν ως φαβορί.
Τι σημασία όμως έχουν οι γλώσσες?
Ο άνθρωπος γύρισε μια ταινία μεγαλειώδη.
Μια ταινία που σου ξαναγεννά την πίστη στην αγάπη και την αφοσίωση μεταξύ των ανθρώπων σε όλες τις σχέσεις, είτε ερωτικές, είτε φιλικές. Μεγαλειωδώς όμως δεν πρόκειται απλά για μια ακόμα γλυκανάλατη ταινία αγάπης, αλλά και για ένα δυνατό θρίλερ όπου η σεναριακή ανατροπή στο τέλος λειτούργησε-τουλάχιστον σε μένα- σαν κάθαρση στην ψυχή μου, μου δημιούργησε ερωτήματα ζωής, αλλά και με γέμισε ικανοποίηση το φινάλε της.
ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Ο Πάμπλο Σαντοβάλ (Γκιγέρμο Φρανκέλα) δουλεύει στην Εισαγγελία. Είναι ο καλύτερος φίλος του Εσπόζιτο και το δεξί του χέρι. Ο Σαντοβάλ είναι άνθρωπος των άκρων: ικανός για εκλάμψεις ιδιοφυΐας αλλά και για "καταδύσεις" στο αλκοόλ και την απόγνωση όπου τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Αυτός και ο Εσπόζιτο συνδέονται με ατσαλένια φιλία. Επίσης συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον: ο Εσπόζιτο είναι ο αυστηρός και ευσυνείδητος επαγγελματίας ενώ ο Σνατοβάλ είναι απίστευτα εφευρετικός. Όπου ο Εσπόζιτο είναι διστακτικός, ο Σαντοβάλ είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση. Και οι δύο είναι εξαιρετικά πιστοί και έχουν μια βαθιά αίσθηση του δίκαιου, του σωστού και του λάθους, μια διάκριση στην οποία και οι δύο δίνουν μεγάλη σημασία.
Η Ιρένε Μενέντεζ Χέιστινγκς (Σολεδάδ Βιλαμίλ) είναι, στην αρχή της ιστορίας, ένα τυπικό καλομαθημένο "κοριτσάκι καλής οικογένειας" που ο πατέρας της μεσολάβησε να γίνει γενική εισαγγελέας. Η καθημερινή επαφή της με τον Εσπόζιτο και τον Σαντοβάλ, καθώς οι τρεις τους προσπαθούν να ξεδιαλύνουν έναν φρικτό φόνο, θα της επιτρέψει να αποκτήσει εμπειρία, δύναμη και αποφασιστικότητα. Αλλά αυτό, όπως και όλα τα ουσιαστικά μαθήματα ζωής, την οδήγησαν να αμφισβητήσει μερικές από τις πιο βαθιά ριζωμένα πιστεύω της: να χάσει την αίσθηση της ασφάλειας, την πεποίθησή της ότι το δικαστικό σύστημα είναι αποτελεσματικό και αξιόπιστο, και τη βεβαιότητα ότι το κακό τιμωρείται πάντα.Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η Ιρένε είναι πια μια γυναίκα μέσης ηλικίας που επιβλέπει το δικαστήριό της με πυγμή. Χωρίς να το καταλάβει βρίσκεται για άλλη μια φορά μπλεγμένη σε έναν ιστό εγκλήματος, αμφιβολιών και επώδυνων ανακαλύψεων, όπως αυτές που σκόρπισαν σαν ανεμοστρόβιλος τη ζωή της όταν ήταν νέα. Για άλλη μια φορά έρχεται αντιμέτωπη με την αλήθεια και, πάνω απ' όλα, με τις συνέπειές της. Πρέπει να αποφασίσει εάν είναι καλύτερο να ανοίξει τα μάτια της ή να τα κρατήσει κλειστά.
Ο Ρικάρντο Μοράλες (Πάμπλο Ράγκο) θεωρεί τον εαυτό του έναν αρκετά συνηθισμένο άνθρωπο με μια προβλέψιμη δουλειά σε μια τράπεζα. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι πραγματικά εξαιρετικό στη ζωή του: είναι παντρεμένος με τη Λιλιάνα, την όμορφη, αξιαγάπητη νεαρή γυναίκα που άλλαξε τη ζωή του. Ο Μοράλες αισθάνεται ευτυχισμένος κάθε πρωί και μόνο που βλέπει την Λιλιάνα να ετοιμάζει πρωινό, να κάνουν σχέδια για το μέλλον και να συζητούν πως θα βελτιώσουν τη ζωή τους. Όμως ένα ανεξήγητο και σκοτεινό έγκλημα θα τον χωρίσει βίαια για πάντα από τη γυναίκα που δίνει νόημα στη ζωή του.
Το έργο είναι γυρισμένο σε 2 χρόνους κάτι που-κατά τη γνώμη μου- ενισχύει την δυναμικότητα της ιστορίας. Ίσως αν κυλούσε κανονικά να μην ήταν τόσο δυνατό. Μια ιστορία αγάπης που τελείωσε απότομα αλλά δεν ξεχάστηκε, και μια ιστορία αγάπης που δεν τελείωσε ποτέ. Όλα αυτά με φόντο το αίμα και το κυνήγι του δολοφόνου που στέρησε την αγάπη από έναν άνδρα σκοτώνοντας τη γυναίκα του. Η μη εγκατάλειψη της υπόθεσης φέρνει πιο κοντά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, έναν ερευνητή και μια κόρη εισαγγελέα.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
Και πάλι λοιπόν επανέρχομαι στο ερώτημα
Πώς κάποιος καταλήγει ολομόναχος στη ζωή?
Ο ίδιος αναρωτιέται άραγε πως κατέληξε μόνος χωρίς κανέναν δίπλα του?
Το παρελθόν!! Μπορεί κάποιος να το αρνηθεί, να το ξεχάσει, να το αγνοήσει για κάποιο διάστημα, αλλά πάντα επιστρέφει.Και είναι αδυσώπητο, ειδικά αν έχεις εκκρεμότητες μαζί του.
Η μνήμη προσωπικά με συναρπάζει. Ο τρόπος που πήρα ή δεν πήρα αποφάσεις στο παρελθόν έχει τελικά αντίκτυπο στη ζωή μου σήμερα και θα με ακολουθεί μέχρι να τον τακτοποιήσω.Και το τρόπο, αλλά και το παρελθόν.
Δεν θεωρώ την ταινία θρίλερ αστυνομικό. Έχει απλά το «περιτύλιγμα» ενός αστυνομικού θρίλερ. Τα θέματα που θίγει είναι πολύ πιο σημαντικά και πολύ πιο βαθιά. Η ουσία στην ταινία, είναι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που διαρκεί χρόνια και η απογοήτευση και το κενό που αισθάνονται οι βασικοί χαρακτήρες. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω τη σκηνή στον σιδηροδρομικό σταθμό, με δεκάδες ανθρώπους ανάμεσά στους ήρωες, τότε που ξαφνικά είδα από κοντά το βλέμμα της Ιρένε καθαρά, τότε που αυθόρμητα ξέχασα ότι είμαι θεατής και άναρωτήθηκα ποια μυστικά κρύβουν αυτά τα μάτια .
Ίσως μυστικά για μια ιστορία σαν αυτή: μια ιστορία για ένα φόνο όμως ακόμα περισσότερο μια ιστορία αγάπης στην πιο αγνή της μορφή. Μια αγάπη που τελείωσε πριν ακόμη ξεκινήσει και που ευτυχώς δεν είχε το χρόνο να ξεθωριάσει και να τελειώσει.
Με αφορμή την απόφασή του να γράψει ένα βιβλίο για το φόνο, ο Εσποζίτο «βουτά» κυριολεκτικά στο παρελθόν σε μια απόπειρα να καταλάβει τι πήγε στραβά με την υπόθεση αλλά και τη ζωή του.
Εκεί έγκειται ίσως και -κατά την ταπεινή μου γνώμη-η μεγάλη αξία της ταινίας. Το έγκλημα που δεν μπορεί να ξεχάσει ο Εσποζίτο του θυμίζει πράγματα από τον εαυτό του. Έναν ανολοκλήρωτο έρωτα, μια ζωή που του επιβλήθηκε, έναν εαυτό που μοιάζει ποτέ να μην ήταν δικός του.
Το ποιος έκανε το φόνο προσωπικά με απασχόλησε ελάχιστα. Μεγαλύτερη σημασία είχαν τα «γύρω γύρω» της ταινίας τα οποία συνθέτουν ένα παζλ από στιγμές, βλέμματα, χαμένες ευκαιρίες και επώδυνα κομμάτια. Υποθέσεις που ποτέ δεν έτυχαν σωστής διαχείρισης και γι'αυτό ποτέ δεν «έκλεισαν». Και πιθανώς δεν κλείνουν ούτε μετά το τέλος της ταινίας,-μόνο μια πόρτα κλείνει αλλά μου γλυκαίνει τη ψυχή- ούτε μετά τις όσες αποκαλύψεις.
Τρέξτε να τη δείτε.Ειδικά τώρα το καοκαίρι σε θερινό με μπυρίτσα και τσιγαράκι θα περάσετε δύο ώρες ζάχαρη.Θα δείτε μια ταινία απλή. Τα απλά, όμως,πιστέψτε με, είναι και τα καλύτερα.Θα απολαύσετε ένα σενάριο εξαιρετικό,θα τρελλαθείτε με τις ερμηνείες όλων των ηθοποιών και θα διαπιστώσετε μια εξαιρετική καταγραφή της Αργεντινής της δεκαετίας του 1970.
Αυτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου