Αγαπημένοι μου σύντροφοι, καλημέρα!!! 

1. Συμπληρώθηκαν κιόλας  εκατό χρόνια απ’ τη λήξη ίσως των πιο ένδοξων πολέμων της ιστορίας μας -των Βαλκανικών πολέμων-  χάρη στους οποίους  η πατρίδα μας –σε διάστημα λιγότερο των δέκα μηνών (Οκτώβριος 2012-Ιούλιος 2013)- διπλασιάστηκε και απέκτησε φήμη ισχυρής περιφερειακής δύναμης.

2. Είναι γεγονός ότι κάποτε οι Βαλκανικοί πόλεμοι ήταν στα στόματα όλων, και πώς να μην ήταν άλλωστε, αφού δεν υπήρχε Ελληνική οικογένεια που να μη θρηνούσε νεκρό ή τουλάχιστο να μη διέθετε τραυματία από αυτόν τον πόλεμο. Πιστέψτε με, δεν υπήρχε χωριό όπου στο ηρώο του να μην υπήρχε γραμμένη τουλάχιστον μια δεκάδα νεκρών που πέσαν –ηρωικά ή ανώνυμα δεν έχει σημασία- στα πεδία των μαχών ή στο ναυτικό αγώνα.

3. Όμως παρόλα αυτά έχουν περάσει εκατό χρόνια από τότε. Οι βροντές των όπλων, οι ιαχές της μάχης –στους Βαλκανικούς πολέμους πρωτακούστηκε το «αέρα!!!»- , οι διαταγές του Αρχιστράτηγου, τα προστάγματα των διοικητών,  οι φωνές των πολεμιστών που μάχονταν σώμα με σώμα, οι κραυγές πόνου και αγωνίας αυτών που σκότωναν και σκωτονόντουσαν, όλα αυτά έχουν χαθεί. Ακόμα και τα ονόματα των νεκρών στα ηρώα ξεθώριασαν πάνω στο μάρμαρο, όπως ξεθώριασαν και στη μνήμη των σημερινών συμπατριωτών μας που είναι δυστυχώς αιχμάλωτοι ενός δύσκολου μα και φθηνού παρόντος.

Ο στόχος μου λοιπόν είναι ξεκάθαρος!!! Θα προσπαθήσω με μια σειρά από δημοσιεύσεις να ξαναζωντανέψω αυτή τη  μνήμη. Το θεωρώ –τώρα που σιγά-σιγά τελειώνουν κι οι υποτονικοί εορτασμοί για το γεγονός- ιστορικό μου χρέος. Είναι πολύ λυπηρό αγαπημένοι μου σύντροφοι ο πιο ένδοξος και κερδοφόρος Ελληνικός πόλεμος να παραμένει ένας άγνωστος πόλεμος στ’ όνομα σκοπιμοτήτων ή χρονικής απόστασης από συνθήκες, συμφέροντα και γεγονότα που κάποτε χώρισαν τους λαούς των Βαλκανίων.

Είναι ακόμη γεγονός ότι οι Βαλκανικοί πόλεμοι έχουν μελετηθεί πολύ και από πολλούς. Μη ξεχνάτε σύντροφοι μου, οι πόλεμοι αυτοί συνέβαλαν αποφασιστικά στην παγίωση του σημερινού status quo στα Βαλκάνια[1], ανέδειξαν συμμαχίες, επιτάχυναν πολιτικές εξελίξεις, ξεκίνησαν τον Ελληνικό διχασμό, οριοθέτησαν με βίαιο τρόπο τα σύνορα των κρατών, διαφοροποίησαν τον γεωγραφικό, πληθυσμιακό, οικονομικό και εκλογικό χάρτη των κρατών, δημιούργησαν έδαφος για τη δράση πρακτόρων με κορύφωση τη δολοφονία του Έλληνα Βασιλιά στη Θεσσαλονίκη[2], άφησαν ανοιχτούς λογαριασμούς που ξεχρεώθηκαν στους δύο Μεγάλους πολέμους που ακολούθησαν και οι χώρες που συμμετείχαν σ’ αυτούς πλήρωσαν βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές, τόσο πολεμιστών όσο και αμάχων[3].

Κοντολογίς αγαπημένοι μου σύντροφοι οι Βαλκανικοί πόλεμοι ήταν μια μεγάλη περιπέτεια. Πολιτική, διπλωματική, κοινωνική, αλλά κυρίως στρατιωτική. Κι επειδή τα πολεμικά γεγονότα τις περισσότερες φορές υποτιμώνται, έχω να δηλώσω τούτο!!! Οι Βαλκανικοί πόλεμοι είναι κυρίως…..πόλεμοι και τα πολεμικά τους γεγονότα πρέπει να κατέχουν θέση πρωταρχική στην Εθνική μας μνήμη. Κι επειδή δυστυχώς τα γεγονότα αυτής της δεκάμηνης εποποιίας τείνουν να εξαφανιστούν απ’ τη μνήμη των σημερινών Ελλήνων, σ’ αυτά θα επιμείνω, γιατί σ’ αυτά ενωμένος ο Ελληνικός λαός σαν στρατιωτική δύναμη είχε   πρωταγωνιστική παρουσία.

Ο Ελληνικός στρατός με αποκατεστημένο «όνομα» απ’ την αξιομνημόνευτη δράση των αξιωματικών στον Μακεδονικό αγώνα[4] ζητούσε επιτακτικά να κλείσει τους λογαριασμούς του με το «ατυχές» 1897. Και μπήκε στον πόλεμο –με σκοπό την ανακατάληψη κατακτημένων Ελληνικών εδαφών- μέλος μιας Βαλκανικής συμμαχίας εξαιρετικά ρευστής και ως προς τις συμφωνίες, αλλά κυρίως και ως προς την ουσία[5].

---

[1] Αυτό που εμείς οι Έλληνες αντιλαμβανόμαστε σαν «σημερινό» status quo στα Βαλκάνια ξεκίνησε με την Επανάσταση του ’21, πήρε μια αρχική μορφή με τους Βαλκανικούς πολέμους και ολοκληρώθηκε δυστυχώς το 1923 με τη συνθήκη της Λωζάννης. Και αυτή μας η αντίληψη είναι πολύ διαφορετική απ’ την αντίληψη των Σέρβων ας πούμε ή των Κροατών που είδαν τα κράτη τους να μεταβάλλονται τόσο στον Β’ ΠΠ  όσο και πολύ αργότερα στον εμφύλιο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.

[2]  Η δολοφονία του Γεώργιου απ’ τον Αλέξανδρο Σχοινά παραμένει στην ουσία ανεξιχνίαστη μιας κι οι ηθικοί της αυτουργοί δεν ξεκαθαρίστηκαν. Θυμηθείτε σύντροφοι, κοντά ένα χρόνο αργότερα ένα παρόμοιο σκηνικό, η δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου οδήγησε στην έναρξη του Α’ ΠΠ.

[3] Δείτε σχετικά την «Επίτομη ιστορία των Βαλκανικών πολέμων» ΓΕΣ/ΔΙΣ, Αθήνα 1987. Πολέμησαν πάνω από 130.000 νέοι Έλληνες, πληγώθηκαν 32.142, σκοτώθηκαν 8.413, ενώ έχασαν τη ζωή τους ή αρρώστησαν απ’ τις κακουχίες πάνω από 11.500 άνδρες, αξιωματικοί και οπλίτες.

[4] Δείτε σχετικά «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ Η αναχαίτιση του Βουλγαρικού μεγαλοϊδεατισμού» Σταύρος Καρκαλέτσης, ΓΝΩΜΩΝ εκδοτική, Αθήνα 2003.

[5] Μην ξεχνάτε σύντροφοι λίγα χρόνια (1904-1908) πριν Έλληνες αξιωματικοί πολεμούσαν λυσσαλέα Βούλγαρους κομιτατζήδες εδραιώνοντας μίσος μεταξύ τους, το οποίο λίγο αργότερα θα αποδεικνυόταν αγεφύρωτο. Γι’ αυτό και ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος –αυτός εναντίον των Βουλγάρων- υπήρξε βίαιος, ωμός κι εκδικητικός. Και ίσως ήταν η πρώτη –Ευρωπαϊκά- απόπειρα ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, φαινόμενο που από τότε και μετά εμφανίστηκε συχνότατα, φτάνοντας στα επίπεδα γενοκτονιών ολόκληρων λαών.