Από τα ταξίδια του ΜΠΑΓΑΣΑ.....Το πολεμικό μουσείο στον Ασκύφου Χανίων.....ένα έργο ζωής του συλλέκτη Γιώργου Χατζηδάκη, που σήμερα συνεχίζει επάξια ο γιος του Ανδρέας..... ένας χώρος που η ιστορική μνήμη διατηρείται ζωντανή.....ένας χώρος που σου δημιουργεί τη διάθεση ν' ασχοληθείς με την ιστορία!!!

Λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο σύντροφοι –κι ενώ παραθέριζα στην πανέμορφη «ΟΑΣΗ», στα Περιβόλια, στα Χανιά- πήρα το APRILIA και ξεκίνησα για τ’ οροπέδιο του Ασκύφου, γιατί διάβασα ότι στο ομώνυμο χωριουδάκι υπάρχει ένα μικρό ιδιωτικό πολεμικό μουσείο…..κι επειδή το ενδιαφέρον και η μανία μου για κάθε τι το ιστορικό -πολύ περισσότερο αν δεν είναι κι ευρέως γνωστό- είναι δεδομένη…..πήρα σβάρνα τ’ απότομα Σφακιανά βουνά, στο δρόμο για τα Σφακιά και το Φραγκοκάστελο που ακόμα στοιχειώνει απ’ τους Δροσουλίτες και τον οπλαρχηγό τους που πέθαναν για την ελευθερία του νησιού τους. 

Και σ’ όλη τη διαδρομή σύντροφοι –ακόμα κι όταν έπινα καφεδάκι στις πανέμορφες Βρύσες- αναρωτιόμουνα, άραγε τι πολεμικό μουσείο θα βρω και θα δω στη μέση του πουθενά, στ' οροπέδιο ανάμεσα στα περήφανα Σφακιανά βουνά;

Γιατί είναι γεγονός σύντροφοι, το ότι όλη αυτή η περιοχή που «περπατάω»  είναι από μόνη της ένα μουσείο…..ένα μουσείο απ' τα παλιά,  απ’  την εποχή του Δασκαλογιάννη κι ίσως και παλιότερα, μιας κι οι Σφακιανοί θεωρούνται ίσως οι πιο πολεμοχαρείς Κρητικοί μαζί με τους Μυλοποταμίτες του Ρέθυμνου. 

Και είναι αλήθεια, ότι  όταν επιτέλους έφτασα στο μουσείο –κοντά πενήντα χιλιόμετρα απ’ τα Χανιά, κουρασμένος, οδηγώντας σένα δρόμο γεμάτο στροφές- κι είδα στη μόστρα του αυτό το κανόνι που «μύριζε» εγκατάλειψη,  αλλά και τα ευρήματα που παρουσιάζονται στις άκρες του μικρού ανηφορικού μονοπατιού που οδηγεί στο μουσείο- νόμισα πως θάβρισκα ένα μικρό –άντε  κι ίσως αναπαλαιωμένο- σπιτάκι με κάνα δυο πεταμένα Γερμανικά κράνη, λίγα πιστόλια, κάνα παγούρι και τέτοια.
Πόσο έξω έπεσα σύντροφοι!!!  

«ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ» !!!

Είναι απερίγραπτο το πόσο εντυπωσιάστηκα  αγαπημένοι μου σύντροφοι

όταν έμαθα ότι η ταμπελίτσα αυτή είχε γραφτεί  αρκετά χρόνια  πριν 

απ’ τον ιδρυτή του μουσείου Γιώργο Χατζηδάκη

Η αυλή κι ο περιβάλλων χώρος;.....γεμάτος πολεμικό υλικό!!!

Έλικες από αεροπλάνα, κομμάτια από ανεμοπλάνα, κάνες από Γερμανικούς κυνηγούς αρμάτων,  σφαίρες χιλιάδες, Αγγλικά και Γερμανικά κράνη, θήκες για χειροβομβίδες, πηλίκια, κομμάτια από ερπύστριες, μπιτόνια βενζίνης, νάρκες…..τι να πρωτοθυμηθείς!!!.....Σημασία έχει σύντροφοι, ότι στις αυλές του μουσείου –γιατί έχει τρεις- κόλλησα!!! 

Και τα πιο πολλά απ’ αυτά αποτελούν τα ευρήματα είναι οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής του ιδρυτή του μουσείου Γιώργου  Χατζηδάκη (Δεκέμβριος 1931-Δεκέμβριος 2007) που άρχισε να τα συλλέγει από μικρό παιδί, για να καταφέρει -όπως χαρακτηριστικά έλεγε- να διατηρήσει ζωντανή την ένδοξη μνήμη των προγόνων μας και να δώσει το έναυσμα στους νεότερους να ασχοληθούν με την ιστορία τους. 

Σήμερα, η συλλογή του μουσείου αριθμεί πάνω από δυο χιλιάδες αντικείμενα της περιόδου του Β’ ΠΠ στην Κρήτη και όχι μόνο, το σημαντικό όμως είναι ότι συνέχεια μεγαλώνει κι αυτό χάρη στην επίμονη προσπάθεια του γιου του ιδρυτή –και συνεχιστή της προσπάθειας- του μουσείου  Ανδρέα που –απ’ ότι τουλάχιστον μούπε- ελπίζει κάποια στιγμή να βρει ένα χώρο να τα στεγάσει και τελικά να δημιουργήσει ένα πολεμικό μουσείο αντάξιο της ιστορίας τους.

Ο κυρ’ Ανδρέας –ένας πρόσχαρος, πληθωρικός και γαλανομάτης μεσήλικας- με υποδέχθηκε με κεράσματα -τσικουδιά και παξιμαδάκια- στην είσοδο του μουσείου, που δεν είναι τίποτ’ άλλο απ’ το σπίτι του!!! 

Το μουσείο λοιπόν συνεχίζεται σένα απ’ τα δωμάτια του σπιτιού…..με εκθέματα  εντυπωσιακά, προσεγμένα και τακτοποιημένα!!!.....καραμπίνες, πιστόλια, παράσημα, λαϊκές ζωγραφιές, Γερμανικά, Ιταλικά, Αγγλικά κι Ελληνικά περιοδικά –με το πρώτο τεύχος απ’ το «ΣΥΝΘΗΜΑ» να κλέβει την παράσταση- αφίσες, στολές, σφαίρες αμέτρητες, κράνη, μπαλάσκες, ξιφολόγχες…..χάρμα οφθαλμών σύντροφοι!!!

  

Κι έκατσα ώρες, παρατηρώντας και θαυμάζοντας  αυτά τα άριστα διατηρημένα εκθέματα πάρα το ότι ο κυρ’ Ανδρέας δεν είναι και κάνας «ειδικός» -τι κάνει το μεράκι κι η αγάπη σύντροφοι!!!-, αλλά κι ακούγοντας τις φοβερές ιστορίες του για την προέλευση των εκθεμάτων, τη μάχη της Κρήτης και την κατοχή, το μουσείο και κυρίως τους πρωταγωνιστές της αυτής της ταραγμένης εποχής και τους βετεράνους πούχαν κι αυτοί επισκεφθεί –περίεργοι σαν κι εμένα- το μουσείο. 

Όμως ο κυρ’ Ανδρέας, -που παρεμπιπτόντως συνεχίζει μανιωδώς τον εμπλουτισμό της συλλογής του πατέρα του- μου μίλησε και για την κρατική αδιαφορία για το μουσείο του, τις απόπειρες να τον καπελώσουν, αλλά και την συγκινητική στήριξη –οικονομική και ηθική- από λίγους φίλους.

Μου ζήτησε κιόλας εκθέματα –αν έχω- για να τα εκθέσει στο μουσείο και να με μνημονεύσει κιόλας…..Α!!! όλα κι όλα σύντροφοι, στο μουσείο οι δωρητές μνημονεύονται και τα εκθέματα –τουλάχιστον πολλά απ’ αυτά- επεξηγούνται.....έστω και με τρόπο απλοϊκό!!! 

Εντύπωση αλλά και μαρτυρία γερή, αποτελεί και το βιβλίο επισκεπτών του μουσείου, στο οποίο -από την δεκαετία του εβδομήντα- έχουν υπογράψει εκατοντάδες επισκέπτες.  

Κι όση ώρα καθόμουν κι έβλεπα τα εκθέματα ακούγοντας τις ιστορίες του κυρ’ Ανδρέα «γύρισα» -χωρίς να το θέλω- πίσω στο χρόνο κι άρχισα πραγματικά να ζω την ιστορία…..Γιατί αυτή είναι η αξία του μικρού αυτού μουσείου σύντροφοι!!!.....Ζωντανεύει την ιστορία!!!  

Κι όταν επιτέλους αποφάσισα να φύγω –έπρεπε να δω και το Φραγκοκάστελο με την υπέροχη παραλία του- σκεφτόμουν τον Β’ ΠΠ…..τον μοναδικό πόλεμο  που νίκησαν «τρίτοι», τον μοναδικό πόλεμο στον οποίο οι «νικητές», έχασαν εξίσου με τους «χαμένους»…..Κι ένοιωσα ότι σ’ αυτόν εδώ το τόπο βρίσκεται πραγματικά ένα ζωντανό κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας.

Γεια χαρά σύντροφοι!!!, 

\

Κι αν τύχει να περάσετε απ’ τον Ασκύφου, ψάξτε να βρείτε το μουσείο!!!.....θα περάσετε καλά!!!.....θα μάθετε πολλά!!!…..και κυρίως θα ζήσετε την ιστορία, από πρώτο χέρι!!!