Ο ΜΠΑΓΑΣΑΚΟΣ

ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ σύντροφοι ή μια πρώτη απόπειρα επικοινωνίας










Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Από τα ιστορικά μνημεία της πατρίδας μας.....Το μνημείο των Ελλήνων πεσόντων στον πόλεμο της Κορέας που βρίσκεται στου Παπάγου.....και λίγα λόγια για τις εκδηλώσεις για την 62 επέτειο του Κορεατικού πολέμου.

Από το ενημερωτικό δελτίο του ΓΕΕΘΑ της 25ης Ιουνίου 2012.
62η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΟΡΕΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 
Ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, μετά από πρόσκληση του Πρέσβη της Δημοκρατίας της Κορέας κ. Tae Shin Jang και του προέδρου του Πανελληνίου Συνδέσμου Παλαιμάχων Πολεμιστών Κορέας, Υποστρατήγου εα Στυλιανού Δράκου, παρέστη την 25  Ιουνίου 2012 στις εκδηλώσεις για την 62η επέτειο του Κορεατικού Πολέμου, που πραγματοποιήθηκαν στο Ηρώο Ελλήνων Πεσόντων του Κορεατικού Πολέμου. 
Αυτό το μνημείο βρίσκεται στην πλατεία του αγίου Γεωργίου στον Παπάγο κι αυτό το μνημείο θα γνωρίσουμε.
Τι συνέβη στην Κορέα;.....με δυο λόγια αυτά σύντροφοι,
Στις 25 Ιουνίου του 1950 η νότιος Κορέα δέχτηκε επίθεση από τις δυνάμεις τις βόρειας Κορέας κι αργότερα απ’ τις δυνάμεις της Κίνας…..Αυτή η  επίθεση προκάλεσε την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών με την αποστολή διεθνούς δύναμης υπό Αμερικανική διοίκηση, που αφενός θ’ απέκρουε τις εχθρικές επιθέσεις κι αφετέρου θα διαφύλαττε και τελικά θα εξασφάλιζε την ανεξαρτησία της νότιας Κορέας.
Κι επειδή η πατρίδα είναι κράτος μέλος του ΟΗΕ, ανταποκρίθηκε αμέσως κι έστειλε το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος (ΕΚΣΕ) τον Νοέμβριο του 1950…..Αρχικά –και για το διάστημα από 8 Νοεμβρίου 1950 μέχρι και 22 Αυγούστου 1951- το ΕΚΣΕ αποτελούνταν απ’ τη Διοίκηση με το Επιτελείο της και το Τάγμα του ΕΚΣΕ, με συνολική δύναμη οκτακόσιους πενήντα έναν άνδρες  με εξήντα τρία οχήματα, που αυξήθηκε απ’ τις  23 Αυγούστου 1951 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1953 στους χίλιους εξήντα τρεις άνδρες και κατέληξε μετά την επίτευξη της εκεχειρίας απ’ τον Ιανουάριο του 1954 μέχρι και τον Μάιο του 1955 στους δύο χιλιάδες εκατόν εξήντα τρεις άνδρες.....Από κει και πέρα ξεκίνησε η μείωση κι η αποχώρηση του και τελικά απ’ τον Ιανουάριο του 1956 μέχρι τον Μάιο του 1958 παρέμεινε στην Κορέα ένα αντιπροσωπευτικό τμήμα που αποτελούνταν από έναν Αξιωματικό και εννέα Στρατιώτες. 
Αντίστοιχα, στις 13 Οκτωβρίου 1950 συγκροτήθηκε το 13ο Σμήνος Μεταφορών με 9 μεταγωγικά Αεροσκάφη C-47D Dakota/Skytrain, που στις 11 Νοεμβρίου απογειώθηκε για την Κορέα, προσγειώθηκε στις 1 Δεκεμβρίου στην αεροπορική βάση Itazuki στο Kyushu της Ιαπωνίας, διατέθηκε άμεσα στην 21η Μοίρα της 374 Πτέρυγας Μεταφορών κι άρχισε τις επιχειρήσεις…..Οι αποστολές που ανέλαβε – νυχθημερόν κι ανεξάρτητα από καιρικές συνθήκες- ήταν μεταφορές υλικών και εφοδίων σε προκεχωρημένες περιοχές του μετώπου, μεταφορές προσωπικού, τραυματιών, αιχμαλώτων και νεκρών, ρίψεις πυρομαχικών κι εφοδίων σε προκεχωρημένα ή εγκλωβισθέντα τμήματα και μεταφορά ταχυδρομείου, αποστολές νυκτερινής αναγνώρισης βαθιά στο εχθρικό έδαφος, πτήσεις πάνω από κατοικημένες περιοχές του εχθρού για εκφώνηση ανακοινώσεων προπαγάνδας και τέλος αποστολές νυκτερινής υποστήριξης μαχόμενων τμημάτων με φωτιστικά…..Επιχείρησε μέχρι το τέλος Μαρτίου του 1955 οπότε και διατάχθηκε η επάνοδος του  στην Ελλάδα που έφτασε στις 23 Μαΐου 1955. 
Το μνημείο σύντροφοι σχεδόν όλο το χρόνο, εκτός απ’ τις μέρες που «γιορτάζει», 
είναι ερμητικά κλειστό κι εγκαταλελειμένο!!!
Κρίμα!!!
Και μετά από κοντά εξήντα χρόνια σύντροφοι, μια καλή ερώτηση είναι, γιατί τελικά συμμετείχε η πατρίδα μας στον πόλεμο της Κορέας;…..Σε μια εποχή μάλιστα που η Ελλάδα μας βρισκόταν στη δυσκολότερη ίσως περίοδο της νεότερης ιστορίας της;…..Σκεφτείτε σύντροφοι, όταν η πατρίδα μας βγήκε «νικήτρια» απ’ τον Β’ ΠΠ  συνέχισε να πολεμάει, τώρα μέσα στα σύνορα της…..Έναν ύπουλο πόλεμο –ναι για το συμμοριτοπόλεμο μιλάω-που εκτός από αίμα, διώξεις, τρομοκρατία, και υλικές καταστροφές διέλυσε και τον κοινωνικό της ιστό…..Γιατί ο συμμοριτοπόλεμος μπορεί θεωρητικά να’ χε τελειώσει λίγους μήνες πριν -το 1949-, όμως ουσιαστικά κατέτρωγε τα σωθικά της χώρας…..Τότε μιας χώρας φάντασμα –ας μη κρυβόμαστε- που κυνηγούσε ανελέητα κομμουνιστές, χωρίς εξωτερική πολιτική, χωρίς οικονομία…..Το μόνο λοιπόν που θα μπορούσε η πατρίδα μας πλέον να προσφέρει στον ΟΗΕ, στο ΝΑΤΟ και στους «συμμάχους», ήταν αξιόμαχοι, εμπειροπόλεμοι και μπαρουτοκαπνισμένοι στρατιώτες…..Και τους προσέφερε…..
…..αφού σ’ όλη τη διάρκεια των επιχειρήσεων «έπεσαν» μαχόμενοι δεκαπέντε αξιωματικοί και εκατόν εξήντα οκτώ οπλίτες του Στρατού και δώδεκα στελέχη της πολεμικής μας Αεροπορίας…..οι τραυματίες ανήλθαν σε τριάντα τρεις αξιωματικούς και πεντακόσιους εβδομήντα επτά οπλίτες.
Ο Διοικητής του ΕΚΣΕ Ταγματάρχης Δ. Αρμπούζης
 –ο μετέπειτα πρώτος Α/ ΓΕΕΘΑ της μεταπολίτευσης- 
παραλαμβάνει την Ελληνική Σημαία του Σώματος απ’ τον βασιλιά Παύλο,
 λίγο πριν την αναχώρηση του για την Κορέα.
Πολεμικό Μουσείο Αθηνών από την «έκθεση του πολέμου της Κορέας»
Το ΕΚΣΕ για την πολεμική του δράση στην Κορέα τιμήθηκε με Εύφημο μνεία και Ευαρέσκεια απ’ τους Προέδρους των ΗΠΑ και της Δημοκρατίας της Κορέας…..Η Αμερικανική Κυβέρνηση απένειμε στην πολεμική Σημαία και στους άνδρες του ΕΚΣΕ έξι Πολεμικούς Σταυρούς, τριάντα δύο Ασημένιους, εκατόν δέκα Χάλκινους και δεκαεννέα Αεροπορικά Μετάλλια στους  άνδρες του 13ου Σμήνους Μεταφορών. 
«Στη Σεούλ –άκουσα τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ να δηλώνει, τον πρώτο Αρχηγό ΓΕΕΘΑ που τιμά με την παρουσία του αυτή την επέτειο-  υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στους Έλληνες που χάθηκαν υπέρ της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». 
Και πραγματικά αγαπημένοι μου σύντροφοι, η νότια Κορέα σε ένδειξη της ευγνωμοσύνης της ανήγειρε στην περίφημη κοιλάδα των Ηρώων, κοντά στη Σεούλ, μεγαλοπρεπέστατο μνημείο πεσόντων  για τους Έλληνες μαχητές, όπου σε πλάκα αναγράφεται, «Οι γενναίοι αυτοί στρατιώτες της Ελλάδος ενσάρκωσαν το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον. Τιμή και δόξα τοις πεσούσι πολεμισταίς».
Η μακέτα του μνημείου
Πολεμικό Μουσείο Αθηνών «έκθεση του πολέμου της Κορέας»
Το γεγονός είναι ότι μετά από τόσα χρόνια η θυσία των Ελλήνων στον πόλεμο της Κορέας όχι μόνο δεν ξεχάστηκε απ’ τη δημοκρατία της νότιας Κορέας, αλλ’ απεναντίας αποτελεί ένα γεγονός που κάθε επίσημη κορεατική αντιπροσωπεία θυμίζει στην ελληνική πλευρά, σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και σήμερα, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι αυτή υπήρξε η βάση για την οικοδόμηση των άριστων πολιτικών και εμπορικών σχέσεων που έχουν από  τότε οι δύο πλευρές. 

Οι πεσόντες πολεμιστές του πολέμου της Κορέας
Κι αν αναρωτιέστε σύντροφοι, τι κατάφερε τελικά ο πόλεμος της Κορέας;…..απλά, η έναρξη του σηματοδότησε το ουσιαστικό τέλος των συμμαχιών του Β’ ΠΠ και την έναρξη του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου…..Νέες συμμαχίες κι άλλοι συσχετισμοί δυνάμεων ξεπρόβαλαν πλέον στο προσκήνιο. 
Όμως αυτά είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτά τα λίγα λοιπόν, για το πανέμορφο αυτό μνημείο του πολέμου της Κορέας.....Θα σας χαιρετήσω κι εγώ με μερικές ακόμα φωτογραφίες για τον οπλισμό της εποχής που με λίγα λόγια ιστορήσαμε.




Οπλισμός και μακέτες όπλων της εποχής
Πολεμικό Μουσείο Αθηνών «έκθεση του πολέμου της Κορέας»

Αν βρεθείτε στου Παπάγου, ρίξτε μια ματιά και στο μνημείο!!!
Γεια χαρά!!!

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

ΙV Μεραρχία Πεζικού "ΠΕΛΟΠΟΝΝΉΣΟΥ".....100 χρόνια Ιστορίας, προσφοράς και δράσης


Φέτος το Γενάρη η IV Μεραρχία Πεζικού «Πελοποννήσου» συμπλήρωσε τα 100 της χρόνια -χρόνια σημαντικής παρουσίας στους στρατιωτικούς αγώνες του Έθνους, αλλά και στην ειρηνική ζωή του τόπου- και τα γιόρτασε με λαμπρότητα στην Τρίπολη, στο στρατόπεδο «Κολοκοτρώνη», την έδρα του 11ου ΣΠΖ « ΑΡΓΥΡΌΚΑΣΤΡΟ». 
Οι εκδηλώσεις τιμής και αναγνώρισης της προσφοράς της Μεραρχίας ακολούθησαν πιστά το τυπικό τελετουργικό που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ξεκίνησαν με επιμνημόσυνη δέηση, ακολούθησε  χαιρετισμός και ανάγνωση της ημερήσιας διαταγής απ’ τον διοικητή της Μεραρχίας Σχη Μάνθο Μπελέκο και τον εκπρόσωπο του ΓΕΣ Υπτγο Στυλιανόπουλο και καταθέσεις στεφάνων.....Στη συνέχεια  ακούστηκε το σύντομο ιστορικό της Μεραρχίας, ακολούθησε παρέλαση τμημάτων, παρουσιάστηκε μια αξιόλογη έκθεση ιστορικών κειμηλίων και  προβολή βίντεο. 
Παρόντες στις εκδηλώσεις ήσαν,  εκπρόσωποι των λοιπών στρατιωτικών αστυνομικών και πυροσβεστικών αρχών, της περιφέρειας Πελοποννήσου,  του δήμου της Τρίπολης και πολύς κόσμος.  

Ευκαιρία λοιπόν αγαπημένοι μου σύντροφοι να γράψουμε κι εμείς λίγα λόγια για την ιστορία, την προσφορά και τη δράση της Μεραρχίας, μιας Μεραρχίας που συνέχεια τα τελευταία χρόνια –στα πλαίσια των συνεχών αναδιοργανώσεων του στρατού μας- «παροπλίζεται», αλλά τελικά –κυριολεκτικά στο παραπέντε- τη γλυτώνει και συνεχίζει τη λειτουργία της.
Στην Τρίπολη του Κολοκοτρώνη λοιπόν, στο στρατόπεδο «ΠΛΑΠΟΥΤΑ» έχει την έδρα της η ΙV Μεραρχία Πεζικού «Πελοποννήσου».
Η ιστορία της ξεκινά στις 7 Ιανουαρίου 1912, ημερομηνία που ιδρύθηκε με το Νόμο ΓλΕ’  «περί οργανισμού του Στρατού»  απ’  τη κυβέρνηση  Βενιζέλου και πρώτη της έδρα το Ναύπλιο.....Το 8ο ΣΠΖ με έδρα το Ναύπλιο, το 9ο ΣΠΖ με έδρα τη Καλαμάτα, το 11ο ΣΠΖ με έδρα τη Τρίπολη και το 4ο Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού με έδρα την Αθήνα, αποτέλεσαν τις πρώτες οργανικές της  μονάδες, που λίγο μετά ξεκίνησαν να υπερδιπλασιάσουν την πατρίδα μας μετέχοντας σε δύο απελευθερωτικούς πολέμους που η ιστορία ονόμασε Βαλκανικούς. 
ο Μέραρχος Μοσχόπουλος
Στον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο λοιπόν -εναντίον των Τούρκων-λοιπόν και με διοικητή τον Υποστράτηγο Μοσχόπουλο η Μεραρχία αποτέλεσε μέρος της στρατιάς Θεσσαλίας κι έλαβε αρχικά μέρος στις μάχες του Σαραντάπορου και των Γιαννιτσών συμβάλλοντας ουσιαστικά στην κατάληψη της πόλης.....και είναι σήμερα γεγονός αναμφισβήτητο σύντροφοι, ότι οι νίκες στο Σαραντάπορο και στα Γιαννιτσά οδήγησαν στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και στην εκκαθάριση της δυτικής Μακεδονίας απ’ τους Τούρκους.....Η ΙV Μεραρχία απελευθέρωσε την Έδεσσα στις 2 Νοεμβρίου 1912 και με εμπροσθοφυλακή το 8ο ΣΠΖ απελευθέρωσε τη Φλώρινα διώχνοντας κυριολεκτικά τους Τούρκους απ’ τη κεντρική και τη δυτική Μακεδονία.....Αμέσως μετά αποδεσμεύτηκε απ’ τη στρατιά Θεσσαλίας, μεταφέρθηκε με πλοία στην Πρέβεζα και στις 20 Δεκεμβρίου του 1912 προσαρτήθηκε στη στρατιά Ηπείρου και συμμετείχε ενεργά στην εκπόρθηση των οχυρών του Μπιζανίου, στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων και στην εκκαθάριση της Ηπείρου απ’ τους Τούρκους φτάνοντας μέχρι τη Χειμάρα, το Αργυρόκαστρο και την Κορυτσά.  

Ένα από τα λάφυρα της μάχης του Σαραντάπορου  σύντροφοι, που εκτέθηκε στην έκθεση ιστορικών κειμηλίων που εκτέθηκαν στο στρατόπεδο « ΚΟΛΟΚΟΤΡΏΝΗ» στα πλαίσια των εορτασμών για τα εκατό χρόνια της ΙV ΜΠΖ.....Η σημαία των Τούρκων που κυριεύτηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1912 έξω από τα Σέρβια από τον 4ο λόχο του 9ου ΣΠΖ και πιο συγκεκριμένα απ' τους Ανθυπολοχαγούς Σούμπαση, Στρατηγόπουλο, Παπαδόπουλο τον Ανθυπασπιστή Κοπελούζο και τον Επιλοχία Μωκεάν.  

Ο δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος σύντροφοι ξεκίνησε αμέσως μετά τη λήξη του πρώτου κι αυτή τη φορά αντίπαλοι μας ήταν οι Βούλγαροι…..η ΙV Μεραρχία βρέθηκε άμεσα στην πρώτη Γραμμή του μετώπου…..πολέμησε επάξια   στο Κιλκίς-Λαχανά, απελευθέρωσε το Κιλκίς και κυνήγησε τους Βούλγαρους μέχρι το Τέρπυλλο.....Έλαβε μέρος στις μάχες της Δοϊράνης, της Κρέσνας και της Τζουμαγιάς και στις 20 Σεπτεμβρίου 1913 μετακινήθηκε στο Σιδηρόκαστρο για να κυνηγήσει κάτι Τούρκους που ξέμειναν απ' τα παλιά.....Τέλος στις 20 Νοεμβρίου του 1913 γύρισε με δόξα και τιμές στο Ναύπλιο, στην έδρα της. 
Ο Α’ ΠΠ –η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ στις 15 Ιουνίου 1917- βρήκε τη Μεραρχία στο Ναύπλιο με διοικητή τον Σχη (ΠΒ) Νικόλαο Βλαχόπουλο και μονάδες το 8ο ΣΠΖ με έδρα το Ναύπλιο, το 11ο ΣΠΖ με έδρα την Τρίπολη και το 35ο ΣΠΖ με έδρα τη Κόρινθο…..κι αφού επιστρατεύτηκε αναχώρησε για το μέτωπο στις 28 Ιουλίου 1918 κι εντάχτηκε στην 1η ομάδα Μεραρχιών της στρατιάς Ανατολής. 



Ιστορική Αναδρομή
1. Η ΙV ΜΠ Συγκροτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1912, από την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου με έδρα το Ναύπλιο και οργανικές Μονάδες το 8ο ΣΠ στο Ναύπλιο, το 9ο ΣΠ στην Καλαμάτα, το 11ο ΣΠ στην Τρίπολη και το 4ο Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού στην Αθήνα.

2. Στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, αποτέλεσε Σχηματισμό της Στρατιάς Θεσσαλίας, με συνολική δύναμη 10.500 Αξκούς και Οπλίτες. Στη μάχη του Σαρανταπόρου, ενεργούσα στο πλαίσιο της καλώς εννοούμενης πρωτοβουλίας, κινήθηκε τάχιστα στα μετόπισθεν της αμυντικής τοποθεσίας των Τούρκων και τους εξανάγκασε να συμπτυχθούν εσπευσμένα για ν΄ αποφύγουν τον εγκλωβισμό τους. Στη μάχη των Γιαννιτσών, η επίθεση της Μεραρχίας κατά της ΒΟΡΕΙΟΔΥΤΙΚΗΣ παρυφής της πόλης, ήταν τόσο ισχυρή, ώστε κλόνισε όλη την τοποθεσία και συνέβαλε στην κατάληψη της πόλης. Η νίκη στο Σαραντάπορο, στην οποία ο ρόλος της Μεραρχίας υπήρξε καθοριστικός καθώς και στα Γιαννιτσά οδήγησε στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και επέτρεψε στη Στρατιά Θεσσαλίας να ασχοληθεί με την εκκαθάριση της Δυτικής Μακεδονίας από τις τουρκικές δυνάμεις που είχαν αποκοπεί στην περιοχή. Η ΙV Μεραρχία με εμπροσθοφυλακή το 8ο ΣΠ, κατέλαβε τη Φλώρινα, εξέλιξη που σηματοδότησε και την οριστική εκτόπιση των Τούρκων από την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία. Οι απώλειές της Μεραρχίας κατά τις μάχες αυτές ανέρχονται σε 205 νεκρούς και 738 τραυματίες.

3. Η ευτυχής και σύντομη για τα ελληνικά όπλα κατάληξη των επιχειρήσεων της Στρατιάς Θεσσαλίας, αποδέσμευσε δυνάμεις ικανές να διεκδικήσουν και την απελευθέρωση της Ηπείρου. Η ΙV Μεραρχία ως Σχηματισμός της Στρατιάς Ηπείρου συμμετείχε επίσης με καθοριστικό τρόπο στην εκπόρθηση της οχυρωμένης τοποθεσίας Μπιζανίου και στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων, Οι απώλειές της κατά τις μάχες αυτές ανέρχονται σε 125 νεκρούς και 922 τραυματίες.

4. Κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο βρέθηκε και πάλι στην πρώτη γραμμή του μετώπου και έναντι της, οργανωμένης από τους Βουλγάρους, τοποθεσίας Κιλκίς - Λαχανά. Η Μεραρχία επιτιθέμενη σε λίαν αναπεπταμένο και ακάλυπτο έδαφος, προσεγγίζει το Κιλκίς, πληρώνοντας ακριβό τίμημα απωλειών. Μετά την κατάληψη της πόλης, λαμβάνει τη διαταγή «να καταδιώξει κατά πόδας τον εχθρό παντί σθένει μέχρι τελευταίας εξαντλήσεως», και φθάνει στο Τέρπυλλο με συνολικές απώλειες 1257 Αξκούς και οπλίτες.Μέχρι την υπογραφή της ειρήνης και τον τερματισμό του πολέμου, η ΙV ΜΠ συμμετείχε στις μάχες της Δοϊράνης, Κρέσνας και Τζουμαγιάς με απώλειες 111 νεκρούς και 407 τραυματίες.

5. Με την κήρυξη από την Ελλάδα του πολέμου εναντίον των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, στις 15 Ιουνίου 1917 η ΙV ΜΠ συγκροτούμενη από το 8ο ,το 11ο και 35ο (τριακοστό πέμπτο) Σύνταγμα Πεζικού αναχώρησε για το μέτωπο και αποτέλεσε οργανικό Σχηματισμό της 1ηςΟμάδας Μεραρχιών της Στρατιάς Ανατολής. Έλαβε μέρος στη γενική επίθεση των Συμμάχων που ξεκίνησε το πρωί της 1ης Σεπτεμβρίου 1918 και οδήγησε στην πλήρη κατίσχυση των συμμαχικών όπλων. Μετά το σήμα καταπαύσεως των εχθροπραξιών, τις μεσημβρινές ώρες της 17 Σεπ 1918, ακολούθησε η μετακίνησή της στην περιοχή του Τσάρεβο – Σέλο, όπου ανέλαβε τη φρούρηση των Σερβοβουλγαρικών συνόρων μέχρι τις 25 Σεπ οπότε αντικαταστάθηκε από τη Μεραρχία Αρχιπελάγους. Στις 2 Νοεμβρίου ετέθη στη διάθεση του Ελληνικού Στρατηγείου και μετακινήθηκε νότια στην περιοχή της Αξιούπολης, υπαγόμενη ξανά στο Β΄ ΣΣ. Οι απώλειες της Μεραρχίας κατά τις επιχειρήσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμουήταν 108 νεκροί και 354 τραυματίες. Για τη συμμετοχή τους στις επιχειρήσεις, τα Συντάγματα της Μεραρχίας απέσπασαν ιδιαίτερα ευμενή σχόλια και η Μεραρχία Εύφημη Μνοία, από τη συμμαχική διοίκηση.

6. Τον Απρίλιο του 1921, η ΙV Μεραρχία διαπεραιώθηκε από το Ναύπλιο στη Σμύρνη για να ενισχύσει τη Στρατιά Μικράς Ασίας. Το πρώτο 10ήμερο του Ιουνίου μετακινήθηκε στην περιοχή Τουτλουτζά – Καλιουκούρτ, συγκροτώντας μαζί με την ΧΙΙ ΜΠ(Δωδεκάτη) το Νότιο Συγκρότημα Μεραρχιών.Πληροφορούμενο το Επιτελείο της Στρατιάς ότι οι Τούρκοι είχαν εγκαταλείψει το Αφιόν Καραχισάρ , έδωσε διαταγή στην ΙV ΜΠ να καταλάβει την πόλη, κάτι που υλοποιήθηκε χωρίς δυσκολίες τις μεσημβρινές ώρες της 30 Ιουνίου. Στις 3 Ιουλίου η Στρατιά διέλυσε το Νότιο Συγκρότημα και υπήγαγε τη Μεραρχία στις άμεσες διαταγές της.Η προέλαση των Ελληνικών Δυνάμεων με κατεύθυνση την Άγκυρα, ξεκίνησε στις 28 Ιουλίου 1921, με την ΙV Μεραρχία να κινείται στο δεξιό της Στρατιάς διαφυλάσσοντας τα νώτα της. Στις 10 Αυγούστου άρχισε η Ελληνική επίθεση και 20 ημέρες αργότερα και μετά τη διεξαγωγή πείσμονος αγώνος, οι Ελληνικές δυνάμεις οπισθοχώρησαν και εγκαταστάθηκαν στα δυτικά του Σαγγάριου, επανερχόμενες, στις 8 Σεπτεμβρίου, στη γραμμή Εσκί Σεχίρ - Αφιόν Καραχισάρ.Το καλοκαίρι του 1922, η ΙV ΜΠ με διοικητή τον Υποστράτηγο Δημήτριο Δημαρά, είχε οργανωθεί αμυντικά στο Καμελάρ. Η κύρια επίθεση των Τούρκων ξεκίνησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 13 Αυγούστου με καταιγιστικό βομβαρδισμό του ελληνικού μετώπου, που όμοιό του ουδέποτε είχαν υποστεί στρατεύματα στην Μ Ασία, με την κύρια προσπάθειά τους στο τομέα ευθύνης της ΙV Μεραρχίας. Μόνο ένα Τάγμα της Μεραρχίας έχασε σε λίγες ώρες17Αξκούς και 346 οπλίτες. Η αποχώρηση από την Ιωνία, μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου, ολοκληρώθηκε τις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου.

7. Η ΙV Μεραρχία, τον Οκτώβριο του 1940 με έδρα το Ναύπλιο, συγκροτείτο από το 8οΣΠ στο Ναύπλιο, το 9ο ΣΠ στην Καλαμάτα, το 11ο ΣΠ στην Τρίπολη, το IV Σύνταγμα Ορεινού Πυροβολικού και τη IV Ομάδα Αναγνωρίσεως στο Ναύπλιο. Τη νύχτα της 7 ΠΡΟΣ 8 Δεκεμβρίου 1940 η ΙV ΜΠ αντικατέστησε την ΙΙΙ ΜΠ και άρχισε να προελαύνει προς το Αργυρόκαστρο. Το πολικό ψύχος, όμως, που επικρατούσε στην περιοχή αποστέρησε τη δυνατότητα για συνέχιση των επιτυχιών. Παρά την οικτρή κατάσταση της δυνάμεως, στις 28 Δεκεμβρίου, το Δεξιό Συγκρότημα ( 2ο Τάγμα του 11ου ΣΠ και 3ο Τάγμα του 8ου ΣΠ) προωθήθηκε μέχρι το Λεκτούσι, ενώ το Αριστερό Συγκρότημα ( 9ο ΣΠ) κυρίευσε το χωριό Νίβιτσα, όπου αιχμαλώτισε αύτανδρο το αμυνόμενο ιταλικό τάγμα. Στις αρχές του 1941 αντικαταστάθηκε από την 8η Μεραρχία και εντάχθηκε στο Β΄ΣΣ ως εφεδρεία. Η Μεραρχία συνέβαλε στην απόκρουση της ιταλικής εαρινής επιθέσεως Οι απώλειές της κατά τις μάχες ανέρχονται σε 267 νεκρούς και 890 τραυματίες. Η Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα έλυσε το γόρδιο δεσμό για τους Ιταλούς καισήμανε τη λήξη του ελληνοϊταλικού πολέμου στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και τη διάλυση της Μεραρχίας όπως και του συνόλου του Ελληνικού Στρατού. Στις σημαίες των Συνταγμάτων της Μεραρχίας, για την προφορά στους αγώνες του έθνους και τον βαρύ φόρο αίματος για την απελευθέρωση των εδαφών και την υπεράσπισητων εθνικών συμφερόντων, έχει απονεμηθεί συνολικά τέσσερις φορές ο Πολεμικός Σταυρός Α’ Τάξεως και ο Ταξιάρχης του Αριστείου Ανδρείας.
Η Μεραρχία επανιδρύθηκε μετά την κατοχή, το 1945 με την ονομασία Στρατιωτική Διοίκηση Πελοποννήσου, με έδρα την Τρίπολη και αποστολή την παρακολούθηση, συντονισμό και έλεγχο της εκπαίδευσης των Κέντρων Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων της Πελοποννήσου.
Το 1954 μετονομάστηκε σε ΙV Μεραρχία Πεζικού. Από τότε ελάμβανε διαδοχικά τις ονομασίες ΙV Μεραρχία Πεζικού και 94 Στρατιωτική Διοίκηση, μέχρι το 2005 όπότε με απόφαση του ΚΥΣΕΑ της αποδόθηκε και πάλι η ιστορική της ονομασία. Το 2009μετονομάσθηκε σε IV Μεραρχία Πεζικού «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» σηματοδοτώντας έτσι τους διαχρονικούς δεσμούς της με τον τόπο και το λαό της Πελοποννήσου, συνεχίζοντας την αποστολή της προς την Πατρίδα.



Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Όταν ο ΜΠΑΓΑΣΑΣ γράφει ιστορία.....Νίκος Σιαλμάς ένας Έλληνας σύγχρονος ήρωας.

Από την ενημέρωση τύπου του ΥΕΘΑ (12-6-2012), 
Από τη νήσο Άγιο Ευστράτιο όπου παρευρέθηκε σήμερα στην επιμνημόσυνη δέηση που τελέστηκε στη μνήμη του Υποσμηναγού (Ι) Νικολάου Σιαλμά, στο χώρο του μνημείου Πεσόντων Αεροπόρων, στο ακρωτήριο Σιαλμά (Τρυπητή), ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ.  Φράγκος προέβη στην ακόλουθη δήλωση :

«Σήμερα πραγματικά είναι μια ιδιαίτερη στιγμή, όχι απλά συγκινητική γιατί βρισκόμαστε εδώ στον τόπο της θυσίας, όπου ο Νίκος Σιαλμάς στην εκτέλεση του καθήκοντος αψήφησε τα πάντα και έκανε όχι απλά μια ηρωική πράξη αλλά έγινε ο σηματοδότης για όλους μας. Μας έδωσε δείγμα ανδρείας και ήθους.
Αισθάνομαι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα όσον αφορά όλους εμάς. Διότι εμείς είμαστε προσκυνητές σήμερα, απλοί στρατιώτες και αποτίουμε φόρο τιμής σε έναν ήρωα. Οι συνάδελφοι σου είναι εδώ. Ο πατέρας σου είναι κοντά σου. Δεν έχεις φύγει μακριά μας.
Εξάλλου οι Άγιοι Πατέρες προηγουμένως στο τρισάγιο σε έχουν κατατάξει όχι απλά στο πάνθεον των ηρώων, αλλά και στο πάνθεον των αγίων. Ο Θεός είναι βέβαιο ότι έχει αναπαύσει την ψυχή σου. Και όχι απλά έχει αναπαύσει την ψυχή σου αλλά δίνει θάρρος και σε όλους εμάς σήμερα, σε χαλεπούς και δύσκολους καιρούς, να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, διότι όταν έχουμε άνδρες οι οποίοι θυσιάζουν τη ζωή τους, τότε όλα τα υπόλοιπα τα οποία αναφέρονται στην καθημερινότητα είναι μια απλή διαδικασία, σκληρή σαφώς.  Αλλά εσύ με τις αξίες και τις αρχές τις οποίες σε διακατείχαν και με την πίστη σου στην πατρίδα, έδειξες σε όλους εμάς ότι δεν διαπραγματευόμαστε ούτε ηθικές αξίες, ούτε εθνική κυριαρχία. 
Και για ένα πράγμα είναι σίγουρο σήμερα εδώ που είναι οι συνάδελφοί σου όλων των Κλάδων, αλλά ιδιαίτερα οι αεροπόροι μας, το καμάρι αυτού του ελληνικού λαού, ότι συνεχίζουν τον αγώνα τους και διαφυλάττουν όχι απλά την εθνική κυριαρχία στον εναέριο χώρο, αλλά σου στέλνουν και καθημερινά ένα μήνυμα από εκεί ψηλά. Εκεί επάνω στον ουρανό που βρίσκεσαι.
Επειδή μας ακούει και ο ελληνικός λαός, εμείς θέλουμε να τον διαβεβαιώσουμε ότι οι οικονομικές θυσίες που κάνει δεν θα πάνε χαμένες. Καμία σκέψη λοιπόν για εθνική απώλεια κυριαρχίας ή για διολίσθηση γεωστρατηγική. Διότι όταν έχεις απώλειες στον οικονομικό τομέα, αυτές είναι δυνατόν να αναπληρωθούν. Σε θέματα όμως που αφορούν την ύπαρξη αυτού του τόπου, εκεί δεν υπάρχουν συμβιβασμοί. Και εμείς όλοι εδώ που είμαστε το δηλώνουμε στην μνήμη του Νίκου, κυρ-Ανδρέα, ότι δεν θα το διαψεύσουμε. Είμαστε υπερήφανοι για σένα που αντέχεις, κρατάς και ήρθες εδώ μαζί μας, όχι απλά να αποτίσεις φόρο τιμής, να επικοινωνήσεις με τον Νίκο. Ξέρω ότι μιλάς κάθε μέρα μαζί του.
Όλοι λοιπόν αποτίουμε το φόρο τιμής στον ήρωα, τον αδικοχαμένο, το Νικόλαο Σιαλμά, με μεγάλο σεβασμό σε αυτό το οποίο έπραξε και που αποτελεί για τους επερχόμενους αλλά και για τους νυν υπηρετούντες στις Ένοπλες Δυνάμεις, φωτεινό παράδειγμα. 
ΖΗΤΩ Ο ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΗΡΩΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΣΙΑΛΜΑΣ».  

Και είναι αλήθεια σύντροφοι, ότι ο θάνατος του Υποσμηναγού (Ι) Νίκου Σιαλμά το πρωί της 18ης Ιουνίου του 1992 συντάραξε ολόκληρο το πανελλήνιο και αποτέλεσε κορυφαίο γεγονός, πρωτοσέλιδους τίτλους, αλλά και θέμα συζήτησης για αρκετό καιρό…..Κυρίως γιατί ο ήρωας μας –ή απλά και προπαντός ο αεροπόρος που έκανε το καθήκον του- που ανήκε στην 342 Μοίρα Παντός Καιρού της 114 Πτέρυγας Μάχης, ήταν το πρώτο θύμα αυτού του επί τρεις και πλέον δεκαετίες ακήρυχτου πολέμου πάνω απ’ τα νερά του Αιγαίου, ήταν το πρώτο θύμα  της καθημερινής Τουρκικής προκλητικότητας και αμφισβήτησης των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, ήταν ένα ακόμα από τα θύματα της υπεράσπισης της εθνικής μας αξιοπρέπειας.  
Ο θυρεός της μονάδας του Σιαλμά.
Ιδρύθηκε το 1955 ως Μοίρα Αναχαίτισης Ημέρας
με αεροσκάφη F-86E και  λειτούργησε έτσι
μέχρι το 1964 που τα F-86E  αντικαταστάθηκαν
με τα F-84F, οπότε άλλαξε ρόλο κι έγινε Μοίρα
 Διώξεως Βομβαρδισμού.
Το 1969 εφοδιάστηκε με αεροσκάφη τύπου F-102
και ανέλαβε πάλι ρόλο Αναχαίτισης Παντός Καιρού.
Το 1975 η Μοίρα άρχισε να εφοδιάζεται με
αεροσκάφη MIRAGE F-1C κι απ’ τον Μάιο του 1976
ανέλαβε πλήρη επιχειρησιακό ρόλο.
Ο επίλογος της μοίρας γράφτηκε ον Ιούνιο του 2003
-αμέσως μετά  την απόσυρση των Mirage F1-CG-
που ανεστάλη η λειτουργία της.

Γεννήθηκε το 1965 στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας…..εισήλθε το 1984 στη Σχολή Ικάρων απ’ όπου αποφοίτησε το 1988 νέος Ανθυποσμηναγός και αμέσως επιλέχθηκε για φρουρός του Αιγαίου με όπλο το μαχητικό mirage F-1, ένα μαχητικό αεροσκάφος που είχε τη φήμη ότι στη δεκαετία του ’80 δεν είχε χάσει αερομαχία στο Αιγαίο…..τότε όμως…..γιατί όταν κλήθηκε με το mirage του –ένα αεροσκάφος «δεύτερης γενιάς» όπως χαρακτηριστικά λέγεται- ν’ αναχαιτίσει το ολοκαίνουργιο τότε απόκτημα «τρίτης γενιάς» της Τουρκικής αεροπορίας F-16C…..η τεχνολογική διαφορά και η διαφορά σε ευελιξία των δύο αεροσκαφών ήταν τουλάχιστον χαώδης.....Κι όμως τα Mirage F1CG των 342 και 334 Μοιρών Παντός Καιρού συνέχισαν να προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες  μιας κι είχαν αναπτύξει  κι εφαρμόσει συγκεκριμένες τακτικές στις αναχαιτίσεις των F-16 που απέδιδαν.
Και για την ιστορία σύντροφοι,
ο Σιαλμάς απογειώθηκε το πρωί της 18ης Ιουνίου 1992 από την 114 ΠΜ στην Τανάγρα μαζί με ένα δεύτερο Mirage F1CG σαν δεύτερο αεροσκάφος  του σχηματισμού, πήρε πορεία προς το βόρειο Αιγαίο και κοντά στον Άγιο Ευστράτιο ήρθε σ’ επαφή με δυο Τουρκικά F-16…..ακολούθησε εμπλοκή.....κι αν και πιλόταρε υποδεέστερο μαχητικό κατόρθωσε άμεσα να «πάρει την ουρά» του ενός απ’ τα F-16.
Ο Τούρκος πιλότος προσπαθώντας ν’ αποφύγει τον εγκλωβισμό βύθισε -μετά από αρκετούς ανεπιτυχείς ελιγμούς- το αεροσκάφος του με προφανή σκοπό ν’ αναπτύξει ταχύτητα και να κατορθώσει να απεγκλωβιστεί…..Ο Σιαλμάς τον ακολούθησε στη βύθιση από την οποία όμως δεν κατάφερε να βγει ποτέ…..και ακόμα και σήμερα λέγεται ότι ο Τούρκος πιλότος κατάφερε να σωθεί μόνο χάρη στο τεχνολογικά ανώτερο (HUD) πιλοτήριο, τις επιδόσεις και την ευελιξία του F-16 γιατί ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα κατά τη βύθιση και κατόρθωσε να το απαγκιστρώσει ακουμπώντας στην κυριολεξία στην επιφάνεια της θάλασσας σε σημείο που το ακροφύσιο του κινητήρα του  ήρθε σε επαφή με το νερό και το ρεύμα των καυσαερίων άνοιξε στη θάλασσα ένα τεράστιο λευκό αυλάκι!!!
Και τελικά,  ότι δεν κατάφερε ο Τούρκος το κατάφερε η τεχνολογία……Το F-1 ήρθε σε απώλεια στήριξης που σε συνδυασμό με το χαμηλό ύψος πτήσης δεν του άφησε περιθώρια.....κι έτσι το Αιγαίο -αλλά κι η ιστορία-άνοιξε τα χέρια του κι αγκάλιασε τον ήρωα που έμεινε πιστός στην πατρίδα του και στα ιδανικά του μέχρι το τέλος.  

Αυτά για την Ιστορία σύντροφοι, όμως θα ήμουν πολύ άδικος αν δεν έγραφα το εξής, ίσως το πιο σημαντικό για τη ψυχούλα μου,
Ο Νίκος Σιαλμάς και οι συνάδελφοί του δεν δίστασαν ούτε στιγμή να εμπλακούν με τα Τουρκικά F-16 στις αρχές της δεκαετίας του ’90  αδιαφορώντας κυριολεκτικά για την τεχνολογική του ανωτερότητα, προσπαθώντας παράλληλα  καθημερινά  να εντοπίσουν τρωτά του σημεία και αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης…..Σε όλους αυτούς τους ανώνυμους πολεμιστές που τότε και τώρα δεν κάνουν πίσω, που με προστατεύουν και τους θαυμάζω, αλλά   και στο Νίκο Σιαλμά που στάθηκε παλικάρι μέχρι το τέλος θέλω να εκφράσω την αναγνώριση και την ευγνωμοσύνη μου. 

Η πατρίδα τίμησε τον Σιαλμά.

Στο ακρωτήριο Τρυπητή -ακρωτήριο Σιαλμά ονομάζεται πια-  του Άγιου Ευστράτιου  έφτιαξε μνημείο στη μνήμη του!!! 

Μια Σπαρτιάτικη ασπίδα μένα ακόντιο κι από κάτω, το «Μολών Λαβέ».
Το σήμα της Μοίρας του, της 342 ΜΠΚ.
Και το μέγεθος τέτοιο που να φαίνεται από ψηλά…..φάρος για τους πιλότους των μαχητικών μας που συνεχίζουν, αλλά και μήνυμα τρανό προς τους Τούρκους εισβολείς και τους πολιτικούς μας πούχουν τη τάση να ισοπεδώνουν τα πάντα…..και κυρίως να ξεχνούν!!! 


Οι ήρωες σύντροφοι –αλλά κι αυτοί που καθημερινά κάνουν το καθήκον τους- δε χρειάζονται  λόγια βαρύγδουπα. 
Απλά ξοδέψτε λίγες στιγμές απ’ τη καθημερινότητα σας και φέρτε τους στο νου σας.
 Όσοι τους ξεχάσατε θυμηθείτε τους.
Κι όσοι τους θυμάστε, μη τους ξεχάσετε.
Αυτό φτάνει.